Freitag, 7. Dezember 2012

Buqetë poezish nga Sabit Rrustemi


 
ZOTI NUK THOTË HARROJE ( buqetë poezish)

 

 
LEGJENDË E HESHTUR

 

Një legjendë e fshehur
E harruar është Çepuri

Mes dy lumenjsh njomë buzët
Lanë faqet
E trupin me një rigë shi

Flokët i krehë e shkrehë
Për dritë  hëne

Rrobat i thahen
Me një paradite dielli
Vetëm hijes ngrinë dimrit

Nuk ofshanë as lëshon gjëmë
Kur ngusht e nxënë

Përmes gjethesh shushurinë
Qanë e k'non si shpend mali
Kur e shkundë jugu

Ushton prej malli
Për atë Zanë fushe
Që s'ju bë Orë mali.

 

(28.08.2009)

 

 

 

 
PIKOI

(variant)

 
Një diell pogaqeje 
Me mbrëmjen pikoi
Në këtë fushë të kaltërt e pambarim

S'di ishte faqja jote e zjarrtë
Apo ai lot zemre më kërkoi

Tërë natën prita e prita
Deri tek kjo Ditë e re

Ajo fushë e kaltërt
Vezulloi  lart
Universit
Skaj më skaj
Përmes dritës sate

E si mos të kthehem  kah Ti
Dashuri

Gjirin tënd kërkoj përsëri

 

(28.09.2009)

 

 

 
PRISTE SI NJË ËNDËRR


Ajo priste si një ëndërr
Skaj bebëzave të mia

E kapa për dore
Të tërën
Me krejt shpirtin tim
Në dhomën më të ngrohtë
Të qenies sime
E vendosa përjetësisht

Të plotë
Si hënën  në të pesëmbëdhjetë
Me atë fytyrë që shëndritë
E rri e çelur
Në sytë e mi

Aromën e saj
Edhe tash e thithë
Me afshin e zemrës e shijoj

Të lumin çast uroj
Që e gjeta

Këtu e kam

Pulson parreshtur
Ora ime e dashurisë

(9. 12. 2009)

 

 

 

REÇETË E PËRDITSHME

 
Me lotin e ftohtë të pritjes
Laji faqet
Sytë
E vish rrobat e shpirtit 

Shetitjen e mëngjesit
Bëje nëpër hartën e dashurisë

 Nëpër secilën gjymtyrë

Kur të merr etja
Për freski mali
Kthe kah buzët e mia

Po pate kokëdhembje
Ftoje pëllëmbën përkëdhelëse
Që me prekje shëron

Mungesash mos u streho
Aty ku nuk jam
Mos më kërko

Hapit tim
Fjalës që hap atë portë zemre
I beso

 

(1 mars 2010)

 


 

(V)ETJA IME

Shterre ate heshtje
Atë vapë që vyshkë
Atë akull që mërdhinë

Pije me fund
E mos u kënaq nga d(j)ergj(i)a ime
Në pritje

Hape atë gojë
Të eturat buzë
Që po shkrumohen rrëzë teje

Larg ajo hije
Ajo vetull jotja
Ajo palë bleroshe e flokut tënd
Që flladit

Më larg se shikimi im
Më e thellë se heshtja jote
Që vret

Më e zjarrtë
Se vapa që nuk pëlcet

Vetja ime
Po shumë më paske braktisur

(Gjilan, 17 Qershor 2010)


 

 

 

 

PËRTEJ NJË VETËTIME

 
Shiu vërshoi
Nëpër këpucët e mia të zeza

Qorapët e qullura
Më gostitën
Me ngjyra të mbyllura
Pjesëve të sipërme
Të këmbëve
Thembrave

E unë trupoja rrugën
Para makinave
Semaforëve të heshtur
Të lagur
Zebrave të fshira
Të harruara
Se Ti
Më prisje diku
Përtej një vetëtime
Syve përmallim

Këpucët po thahen
ballkon
Dhe ngjyra e fituar gratis
U shly tashmë

Mbete vetëm Ti
Qiell i kaltër dashurie

 

(29 qershor 2010)

 

 

 

Ç' MUND TË TË OFROJ MË SHUMË

Zoti nuk thotë
Harroje
As Zemra

Një det ndjenjash
Qepet Çepurit
Po rruga përpjetë
Deri në Kodër

Shtigjet zik - zake
I ka mbuluar dushku
Bari i ri
E paecura ime
Vonohet për pak
 
Ty të ruaj


Thellë në veten time
Edhe kur më ikën me mëngjes
Edhe kur më kthehesh
Rrallë e përmallë
Përmes ndonjë ëndrreje
 
E dashur
Po e deshe malin
Qe ku jam
Po e lype detin
Qe ku e ke
Në shpirtin tim

Dhe mua të tërin
Thellësive tua
Të paprekura

Ç' mund të të ofroj më shumë
Pos shpirtin tim
Të rinuar prej dashurie

(3 Korrik 2010)


 

 

 
 

MUND TË BËJ Ç’TË DOJË

 
Ajo mund të vijë me ditën
Mund të fshihet me natën
Mund të mos bëj zë
Me ditë e net

Mund të mbyllet si lulja
Nën petale të blertë
Me muaj me vjet

O
Ajo mund të sillet si të dojë
Dhe pa mua mund të jetojë

Unë do ta ndjej
Orë e çast
Në secilën sekondë
OrëZemra do ta kujtojë

Si tash

 
(17 shtaor 2010)

 

 

 



NDIZE SONTE

 
Çepuri flet përmes pamjes
Me fytyrë malli

Rri dhe sonte
Ta përzëmë këtë erë
Këto re përmbi
Që ikin tutje
Pa një pikë shi

Për muza s’ do kesh uri
Të ruaj nga cilado furi
Vetëm rri

Ta ndezim këtë natë
Asaj vashe pas kodre
Që ka humbë udhë
Dritë t’ i bëjmë

Të tharat gjethe
Këta rremba të tharë
Të qofshin falë
Sall ndize sonte
Ndize
Për atë hënëvashë

Çepuri nuk refuzohet

 

(4 tetor 2010)

 

 

 

 

 
TEK RRËNJA JOTE

 
Për dallim nga krimbi,
Dyshimi nuk e gërryen
Atë Zemër Molle
Po  Loçkën e Zemrës

Mos i jep rast
  të futet në brendi
Trupit jeshil
Qerpikëve të zi

Strehë e tij
Mos u bë
Moj peh’rri

Se ajo zemërrëmollë
Do gërryhet
Do bëhet zi

Ajo loçkëzemre
Do rrudhet
Do t’kurret
E do varet syve të mi
Plot mërzi

As dyshimit
As krimbit
Strehë
Nuk do t’i bëhesh ti

Verë e dimër
Tek rrënja jote do rri
Plagët të t’i mbyllë me dashuri
Nëpër sythat me lule
Të buloj përsëri
Me frut të ri

 
(Gjilan, 6 nëntor 2010)

Samstag, 24. November 2012

Kujtim Stojku: FOLEJA E SHQIPONJËS


CIKËL POETIK ME RASTIN E NJËQIND VJETORIT TË PAVARSISË
 
 
 
 
 

 
FOLEJA E SHQIPONJËS

Shqiponjat i ndërtojnë foletë në maja shkrepash
Unë këtë e di se e kam parë vetë me sytë e mi
 
Ajo se ndërton folenë e vet n’majë lisash e plepash
Por atje, në zgavër të shkëmbit krenare rri.
 
 


NJQINDVJETORI I PAVARSISË

Ja, më në fund gjendemi n’ditën e kësaj feste të madhe
Mundohem t’i rëndis ngjarjet në kohë
Duke i përmbledhur n’ligje të njohura e të panjohura
Dhe më së fundi të mundohem ta kuptoj msterin
E ëndrës së fatit të atdheut
Qeverisur përmes ëndrash të përgjakura nëpër shekuj.
Dhe ti o atdhe je kaq i magjishëm
Kaq i ëmbël
Ku përmes mugëtirës së shekujve ke arritur
Me lavdi këtë moshë shekullore.
Ke mbushur plotësisht njëqind vjet
Njëqind vjet që fitove pavarsinë
Dhe unë sot që bashkëbisedoj me ty
Jam një pikë e vesës
Kurse ti je deti
Që gjatë shekujve sikur zinte stuhia
Ai gjëmonte.
Dhe të gjitha këto unë i përkujtoj në mendjen time
Bisedojmë me njëri tjetrin bashkë të dy
Se historia të ka fshikulluar rëndë
Ndër shekuj e vite
Vargjet e mia sot mbi krye t’i vë si diademë
Unë ty të ndjej në çdo qelizë
Ti je tek unë dhe unë jam tek ti.
Unë eci përmes gjurmëve të tua duke ndjekur hapin historik
Unë sot të ndjej nga rrugët e asfaltuara
Dhe nga shiu që bie prej qiellit pikë pikë.
Ti mua më fanitesh n’mes galaktikës qiellore
Të ndjej në polifoninë e bukur labe
Në telin e lahutës ku kënga shkulme shkulme
Vlon nëpër gjokse.
Eh, ne jemi mbledhur për të festuar tëndin njëqind vjetor
Por ti je mijra vjeçar
Je që në gjenezën e këtij rruzulli
Dhe këtë e ndjej në fushën gravitacionale
E ndjej në rrugën historike që gjaku e skuqi.
E ndoshta vetë perëndia na vuri në provë
Por krenaria n’mes zymtësisë shekullore s’humbi
Rilindi përsëri,dhe ja ku po bisedojmë në këtë njëqind vjetor.
Bisedoj me varrezat dhe lapidaret e heronjëve
Bisedoj me malet, qiellin
Me lulëkuqet që të hijeshojnë ballin në formë kurore
Me rrezet e arta që lëshon dielli.
Unë bisedoj me pemët,frutat,ahet.lisat e pishat
Me rrëfenjat e moçme që i bartëm brez pas brezi
Për thikat që na i ngulnin pas shpine tinëzisht
Ku shumë herë na braktisnin
E vetëm në mes çakejve na lenin.
Përhumbem në mes këtyre ngjarjeve të errta
Betejave të përgjakshme e këngëve epike
Sot këto janë rruga jote, ekzistenca
Simbole spirituale nga historia antike.
Por atdheu ynë nuk ishte ky që është sot
Disa nga pjesët e trupit të tij janë në lëngatë
Ai është më tepër
Të gjithë e dinë por se thonë dot
Kanë frikë të pohojnë ditët e historisë së gjatë.
Mirpo unë sot historisë shekullore s’mund t’i jap përgjigje
Por brezat e mëparshëm para syve më përfytyrohen
Ti shëmbëllen në pamjen e një shqiponje
O krijesë hyjnore që s’jetoj dot pa ty…
 
 

 28 NËNTORI I NJËQIND

Ja,nata si përherë erdhi edhe sonte
Tinguj të magjishëm dëgjohen gjith gëzim
Cila këngë bashkë me ditën do të zgjohet?
Kur të lindë dielli do ta dëgjojmë simfoninë.

Ajo do të jetë kompozuar me të qiellit yje
Kupën qiellore sa bukur e qëndisin
Jehonën e tyre deri tek ne era e bie
Bashkë me t’rrahurat e zemrës,yjet regtisin.

Kjo festë që buron nga thellësitë e shpirtit
Zemra vallzon në gjoks për këtë festë të madhe
Pas errësirë pesqindvjeçare
Më në fund rrezet shëndrisin
Shaluar mbi një ëngjëll hyjnor
Shpresa të mëdha për ne do t’përhapte.

Dhe tani pa u ndjerë ne prapë na ndjek errësira
Atë e harrojnë sa herë përqafojmë ditën
Pasi dehemi me lirinë që na dha drita
Nata nxjerr gjoksin,ne gënjehemi
E si fëmijë ja thithim sisën.


 

 KËNGËT E MIA

Këngët e mia janë përkundur në djepin e gjoksit
Janë rritur duke dëgjuar ninullë orësh e zanash
Dhe pastaj mendimi rritej e drejt qiellit shtat hodhi
Banesën e tij kërkonte n’mes planetësh mbi retë e bardha.

Por rrugët ishin të panjohura dhe të vështira
Shpesh trembeshin se mos merrnin rrugët e ferrit
Me mijra rrugë të panjohura kishte hapsira
E mendimet nga hapsira e kozmosit
Në banesën toksore ktheheshin.

Dhe gjithçka lëviz dhe vetëm lëviz
Edhe hijet e fantazmat këtu në tokë të ndjekin
Urrejtja dhe ndëshkimi frutat këtu në tokë i kanë lidh
Qeni Cereber sytë asnjëherë si mbyll,
Ujrat e parajsës rrjedhin.

E kështu shpirti dhe fjala njerzore ngjizeshin të dy
Me rrënjë të ngulitura në trashgiminë e vjetër
Tingujt e lahutës përhapeshin në pafundësi
Hijet e perëndive në mes nesh mbetën.

Të gjitha këto përziheshin me dhimbjen
Pakënaqësia shpesh n’mes nesh hidhte rrënjë
E rrugët përgjakeshin me klithma lirie
Dhe kjo dhimbje,rrugëve gjurmë ka lënë.

E tash, pranverat vijnë njëra pas tjetrës
Duke çelur lule mbi gjurmët e idhnimit
Këngët lindnin,rriteshin,ushtonin,
Asnjë çast s’heshtnin
Duke marrë rrugët qiellore,
Rrugët e përjetsimit.
 
 
 

 ZBULOJ GJURMËT E HISTORISË

Më përkundet shpirti bashkë me ninullat hyjnore
Ata si një puhizë e lehtë më freskojnë ballin
Gjurmët e humbura zbulohen nga mugëtirat shekullore
Udhët e historisë këto gjurmë përflakin.

Kam rendur pas këtyre gjurmëve që t’i zbuloj
Koha i mban thellë në gjirin e saj
Njollat e saj më grishin në gjoks
Në rrudhat e ballit shtegun e hapur pashë.

E, kështu më ngushëllon poezia ime
Duke shtegtuar rrugëve t’përgjakura të historisë
Gjurmët nëpër kohë lëshojnë mijra rrezatime
Përmes mugëtirës së shekujve rrezet e diellit ndrijnë.
 
 
 

 SI DIKUR NËN SKËNDËRBEUN

Si dikur nën Skëndërbeun
Në fund të shekullit njëzet’
U ngritëm të çlirojmë atdheun
Gjysma e tij rënkonte
Fryente tufan dhe erë.

Kur trupin nxehtësisht na e shponin
Plumbat, duke sulmuar si rrufe
Në çdo anë të dehte era e barotit
Atje në ballë sulm u vrava
Rashë dëshmor për atdhe.

Dhe tani po të jetë nevoja
Me shokët prej së vdekuri do t’ngrihem
Mbi hordhitë të sulmojmë si shqiponjat
Si gishtrinjtë e dorës në një grusht mblidhen.

Kështu si dikur moti
Kur Skëndërbeu ngriti flamurin
Shpata e tij shkëndija lirie nxorri
Në gjunjë para tij ra halldupi.

E sot këta trima janë me dhe përzierë
Plagët akoma u kullojnë ndër varre
Trëndafilat e çelur lëshojnë t’këndshmen erë
Në nderim të tyre,vështrimi i qiellit ndalet.

Ushtojnë malet nga tingujt e lahutës
Ndjej një simfoni nën qiellin me yje
Këndojnë malet nën krisamt e pushkës
Një kurorë lule gjaku ja vë mbi krye.

Kështu ata u lidhën me besa besë
Duke u betuar mbi flamurin
Si dikur nën të madhin Skëndërbe
Halldupët me çallma tmerri i zuri.

Dhe sot në këtë njëqind vjetor
Përkulen para jush malet shqiptare
Mbi varre diellin jua vë kurorë
Nga gjiri i tokës burojnë këngët e kësaj balade.
 
 
 

 HIJA E TRADHËTISË

Megjithse kanë kaluar shekuj e vite
Kur çallmat duke britur “Allah” u sulën drejt Shqipërisë
Epoka kryetrimit i vari mbi krye kurorë lavdie
Ndërsa për disa tradhëtia la gjurmët e historisë.

Si hije e zezë pas na ndoqi përherë
Tradhëtia me fytrë lugati
Ka jehuar nëpr kohë si qen i pabesë
Si gjarpër i zi ka fjetur poshtë nesh tek shtarti.

Braktisën flamurin me shqiponjën e zezë
Rrokën flamurin jeshil me gjysëm hënë
Hëna shqiptare i qorroi të verbër duke i lënë
Mallkuar qumshti që pitë tek kjo nënë.

Dhe kështu me sy të verbër ju nuk shihni dot
Stolisur me grada e nishane vinit me hordhitë e mëdha
Dhe shumë që s’njiheshin kishte plot
Kjo tokë për ju dha frymën
E shpirtin do t’jua shkulë që n’asht.

Ju pëlqeu shthurja dhe veset
Duke shuajtur epshet në haremet e ndyra
Tradhëtinë latë trashgim në jetë të jetëve
Pa pikë gjaku s’ju u skuq fytyra.

Si lugat, hijenë, ti tradhëti fshehtas na ndjek
Sikur Hamzai tradhëtoi Gjergj Kastriotin
Hap pas hapi po na ndjek çdo brez
Ju vraftë buka e kësaj toke
E dielli t’ju përvloi…
 
 
 

 KOHA RËNKON

Nëpër kohë dëgjohet një rënkim i kahmotshëm
Kur dita largohet dhe nata e zezë vellon hedh
Rënkon bari i prerë prej kosës
Dënesjet e kohës dëgjoj, kur shiu pikon nga retë.

Më pas pyjet dhe kreshtat janë në ëndrim
Në gjumë ëndra e tyre përshkon eterin
N’qiell retë fillojnë të dalin ngjyrë trëndafil
Përmes rënkimit të kohës,një bilbili ja dëgjoj zërin.

Ja dëgjoj atë të bukurin zë, ëmbël duke kënduar
Pas tij duke fërshëllyer një melodie ja marr dhe vetë
Grykave malore kënga është duke ushtuar
Nga qielli një nga një po ikin dhe retë.

Ne sot rrojmë përmes këtyre këngëve,vajeve kohore
E toka kudo si qylym i bukur ka lulëzuar
Nëpër kohë përhapet një amëz toksore
Përzierë me retë është duke ermuar.

Rënkimet e kësaj kohe janë gjurmët e historisë në shekuj
Me amzën e tokës amaneti i të vrarëve ushton çdo anë
Në këtë nëntor rënkimet e tokës vijnë duke u tretur
Nëntor i kuq, trojet shqiptare lëshojnë vetëm një amëz.
 
 
 

 NËNTOR 1912

Kur bushtra Osmane s’kishte më fuqi për t’ kafshuar
Por përjargur vazhdonte të lehe si zagar
Diplomati plak e pa se s’kishte kohë për t’u vonuar
Si Skëndërbeu dikur u kthye në vatan.

Deti gjëmonte nga dallgët e mëdha
Furtunë dhe erë ishin ata ditë nëntori
Kthehej plaku i urtë,mbi shpatulla kish halle të mëdha
Vështrimin e kish vetëtimë,vullkan i digjej kraharori.

Si ujk i tërbuar rënkon sulltani në grahmat e fundit
Ushkuri s’ja mban dot të gjërat shallvarë
Zaptie kudo nga pas të vuri
Por se ndalon dot Ismail Qemalë.

Përpëlitej me sy të përgjakur perandoria
Ashtu pak nga pak frymën e fundit po jepte
Duke kërcitur dhëmbët,thoshte t’mos na ikë Shqipëria
Edhe duke dhënë shpirt desh ta merrte me vete.

Pesqind vjet, vrarë e prerë nën shpatën e Islami
Ne ishim më të moçmit në Europë
Ti perandori përfaqsoje perandorinë e djallit
Por prapë s’munde të na zhdukësh dot.

Ku shkelte hordhia Osmane nuk mbinte më bar
Pesqind vjet me eshtra tokën na e mbolle
nënat luanesha lindnin me dhjetra luftëtar’
kënga e lirisë anëembanë ushtonte.

Ushtonte duke u përballur me këtë bishë që zvarrisej
Për t’na zhdukur çdo gjë të vyer që e kishim të tonë
Edhe sot thonë i kemi vëllezrit prej Turqie
Për faqe të zezë prej atje kërkojnë bashkimin tonë.

Udhëtoje në atë muaj nëntori
Si shpuzë malli të digjte në gji
Historia t’përkundej në djepin e kraharorit
Ëndra shekullore,t’ngrihej flamuri kuq e zi.

Ti duhej të ishe i matur jo vetëm me t’sëmurin e Bosforit
Nga ana tjetër si kuçedra me nëntë kokë fuqitë e mëdha
Hiqnin pjesë prej nesh,të tjerëve ua shtonin
Kaloje nëpr dallgë, historinë e le pas.

Kërcëllitnin dhëmbët e uritur,vështrimin e kishin drejt nesh
Kërkonin që të ngopeshin qeveri të panginjur
Kurthe e pabesi në çdo hap syri të sheh
Si çakenjtë ndër dhëmbë u sheh nga një copë duke shkitur.

Të përloti fati i atdheut,malli të përvlonte në gji
Pseqind vjet kjo tokë vaditur me gjak
Terri i shekujve plot dhëmbje nxin
Shqiponja e zezë n’qiell krahët fillon e hap.

Atje,n’Kosovë se ç’shkrepnin rrufetë
Rruga ishte e gjatë ti nuk ndjeje lodhje
Flaka e barotit atje po ndriste retë
Përmes krismave të pushkëve
Përshëndetje të çonte.

Të përshëndeste me këto krisma ku rrëke derdhej gjaku
Me aromën e barotit mbarsnin retë që pillnin stuhinë
Ec bir të thanë,ne po na ther shkjahu
Me gjakun që po derdhet, firmose Lirinë.

Dhe e ngriti plaku i Vlorës shtizën e flamurit
T’kapur dorë për dorë yjet në qiell hedhin valle
Trokëllima e kalorsëve rrugët e Vlorës tundin
Para Isa Boletinit, Ismail Qemali flamurin mbante.

Dhe ra në gjunjë burri i Kosovës
Me vete sillte krisma pushkësh,vaj e dhimbje
Kur puthi flamurin shkreptima stralli sytë i nxorrën
Përmes rrugëve të përgjakura liria po vinte.
 
 
 
 

 KUR NATA BIE

Rrezeve të diellit jua dëgjoj melodinë
Kur syri i tij i zjarrtë pas maleve perëndohet
Rrezet e tij t’arta me shpirtin ç’mu shkrinë
Kur nata bie melodia e tyre dëgjohet.

Ngrihem n’ qetsinë e natës shkëlqimin e artë mos e kap
Por nata ishte e errët fryente një puhizë e lehtë
Atë shkëlqim të mahnitshëm unë nuk e pashë
Ç’fuqi kishte nata që e ktheu të pavlerë?

Drejtova sytë drejt qiellit ku pashë hënën dhe yjet
Rrezet e argjenda me gjethet pëshpërisnin
Si mik i tyre një kurorë t’argjendë m’ vendosën mbi krye
Kur lindi dielli në ag këto më fuqi s’kishin.
 
 
 
 

 GJITHÇKA DUA UNË PËR TY

Gjithçka dua unë për ty është t’shoh zonjë me nur të bukur
Veshur e stolisur, n’kokë me kurorë mbretëreshe
T’mos ndjej klithmat e dhimbjes, deri në asht më janë futur
Ti mbretëreshë që zbukurohesh me kaltërsinë e dy deteve.

Flladi yt i magjishëm po më përkdhel ballin
Si në një mantel t’mëndafshtë janë mbuluar livadhet,pyjet
Gjithçka dua unë për ty është të shoh me vello nusërie
Si rrezet e diellit të të ndrisin fijet e arit.

Sa herë dielli lind e perëndon ty të përshëndet
Puth me mall lulkuqet që vezullijnë
Këta lulkuqe me lot nënash janë vaditur vërtetë
E tani nën rrezet e diellit plot hijeshi rrezëllijnë.

Dua të t’shoh me skeptër hyjnor t’i falesh drejtësisë
Pa përçmuar plagët që përmes dhëmbjes erdhi liria
Të hijeshojë kuvendi yt sipas fjalës së urtësisë
Gjithçka dua unë për ty është se besoj tek rilindja…
 
 
 
 

 JAM BIR I MALEVE TË MIA

Kur kam lindur unë të qarat e mia mbushën ajrin
Syri për herë të parë shikoi qiellin,diellin,retë, malet
Kur u rrita pak lozja me shkulmat e zallit
Me fluturimet e skifterëve hija ime matej.

Shikoja i mahnitur majën e maleve që preknin qiellin
E unë që i vogël lozja me to
Ata me hijen rëndë ngandonjëherë më stepnin
Ata më dhanë çehre dhe shtat të ngjashëm me to.

Malet vërtetë kishin hijen e rëndë
Por bujarinë e kanë sa qielli i paanë
Çdo rrënjë e shteg i kam shkelur me këmbë
Prandaj me njëri tjetrin aq shumë ngjajmë…
 
 
 
 
 

 BRIRËT E DHISË

Brirët e dhisë mbi përkrenare janë simbol hyjnor
Kjo është më e lavdishmja në historinë tonë t’ artë
Kur Skëndërbeu luftontë me ta mbi kokë
Egërsisht përleshej drita me errësirën
Ditën nga nata kryetrimi e ndau me shpatë.

Dielli mbi ne shpesh përflakej kuq si gjaku
Si drapër prej lindjes hëna e zbehtë vinte
Kacafytej errësira me dritën e s’kishte të ndalur
Kur mbaronte dita rruga e diellit
Drejt perëndimit kuq si gjaku ndrinte.

E,kaluan kështu shekuj,vite
Kush e di enigmën e fshehtë të brirëve të dhisë?
Shpata e kryetrimit sot flakëron rreze drite
Bashkë me brirët u merr sytë njerzve
Nuk përqafoi lindjen e zbehtë
Por u bashkuan me perëndimin
Ku e nesërmja do t’na sillte agun e lirisë.

Kështu sa herë zhytem në vitet historike
Errësirën shekullore besoj e lamë pas
Vjen t’ja këpusësh vrapit nga çoroditjet e përditshme
Ç do gërmë e historisë sot pikon gjak.

Rropama historike fillon nga Fushë-Kosova
Më pas n’shekuj pesha historisë do t’na rëndonte mbi supe
Erën e shkrumbit të djegur e ndjejmë edhe në ditët tona
Si epoka me vello të errët në historinë tonë do të futej.

O troje Arbërore kërrusur nga pesha e rëndë e historisë
Me gjakun tënd ndriçove errësirën për pesqind vjet
Me mundime të mëdha arrite në pragun e lirisë
Ky shekull i ri plot gaz vetëm Shqip të përshëndet…
 
 
 
 
 

 BESLIDHJA E GJAKUT

Ngjyra e kuqe e gjakut se ç’na përshkëndit ndër deje
Shpirti lëshon jehonë përmes shekujve rrokullimë
Historia e këtij trolli është ngjizur me krisma rrufeje
E ngjizur me gjak,ngulur thellë në rrënjët Pellazgjikë.

Sot kjo ngjyrë e ndezur gjaku disave po u merr sytë
Derdhur pa kursim në mugëtirën e historisë
Mos shkel mbi të o vëlla se kemi të njëjtin gjak
Mos, se gjaku të zë, e të vë vulën e tradhëtisë.

Të vë vulën e mallkimit se është amanet prej Zotit
E ti s’mund ta shpërfillësh se toka zë e dridhet
N’vdeksh me këtë mallkim,brenda s’do të mbaj as vorri
Mos e shkel o vëlla, se qielli dhe toka me anë të gjakut lidhet.

Ne me anë të gjakut kemi një besëlidhje të përjetshme
Ne që mbartëm fjalën e lashtë “ku je or burri i dheut”
Mos harro Dodonën e lashtë ku shenjtëria përmes gjetheve fliste
Mos bre,mos e përbalt shtyllën e historisë SKËNDËRBEUN.

Pfff do të thonë disa ç’po shkruan ky pallavra
Po flet me gjethet e rrufeve po u merr krismën
Besa e Konstadinit ripërtrihet nëpër balada
Bashkë me fjalën,tokën dhe gjakun,
Njëherësh u ngjizëm.

Nëpër shekujt e territ si lumë u derdh gjaku
Klithmat e shpirtit nëpër qiell dhimbje hapnin
Gjysëmhëna ishte e zbehtë,e zverdhur prej së largu
E zbehtë si kufomë e funeralin kishte gati.

E kështu jemi të lidhur të gjithë vetëm nga gjaku
Ai që vazhdon të kullojë nga plagët e t’ripërtrij baladat
Heroizmi i martirëve disa i ka shtangur
Ai u derdh me shkulma,dhëmbjen mbajmë në rrashta.

Kështu jemi përleshur në kohë me hijet e zbehta
Duke përmbytur shekujt dallgë dallgë gjaku
Flamuri i kuq i vulosur nga shqiponja me dy krena
Valvitet sot e nusëron tek pragu.
 
 
 
 
 
 

 DISA MUNDOHEN

Disa mundohen të na fshijnë kujtesën historike
Të shuajnë vështrimin e syve me të cilët flet zemra e dheut
Sepse dheu kur i mbuloi mori sytë e tyre dhe pa
Që të happen të disave që verbëria shekullore i mbërtheu.

T’ju happen ata sy e të vështrojnë qiellin
T’shikojnë gjithë planetët qiellorë që ndriçojnë këtë botë
Se çfarë shohin e shohin me dritën e cila ndriçoi terrin
Disave drita e syve u është fikur e nuk mund të shohin dot.

E di se mendimi të shkapërdredhet se je krijesë e brishtë
Lëkundesh nga faktet e forta historike
Se ata që të mësuan nuk ishin mësues të mirë
Sepse ata nuk i dëgjuan të vdekurit
Ku plagët vazhdojnë të kullojnë
E toka me gjakun e tyre vazhdon akoma të vaditet.

Historia është guri i themelit të një kombi
Ku qytetërimi është i peshuar në plumbçe
Ajo tek ne n’mes dhimbjesh shtat vigan hodhi
Dhe nga disa të vërbër historia s’mund të zhduket.
 
 
 
 
 

 SHPESH BISEDOJ

Shpesh bisedoj me monumentet,varret
Unë ata nuk i harroj i kujtoj gjithnjë
Pyetjet që u bëj përgjigjen e marr prej malesh
Amanetin ata ne na e lanë kur mbyllën sytë
Prandaj gjumi shpesh natën nuk na zë.

Unë nuk hesht,pyes, kërkoj, gjithçka dua të di
Kur ata rrokën armët çfar kishin si ideal?
Si oshëtimë përgjigjia më erdhi nga qielli
Natën i ndiqnin yjtë,ditën dielli ishte me ta.

Habitesha, por monologun e bëja i heshtur me vete
Ju që ju falët vetëm altarit të lirisë
Mbi ju si shkëmb rëndonte e djeshmja
Shpërthyet të sotmen
Shikuat nga e ardhmja që e nesërmja
T’ishte gjith’dritë.

Edhe tani unë ju shoh me armë në dorë
Ndaj vrasësve syrin e keni pishë
Prandaj me ju bisedoj gjithmonë
Se prej plagëve që ju kullojnë mbinë
Lulkuqet e LIRISË.
 
 
 
 
 

 UDHËTIM NËPËR KOHË

Udhëtoj nëpër kohë me kujtesën time
Shaluar mbi ngjarje nëpër to kalëroj
Rend duke lënë pas të verbërat vështrime
Në shtjellën kohore kujtimet s’ndalojnë.

Në një çast ajo ndal vetëm me mua
Për të vëzhguar hënën krejt gjak
Gjëma e vaji vijnë duke ushtuar
Pastaj n’horizont duket dielli rreze ar.

Për një moment kujtesa akull ka ngrirë
Në vorbullën shekullore plot tmerr
Nën diellin e nxehtë kujtesa fillon me shkrirë
Mendimi kthjellohet vargu lirshëm del.

T’gjitha këto s’mund të harrohen,jeta gjurmë ka lënë
Sa herë takohemi të dy kuvendi gjallërohet
S’ngopem duke dëgjuar hallet e tua moj nënë
Nëpër kohë vuajtjet e tua me dhëmbje lexohen.


 
 

 SOT KËNDOJMË

Pas shekujve të errët me mundime sfilitëse
Të gjithë sot këndojmë me një zë
Oshëtima e detit zbehtësinë e shekujve do përzinte\
Gëzimet, hallet dhe vuajtjet,t’ja themi me këngë.

T’ja themi kështu me një kor të madhërishëm
Melodia të përhapet në hapsirën e pafund
Kësula e bardhë maleve se ç’u rri hijshëm
Teli i lahutës këto male se ç’po i tund.

Lumenjëve dhe deteve deri këtu jua dëgjoj frymëmarjen
Me frymën e tyre zgjojnë lulet nga gjumi i tyre i rëndë
Kjo këngë e ushqyer me amzën e tokës në çdo anë përhapet
Yjet në qiell hedhin valle dorë për dore zënë.

Prej gëzimit gjumi na është larguar nga qepallat
Në buzë ne sot kemi vetëm gaz
Dridhen tejzat dhe përshkojnë ajrin
Në truallin Arbëror sot kjo festë përflak.

Freitag, 26. Oktober 2012

Grigor Jovani: TE SHKRUASH POEZI...


TE SHKRUASH POEZI...

E ka gjetur bukur emërtimin e kësaj grupliste internetike, themeluesi i saj, poeti i mirëfilltë Haxhi Muhaxheri: “Sofra Poetike”. Ka diçka nga materia shpirtërore e të gjithë neve, që dëshirojmë të bëjmë pjesë në të, Poezisë, si edhe nga tradita shqiptare: SOFRA. Të ulesh në sofër nuk është gjë e lehtë, nuk ka qenë gjithmonë. Kështu na kanë mësuar ata që na kanë rritur, kështu mësojmë edhe ne pasardhësit. Sepse duhet të të rëndojë fjala dhe mendimi në një sofër. Kur është fjala për poetët, duhet të të rëndojë poezia. Apo jo? Prandaj, nuk e kuptoj qejfmbetejen e letrarëve të rinj, kur... guxon dhe u jep ndonjë këshillë. Mbaj mend, që në rininë time, bënim si të marrë të uleshim në sofrat e poetëve të afirmuar, lumturoheshim kur na ftonin nëpër takimet letrare (unë ruaj akoma si relike të çmuar një libër, që më ka falur me autograf, në një takim të tillë, Ismail Kadareja), ngaqë atëhere nuk ekzistonin mundësi të e tilla internetike, që barazojnë kësisoj, me “ashtu dua”, nivelet. Uleshim të turpëruar nëpër cepa sallash dhe nuk bëzanim, vetëm dëgjonim, thithnim çdo gjë. Dhe ëndërronim kohën kur do të rriteshim, kur do afirmoheshim edhe ne...
Më bëri përshtypje, kur këtu në Sofër, para do kohësh, Mjeshtri i Madh, kritiku i mirënjohur Miho Gjini, dha disa këshilla dashamirëse për të rinjtë, që botonin në këtë faqe. Dhe vetëm prononcimi i tij këtu, vetëm që u bënë objekt i analizës së një kritiku të tillë, duhej të konsiderohej nder. Makar të ma bënte mua dikur profesori, Muzafer Xhahiu. Mbaj mend, i kisha futur edhe mik, që të më lexonte ca poezi dhe prisja gjithë agoni të më thoshte ndonjë mendim për to. Qoftë edhe të “më shante”... Veçse ndodhi ndryshe. “U prekën” letrarët e rinj, ngaqë i komentoi... mjeshtri i vjetër (!). Nuk shkojmë mirë! Nuk i kemi mësuar mirë të rinjtë...
Unë, që nuk jam mjeshtër kritike, si Miho Gjini, por veçse një koleg më i moshuar i të rinjve, që puna më ka bërë të merrem shumë herët dhe për kaq kohë me profesionin e redaktimit dhe të botuesit, e quaj për detyrë të jap përvojën time për ta, në këtë Sofër poetësh. Dhe do prisja ta bënin edhe kolegët e moshës sime. Se kështu mendoj se ndihmojmë...
Ja, shikoja mbrëmë dhe sot poezitë që botojnë letrarët e rinj në Faqe. Isha më i lirë, se kishim dërguar Revistën në shtyp dhe mundja ta bëja më i lirshëm. Ajo që më ra në sy e para, ishte liria që i japin vetes të rinjtë për t’u shpallur. Mungesa e... ndrojtjes. Gjë e keqe kjo. Sepse harrojnë nenet e para të kësaj pune: jo çdo gjë që del nga lapsi është art, jo çdo gjë që shkruan është poezi. Jo çdo poezi, me ta shkruar, merr ligjshmërinë e botimit. Mat njëqind herë dhe vendos një herë. Ky është ligj i çdo Sofre. Shkruan njëqind poezi (pak thashë) dhe vendos ta bësh publike vetëm atë që është, për ty, më e mira. Kështu bëhet, kështu ndërtohet profili yt artistik. Kështu mëson të ecësh... Pa poet... Nuk është një mantel që mund të blihet, që ta hedhin në supe, me t’u ulur në një sofër. Unë, betohem, që kam turp ta quaj veten kështu, edhe pas 40 e ca vjetësh që shkruaj dhe që botoj poezi... Dreqi e mori, në kaq vjet, vetëm katër libra kam bërë. Si mund t’i them vetvetes POET?!
Shikoni këto vargje të një vajze, të SONILA RAMADANIT, tek poezia “Kokë më kokë, si vëllezër” (ngjan për titull poezie ky togfjalësh?!): “Besoj ,se dhe ju vetë e keni kuptuar /Që koha e gjëagjëzave, sikur ka mbaruar/ Mblidhuni kokë më kokë , si vëllezër/ Mjaft jemi lodhur, sikur e keni tepruar !” Kastile e kam hedhur këtu si prozë (vetëm me shënjën ndarëse karakteresike të vijës së thyer në fund të vargjeve), sepse prozë është. Një prozë deklamative, moralizuese, jo artistike. Më thoni: po ta shikoni kështu, ju ngjan për poezi? Atëhere ndërtojeni ashtu siç është, në strofë katërshe. E njëjtza gjë. Prozë në strofë. Nuk ka as ritëm, as figura letrare, as nerv poetik, asgjë që të të kujtojë poezinë. Atëhere, përse është hedhur si poezi në një sofër poetësh, ku hedhin edhe mjeshtra të vargjeve? Nuk ndjen asnjë lloj përgjegjësie për këtë, vajza në fjalë?!
Ja poezia e KLODIAN HAJDËRAJ:

Djali : T'kam Jete
Vajza : Hahahaha
Djali : Te Dua...
Vajza : Hahahaha
Djali : Jap jeten per ty
Vajza : Hahahaha
Djali : T'kam ble 1 ore diamanti
Vajza : Ver8 shpirt
Djali : hahahahahahaha

E lashë ashtu siç është, të ndërtuar në vargje. Mund të bëja atë që bëra me poezinë paraardhëse. Do të kishim të njejtin përfundim: prozë e rëndomtë! As shaka nuk është. Vallë, u pyet ndonjëherë, letrari i mësipërm, se si mund të ndjehej një poet I mirëfilltë, që e ka të shenjtë atë dreq poezie, kur lexon një masakrim të tillë të saj? Ç’të them…
Ka një qejfmbetje ndaj meje të letrares Mira Demiraj, këtu në Sofër, ngaqë bëra objekt diskutimi publik, mes kolegëve të poezisë, një problem, që unë mendoja se shkaktonte një veprim i saj: kopjimi direkt i një vargu të Fatos Arapit dhe vendosja e tij në një poezi të saj, pa deklaruar burimin. Ca kohë më parë, unë e kisha këshilluar privatisht, për natyrën që po merrte poezia e saj. I kisha thënë se… “e përdorte” poezinë. Se e shndëronte në pamflete personale… Më drejtpërdrejt, më ndershmërisht, si mund t’i flisje një kolegeje më të re, kur ajo vetë, më parë, kishte kërkuar ndihmën tënde, si më i vjetër dhe më i përvojë në këtë punë. Dhe ja reagimi i Mira Demirajt, ja përgjigja e saj ndaj një këshilleje të kërkuar me ngulm, po prej saj: një pamflet i ri. Prapë poezia e përdoruar prej saj për ego personale, tani më ashpërr dhe më drejtpërdrejtë, pa maskë, prapë një poezi e masakruar:

TURP

Te cirret nje maskara
nen masken e te ndershmit !

Turp
Te beje injorantin
nen hijen e hakmarrjes !

Turp
Te ushtroje diktatorin
nen petkun e nje emri !

Turp , turp , turp
Po , ku e njohin turpin keta ''njerez'' !!!

Pyes unë: Është poezi kjo, miq dhe mikesha?! Dashurohet kështu poezia? Shkruhet kështu poezia? Dhe, në fund të fundit, flitet kështu në një Sofër Poetësh?
Natën e mirë!

GRIGOR JOVANI


_________________
Marrë nga ""Sofra poetike" ne FB
26.10.2012





FTESE PER DIALOG:

REMINISHENCAT POETIKE

Është i njohur problemi i reminishencave poetike. Që poetët japin e marrin me njëri-tjetrin, kjo dihet. Ndodh të bëhet edhe instiktivisht, pa u kuptuar, kur krijimi i njërit pëlqehet aq shumë prej tjetrit, saqë asimilohet shpirtërisht dhe riprodhohet nga i dyti si original. Poetë të mëdhenj botërorë, njëri prej tyre Elioti, nobelisti, kanë dëshmuar ndershmërisht, se në periudha të caktuara të krijimtarisë së tyre, janë ndikuar, madje kanë imituar poetë të ndryshëm. Meqë sollëm Eliotin, këtë mjeshtër të papërsëritshëm të vargut, të kujtojmë se ai, në një intervistë dhënë “Paris Review”, pohon se gjer edhe ka imituar stilin por edhe vargje të veçanta të poetëve frëngë të kohës. Në këtë kategori përjashtohen plagjiaturat. Nuk hyjnë ata poetë, që vënë poshtë një poezi, e fotografojnë, i bëjnë ca retushe (ndryshojnë fjalë) dhe e sjellin në publik si të tyre. Ata vjedhin… Këto meditoja sot në mëngjes, tek lex...
oja tek Sofra jonë një poezi të poetes Mira Demiraj, ajo me titull “Ti do të vish patjetër”. M’u kujtua menjëherë poezia e bardit tonë të madh, Fatos Arapit, “Ti do të më dashurosh patjetër”. Për mua, nuk ka diskutim, që një fill i dukshëm i lidh këto dy krijime, në stil, në konceptimin strukturor, por edhe në vargje të veçanta, që përdoren si refren dhe që formojnë strumbullarin, thelbin poetik.. Dhe mendoja, se ku duhej ta klasifikoja poeten në fjalë… Pastaj thashë, se meqë jemi në një sofër, të mos ngutem dhe le të ftoj edhe mendimin e kolegëve…
GRIGOR JOVANI
kryeredaktor i Sofrës Poetike

MIRA DEMIRAJ

TI DOTE VISH PATJETER

Vjeshta i zhveshi druret
dhe era luan me gjethet
ditet u bene me te shkurtra
ti , do te vish , patjeter !

Rruget renduar ne mall
dhe stoli ne park , vetem
zogjte rendin per larg
ti , do te vish , patjeter !

Hena me sheh trishtuar
dhe yjet disi te trembur
Dimri po qaset ne dere
ti, do te vish , patjeter !!!

(Marrë nga Sofra Poetike)

FATOS ARAPI

TI DO TË MË DASHUROSH PATJETËR

Ky qiell i prillit pa ty ësht´ i vjetër.
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër.
Në mallin tënd ky karafil i egër,-
Ti do të më dashurosh patjetër!

Në sytë e tu diej të vegjël
e ndezën natën dhe ditën e ndezën.
Mirë sot,po si durohet pa ty nesër?-
Ti do t'më dashurosh patjetër.

Kapërcej ty e kapërceva veten,
dhe përtej vetes kapërceva jetën,
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,-
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm:

Ti do t'më dashurosh patjetër!

Dienstag, 11. September 2012

Grigor Jovani: KU DO MË ÇOJË KJO DASHURI


“Ku do më çojë kjo dashuri?”


 
 ZOGJ TË PLAGOSUR

Nuk të them!
Mos më pyet ku isha!
Po të lë në duar këto vjersha.
Janë zogj të braktisur,
që s’gjetën folenë.
Ranë përtokë, thyen flatrat
dhe tani lëngojnë.
Shtrëngoji në gjoks,
si fëmijët e saj,
një grua lehonë.
Nëqoftëse, nga kontakti me ta
zemra s’të dridhet,
atëhere, besomë,
filli i zemrave tona,
më mirë të zgjidhet.



 


BALADE
PER NJE SHPIRT DHE NJE FLUTUR

Nënë,
të solla të njohësh këtë vajzë kaq të bukur,
të thjeshtë e të ëmbël.
Po pse të dridhet ajo zemër si flutur?
Ti vetë më thoje: “Të takon më e mira!”
Tani më qorton: “Të ma thoje më parë...”
M’u mërzite, o shpirt? Të dua kaq shumë!
Doje të veshje, një përparëse të larë,
mos të t’i shihte duart gjithë brumë...
Doje t’i fshihje thinjat nën shami.
Kanë turp nga bora majëmalet e larta?
Asaj i kam thënë: Rubinët e mi,
të nënës sime janë thinjat e arta!
Të ulemi pak mbi pragun me gurë,
ku më prisje dikur, të vija nga shkolla,
ndërsa flladi qëndiste mbi pëlhurë
të fustanit tënd, mbi këmbët e holla.
Të mbështesim kokën, të dy, si fëmijë,
kësaj ane unë, andej dashuria.
Nga prehëri yt erë molle të vijë,
të mësohet ajo me gëzimet e mia.
Ndaj dhe ta solla këtë vajzë kaq të bukur,
të thjeshtë e të ëmbël, si një peri.
Të nis të vallzojë shpirti yt, si një flutur,
dritë të të bëhet, terri i varrit të zi.
T’i thuash tim eti, tek kthehet mërzitur,
pasi unë, si gjithmonë, larg do kem shkarë:
“Biri ynë - e beson? - na solli një flutur!
I ziu ti! S’kishe fat për ta parë!”



 


MINARETE E GJIROKASTRES

Nuk mund të puqen
xhamitë e Gjirokastrës.
S’kanë fat të puthen
minaretë.
Veç Mali i Gjerë
Lunxhin përballë,
mbase e puth,
fshihen mbi retë.

Thua të shkojmë
përsipër reve,
të mos ngjasojmë
me minaretë?



 


PANAJIRI I TERRIT

Tej në horizont, në fund të fushës, nga
fillon të lartësohet mali, çdo buzëmbrëmje
nis Panajiri i Territ.
Vijnë të ftuar të gjitha llojet dhe speciet:
kafshëza të vogla, insekte fluturake dhe
zvarranikë, popuj të vegjël, të çuditshëm, që
falen përditë në Tempujt e Ferrit.
Ka ushqim për të gjithë. Copëza hëne të vrarë -
menu e pëzgjedhur për minjtë dhe
miqtë e përkushtuar të Djallit.
Insektet dhe zvarranikët e çdo lloji preferojnë
ëmbëlsirat prej balte. Pastaj dehen
me ujërat e pafiltruara të moçalit.
Me bimët dhe kafshët e egra ka problem. Nuk
ngopen. Përtypin me dhëmbët prej krimbash,
krahë shtojzovallesh, vrarë
një ditë më përpara.
Kurse lart, mbi degët e pemëve, orkestrat
e niqasura të zogjve, s’bëzajnë. Përshpërisin:
“Shyqyr që iku në kohë, dhe
i shpëtoi kësaj lukunie Pranvera!”

Nesër, do të fluturojnë tek krijuesi i tyre dhe
do t’i thonë: “Mos na sill këtu herët e tjera!”



 


NJE MIJE E NJE DRITARE

Shpirti yt -
një mijë e një dritare.
M’i mbylle të gjitha,
për fare.
Ku e ku,
lë të hapur diku
një kamare.

I hedh të mbyturit
një kamardare.



 


IMAZH I ERRET

Dërmuar vetë, me këto duar,
verbuar nga unë vetë,
përsillem territ duke të kërkuar,
nuk mund të flej.
Humnerës së ëndrrave, sakaq,
bie një mijë herë,
ngrihem po kaq,
por nuk të gjej.

Imazhi yt - ëngjëj të errët,
më zgjojnë qysh herët,
më përgojojnë guximin.

Le të më tallin. Hallin tënd
kam unë tani,
jo t’imin.



 


FRUTA TE NJEJTA

Do shpërfill ngricat e dimrit. Do
të bëhem pemë.
Nuk do kem acar në zemër. Pas
s’bëj dot, gjthësesi.
Kopshtet e varura të Babilonës,
mund t’i bënim tok. Mjafton
ta doje ti.

Është një problem: bëjmë fruta
të njëjta. Por kjo,
nuk ka rëndësi. 



 


DIELL I ZEMERUAR

I egri diell i mesditës,
heshtjen time përgjonte.
Tufa rrezesh,
si shtazë të etura,
lëshonte,
Një ëngjëll,
që e fshihja thellë brenda vetes,
të përcëllonte.

E nxirrte kokën, ëngjëllushi,
të merrte frymë,
ku e ku.
Të ikim, iu luta. Ku ka më pak dritë,
ku nuk na ndjek
zemërimi i diellit,
diku.

Ti je një ëngjëll drite,
s’mund të nxihesh!

E kotë të fshihesh!



 


VESA E MENGJESIT

Vesa e hershme e mëngjesit,
prej borisë së beftë të këndezit
brofi në këmbë, për të shtegtuar
në të tjera vënde.

Është qetësuar
në pëllëmbën tënde.



 


KU DO ME SHPJERE KJO DASHURI?

Ku do më shpjerë kjo dashuri?

U gjenda në këtë breg i vetëm,
përposhtë këtij dielli si tiran,
i pamëshirshëm për askënd.
Në këtë burg të tmerrshëm rëre,
erërat plugojnë trupin tim,
si me parmënd.

Çdo të më bëjë kjo dashuri?

Koha zvarritet si hijenë,
përdridhet frikshëm belit tim,
më zë krejt dritën në dritare.

Unë ekzistoj, ngaqë je ti.
Dhe mund të rri këtu për fare...



 GRIGOR JOVANI
(Gjirokastër, shtator 2012)

Mittwoch, 1. August 2012

Poezi nga Ramadan Asllani


HAJN I GJUMIT

Dua të vjedh...
Mos u çuditni!
Jam i papunë.
Nuk më duhen paratë,
As veturat luksoze,
As ndonjë ajfon (IPHONE).
Dua vetëm: 
-Të dashurës time,
T’ia vjedh gjumin!

Ferizaj, më 29 korrik 2012




EC ME LOTIN !...

Qerpiku majë pene,
Loti bojë lapsi,
Rrjedha vargu,
Puthja strofë.

Syri pikturë deti,
E nuhat dashurinë,
Në buzë vargu katërsh,
Me gjuhë lidh poezinë.

Ferizaj, më 27 korrik 2012




PRES !...

E gjeta vitin tetëdhjetë,
Pas Sharrit tatëpjetë.
Se edhe Tetova lidhet me tetë,
U takova kur bëri mbi tridhjetë.

Bardhokja zhvillohej në Emonë,
Thinja ime në Kosovë.

I lindur zeshkan,
Po bëhem bardhan.

Dhe nuk e di kur?
Do ta prek atë lëkurë...

Ferizaj, më 25 korrik 2012




TI VETËM TI !...

Dita më je Ti!
Ti më je edhe nata,
Njëzetekatër orë Ti!

Ku të shkoj nga Ti?!...
Pos te Ti!

Edhe mendja edhe këmba,
Kanë marrë udhë te Ti!...

Po edhe Ti ke një Ti!
Që mendon për Ty.

Tym e flakë si feniksi,
Më nuk jam ekuacioni iksi.

As i panjohuri ypsiloni,
Më lini te Ti – më rehatoni!...

Ferizaj, 25 korrik 2012-07-28




ME KLARINET

Secila vrimë e tij,
Është fryma ime!
Germat tuaja,
Emër me gjashtë tinguj!

Kur luaj gishtin e parë...
Kam dy R-të tona!
Të dytën vrimë marrim frymë: 
-Me zanoren e parë!...

Dhe për çudi, edhe në gishtin e tretë...
Me fuqinë MM!...
Prapë germat tona!
Gjëmo klarinet, gjëmo!...

Ferizaj, më 1 gusht 2012