YLBERET E VENDLINDJES
ZAGORIA
Vendlindja ime varur në diell
Dhjetë fshatra të vegjël
Gurëzuar si zogj
Nëpër brigje ere.
s e çau mespërmesKaloi plori lugin
Qafat e maleve
që lirshëm
të kalojnë mërgimtarët
Nisin udhët e ngushta nëpër plasa guri
E brofin pëllumba të egër
Te thonjtë e vargmalit
Çuçurit lumi i Hadit pa barka shpëtimi
Pa ujë
Kreonti im pagëzuar lugjeve të gurrës
kaltër Gjarpëron mbi dhe e nën dhe`Krah
E unë rrjedhave të shkumëzuara
Ndjek udhën e verbër
Për të dalë
Diku
Në det…
MITRA E SHIUT
Atje i lëshoj shigjetat nëpër natë
Pa marrë asnjë në shenjë. Si gjethet që bien në shi.
Erë jam Që fle në folenë e erës
Bora e yjeve Që bije pingul mbi ty
Breshër Që thyen rrasat e shtëpisë së vet
Ylber Me të gjitha ngjyrat e nuancat
Që harkon mbi brigje e humnera.
për një çast m’u duk vetja si
E luaj me shkelma e bërryla
Në mitrën e erës
Ku brofin trëndafila shiu.
ZAGORIA
OSE PORTRET ME NJE GROPE NE MES
Gropë dhimbjeje në kraharorin tim
E pafund. Brenda meje
Fërshëllen era. Fluturon
Pëllumbi i egër.
Të habitur Grinden përrenjtë
Dhe hidhur pikon rigoni në vjeshtë.
Rrallë e më rrallë këndon gjinkalla
Që gris fytyrën në heshtje
Dhe trumcakët fëmijërisë
më fshihen nëpër gjethe ere
Portret i përbashkët si vëllezërit siamezë
Me një gropë në mes
Pa trajtë Pa karakter
Dhe mungon Salvador Dalia
Të na bëjë të njëjtin portret.
ËNDËRR…
E pashë përsëri sonte
babanë,
Qëndronte në stolin e tij në guzhinë,
Pëllëmbat prej dheu i rëndonin në gjunjë,
Jashtë binte shi me baltë,
E xhamet e natës kuqëronin frikshëm,
I kaltër ish si bora,
Në ballë kish një çarë rrufeje
Përtypte duhan të grirë
E qante,
Qante nën zë
për ca zënka të kota me mëmën time.
POEZI E HARRUAR
Copa copa këputur këtu e atje
Tek e përpjeta e thiktë,
Pas tufave të rralla të çajit. Atje
Flinte nepërka pika - pika
Atje
m’u gjakos këmba nga sandalet me tela
Prerë rripa rripa nga palldëmi i gomarit.
Në plasën e imtë të një guri të bardhë,
thëllëza me derteKu çdo mëngjes ia thot
Kam fshehur dhëmbin e qumështit
Që me dy pika gjaku
e prita në dorë.
Mbeti bosh dhëmbi i qumështit.
Një jetë të tërë
Pikë
–pikë
gjaku i ngrirë.
Poezi e harruar.
PSE I KAM SYTË TË BLERTË
I kam njohur pemët që në djep
Nëna më merrte me vete në ara
Dhe djepin tim e linte në ledh.
Rrija tërë ditën në hije, kurorë e gjelbët
Mbi djep si stoli. Pemët ulnin degët mbi mua
Me gjethet e tyre më bënin stoli.
...
O mik i vogël , më thanë gjethet
Jemi miqësuar me ty.
Merre të blertën e gjethes
Përgjithmonë mbaje në gji.
MANI I ZI
Kam një man të zi në mes të oborrit
Që moshën e fsheh
Nëpër emra baballarësh të lashtë.
Më ka mbirë në shpirt
Me rrënjë e me degë
Hija e tij.
Mani im me pika gjaku i rrit frutat
dhe i fsheh nëpër fletë
të ëmbla, të ëmbla
mbi pllakat e bardha të oborrit
i hedh si bllaca gjaku në korrik
...
Një kokërr kur vija në gojë
Më gjakoste buzë e gishtërinj.
I plagosur isha Sikur
lufta kalonte në oborrin tim
Çdo korrik
Babai i rraskapitur gjer në muzg
Bereqetin e vitit e maste me raki
Mbushte filxhanin e madh e më thosh:
Ky man na mban gjallë
Ti pse nuk pi?!
VENDLINDJA
Rrathë të vjetër trungjesh koncentrikë
As tërmete, as murtaja s’ka rënë
Vetëm kronika buke
Dhe ikje të mëdha.
vjet larguarKam pesëdhjet
E Brirët e fildishta të ëndrrave
Si dre ngatërruar i kam nëpër ato rrathë.
Plagë aventurash kam në trup
heshaHero b
Kur vidhja një xhep me qershi
Sorkadhe e egër vendlindja
Dhe kur e puthja në buzë
Më qëllonte me bri.
…
vjet me dhimbje kokePesëdhjet
n gjuhAspirinë e bardhë n
STATUJA E NËNËS
( 1997)
Është pemë e lartë kjo statujë
Me rrënjë, degë e zogj të gjelbërt.
Këtë vit e mbuluan korbat,
s’ka vezullime gjethesh
e zogjtë i nisi larg rrezikut.
Gozhdët e mallit mbajti në trup
e dhimbjet i duron në heshtje si pemë.
SH
T
A
T
L
A
R
T
Si amazonë
E vetme kalon stinën e zisë...
HËNA E OBORRIT TIM
Kur na vinin miq për darkë
Ne, fëmijët
hanim thërrimet që mbeteshin në sofër.
por,
kishim një hënë të madhe në oborr
varur në degët e manit.
Dhe luanim me fluturat e hënës.
Derisa nëna
ta nxirrte bukën nga furra na zinte gjumi.
Faqe më faqe me hënën rreth sofrës.
Nëna , me kujdes
Që të mos na zgjonte
E priste hënën copa – copa
Dhe të gjashtëve
Na jepte nga një racion buke
të ngrohtë…
RRËFIM PËRPARA ARRËS SË SHTËPISË
Kur isha i vogël inicialet e emrit tim (PL)
Me brisk
I gdhenda në trungun e arrës
Thjesht për kujtim.
Nuk e dija që kisha gdhendur një plagë
Por, arra si nëna
heshti e ndër vite dhimbjen e mori në trup.
- -
- Pse më paske fshirë? Unë mbi ty lashë emrin
- Fëmijërinë?!
- -
- Hodhi dëborë e shi.
- Që të të ruaja të paprekur
- Të mora në zemër, në gji...
- Dhe zogjtë dhe rrënjët dhe degët
- n në emër.Më fol
GURRA
Mali ,
Orë e çast ngarkon mushkat me dëborë
E fshehur nga dielli
i shkarkon drejt zemrës së vet.
Nëpër aortën e nëndheshme,
Mespërmes zajeve të kulluar
Qarkullojnë e treten balada, ulërima ujqish,
thëllëza të habitura e bilbila.
Shtatë trëndafila më poshtë
Vrullshëm ka shpërthyer e bija.
GORRICA
Mars më mars i tregoja sharrën
I flisja për një dardhë të ëmbël për Dy bisqe
të rinj e të butë
Dhe një shami për t’ia lidhur plagën.
Por
Nuk hante gozhdë gorrica
Gjeth më gjeth kreshpërohej
Me inatin e gjëmbit të egër
Drizash e korbash e gjinkallash
Që grisnin fytyrën.Pragu i dimrit
kishte gjuhë tjetër. I ftohtë tehu i sopatës.
Priste .Gojëhapur oxhaku në vatër
Dhe ulërima e ujkut pas derës.
BRAKTISJE
Këtu pemët kanë ngritur flamujt e erës
Dhe rënkojnë
Nën barqe të lagura resh
Gjaku po u ftohet pak nga pak
Pa një zog
Pa një fole
Hardhitë nderin krahët
Me gishtërinj kockash
Të thata si pleq
Qiparizi i zi
Me trupin prej shiu
Regjistron gurët e varreve
Që nisen për kurbet...
Gjirokastër, 1992.
SYTË E VENDLINDJES
Ti flet për fshatin
Si për diellin
Si për detin
Si për një dashnore me sy të kaltër.
Unë jam i verbër
Më është pjekur loti në qepallë
Ndaj,
U bëra i gjithi sy
Çdo natë shikoj ëndrra me yje
brofinDhe pëllumba të egër q
Drejt oborrit tim me pllaka guri.
Atje mbijnë tulipanë të bardhë
Unë i ujit
E më çelin
rritenE m
zojn lulE m
fasho të buta mëndafshi
Për të mjekuar sytë e atdheut
Të djegur nga loti.
ATDHEU
OSE ...NJË GUR... DHE NJË FYELL...
Ashtu të vogël, të vogël fare
Ashtu të copëtuar
E ruaj në sy si pikë loti
Ashtu të madh, të madh shumë
E kërkoj nëpër mendime deti
Ashtu të bardhë, të bardhë si bora
Që lëshon orteqe
Ashtu të zi të zi si nata
E spërkata me yj......
,Por atë vit kur ma grabitin të mit
Kur ma zhveshën e ma lanë lakuriq
Diçka mora dhe unë nga atdheu
dhe ika
I mora ashtin
Të mos ia prekin krimbat
(Lashë zemrën
Të mos i mungojë buka dhe kripa)
Mora dhe një gur
Për të mbjellë lule
Dhe një fyell
Që më duhet për të qarë.
Për "Sofra poetike", Shaban Cakoli
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen