Urithët
Fshehin në sy bote
Barkqitjen e pangopësisë
Të mos tregojnë çfarë hanë
Por hanë e hanë
Urithët nën lëkurën tonë
Evropa
Të njihnim si nuse të vjetër
Shkrepëtimat t’i mblidhnim me dorë
Në verën tonë seç bënte dimër
Dimër i fortë
Prapë të njihnim si damë të vjetër
Jo një vit, një thes shekujsh,
E urtë, e mlleftë, e ftohtë
Kishe ato që kërkonin të tjerët
Një ëndërr të çliruar nga tmerret
Mburrja yte vilte e vjelë qiell e diell
Në të tjera anë mushkonja pjellë
2.
Kishim lënë gjeografinë
E trollit të përgjakur
Brenda harrimit tënd ndëshkues
Kur gurë spirrash ngulnin në ne
Herë kryqe bizantësh
Herë maskaradë e fe
Herë shpatë e gjak
Litarë gjymtyrësh
Edhe në amësi
Vrisnin Iliri
Gjymtonin Shqipëri
Hije Karpatesh t’mashtronin n’histori
Otomania hapëronte si gjarpër i zi
Të të prekte dhe ty
Por ne ishim aty
Të mbronim si nuse të vjetër
Shkrepëtimat t’i mblidhnim me dorë
Në verën tonë seç bënte dimër
Dimër i fortë
Injoranti
Mbledhë egjrën e ëndrrës
Midis zemërim sorrash
Vigan në kopësht pëllumbash
I patrembshëm në trembjen e tyre...
Komunistë të vjetër, komunistë të rinj
Komunistë të vjetër
komunistë të rinj
verbër-shurdhër përgjojnë
është koha jonë, u kthye koha jonë
çirren
do të vrasim, i kemi vrarë
armiqët e ideologjisë
Tito Enver
jemi gati kurdoherë
vëllazërisht
kinezërisht
me shkijet popa bisedojnë
komunistë të vjetër
komunistë të rinj
grekërit në Shqipëri
zhbërjen tonë mbjellin
në Kosovë shki
Një shkam shqiptar aty pranë
mbushet me tradhti
komunistë të vjetër
komunistë të rinj
9 gusht, 1999
Shtuttgart
Kosova
E duam pa ditur si ta duam
Nënë e quajmë
E mjelim, e vjelim me dashuri
Pastaj në këngë hyjmë
heronj mjelës e vjelës
gjinjtë ia kafshojmë
me mendje mjegull
Si dashnorë…
Hamshorë
Mantenuti
Mendonim të ishte diell
Mbi maja reshë
Të kërrusura mbi ne
Ishte krejtësisht tebdil
Mendonim të ishte njeri
Dhe mbante lëkurën tonë
Të regjur në stuhi
Tha një fjalë të mirë
Ne ia shtuam një mijë
Me zemrën tonë
I mori dhe iku lart
Mbi dashurinë
Të gatuante mërinë
Parajsën e ndoti ferri i tij
Shau e shanë heshtjen tonë
Të urtisë
U bë pëllumb i huaj
Tunxh i fjalës sonë
Si një zot ndëshkues
Nuk ishte më tebdil
Kur mbanë mjekër
Nuk duket burrë
Kur vishet grua
Duket mantenutë
Fermë e quan Kosovën
Qen e quan njeriun e saj
Prostitutë pjellën tonë
Me lehjen e vetë
Tiranë, 2009
Rënia
Atë që e quajta zog
E kapërdiu gjaku
Atë që e pata gjak
E piu njeriu
Atë që e quajtëm pranverë
Korbat e mbushën vrerë
Atë që e quajtëm dashuri
E shkërdhyem zi e më zi…
Atë që e dimë për tradhti
Je ti vetë - njeri
Alegorike
Krimbi brenë tiranin
Sikur viganin
Edhe në brymën e verës
Urithët hanë krimbat
Dhe krimbat urithin
Njeriu njeriun
Vetëm retë e turpit
Mbeten të paprekura
I krijon njeriu
Kujt mund t’i flasë për lulet
Në ballë të rrugës sonë të shkelur
Udhëkryqet derdhen si dhembja
Kujt mund t’i flasë për lulet
E kopshtit të përdhunuar
Në qiell shikoni
Vetëm një zog kërkon hapësirë
Mbi folenë tonë të mbyllur
Ngutuni të tredhim miza
N’atdheun tonë pa frymë
Protestë e heshtur
Jusuf Gërvallës
Nyjet e betimit na i morën
lanë prapa por edhe sot
netët plotë vesë
e lumziu n’bebëza m’kullon
tek zgavra e njohjes përtej nesh
dhe tash heshtja tinëzare mizorinë gatuan
Çudi
plaga e zemrës
s’ka kohë të vdes
n’dritaren e zymtë të trishimit
i shoh përditë tek kacavaren
bollat që hanë historinë
në pemët tona të vrara
Prishtinë, 1982
Për "Sofra poetike": Agim Gashi
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen