Freitag, 30. März 2012

Grigor Jovani: POEZITË E MARSIT


Grigor Jovani

NATA

Brenda humnerës së saj,
humba gjithshka desha:
disa zogj,
tim bir
dhe qindra vjersha.




XHAKETA E VJETER

Ka çaste që ndjehem xhaketë e përdorur,
në një dollap ku s’hyn një rreze drite.
Meshini është ngrënë në të dyja bërrylet
dhe kopsat kanë humbur,
si dhëmbët e mia ndër vite.
Jakaja e rrjepur prej djersës, kaq kohë,
vuan dënimin e varrjes mes territ,
trekëmbëshat-varrëse ndërrojnë me kohë,
mbetet i njejtë
rituali i tmerrit.
Shpirti më dhemb, tek e shoh të braktisur,
dorëzuar tek fati, ç’kopsitur e tëra.
Të isha kujtuar të ajrosja dollapin,
do të qe më e pakta...
O Zot, çfarë bëra!

Më jep një ndihmë, tani që e gjeta,
t’i gjej trup të ri,
të rilindet, e shkreta!





 TELEFONI

 I kam urryer gjithnjë telefonat!
Zëri yt nga e përtejmia e largët,
me ato fjalë monoleksike:
“Po”, “Jo”, “Paçka...”
Ndërsa mua më digjte frika e egër:
Kishte marrë fund gjithshka!

Por mbase... nuk mund të flisje lirshëm,
varet nga ambienti përreth...
Veç mund të shtoje disa fjalë më tepër,
mos të më shkundje në ajër,
si gjeth.







 BILBILAT

 “Duke marrë erë/ një trëndafil/
u zgjate një metër...”
Janis Ricos

Nuk e di,
në do të shpërrthejnë sivjet
trëndafilat...

Di këtë:
dimri ka qenë kaq i ashpërr, vërtet,
dhe ëndrrat
u zhdukën bashkë me bilbilat.

Ku shkuan?
Tani fjalët si do t’i këndojmë?

Ikën pa na thënë,
debilat!







 KESHILLE

Me Dashurinë,
mos luaj!

Do ta pësosh...

Ngjet si me ilaçet:
njih dozat më parë,
pastaj t’i provosh.








 NJE DIELL

 Nuk kemi kohë për tjetër jetë.
Ditët kanë humbur, s’di se ku,
netët me ëndrrat ngjyrë blu
janë të harruara.

Hypur tashmë në një vapor,
çajmë një mjergull tej për tej,
me dritë të shuara.

Një diell i qethur si tullac,
fundosur thellësirës gri
na sheh në sy, si çilimi,
duke na lutur...

Kalon një ëngjëll, sipër nesh,
me një violinë pa asnjë tel,
na thotë: Është mbytur!









 Ç’NA THUA?!

 Më tha: Nuk ta thashë,
as që e mendova...

Qysh e fantazove?!

I thashë: Mbase nuk ma the,
jo dhe s’e mendove...










 NETET E “UIKENDEVE”
TE TANISHME


 Vutë re ndonjë ndryshim tek nata?
Ka ca kohë ka humbur pandoflat e buta.
Kur u afrohet mbrëmjeve të mëndafshta,
si prej gozhdash i dëgjohet shputa...
Tani këpucë prej hekuri vesh nata,
përshtatur kohëve militare,
mbyllen herët baxhuret e larta,
njerëzit nuk dalin më netëve fare.
Mbyllen shtëpive dhe hapin TV-të,
gjoja për të mundur errësirën,
veçse sytë u marrin ngjyrë të zbehtë,
qime të murme u mbulojnë fytyrën.
Ngjajnë me ujq, i hakërehen qiellit,
ngaqë s’e shikojnë, i lehin hënës.
Me një llambë i kundërvihen diellit,
duke pritur mëngjesin e së hënës.
I shfajësohen njeri-tjetrit, ndërkohë,
se e ka fajin dimri i sivjetëm me llohë.









 PASQYRA

 E di, po plakem... Shkak e pa shkak,
më vjen të qaj...
Ç’desha në jetë? Një vjershë të bëj,
që të më ngjaj.

Nuk ia arrita. Ju kërkoj ndjesë!
Jo juve atje, që më kuptoni...
E kam për ju, që këtë Rëndesë,
s’e fantazoni!

Fjalën mallkim, që përmbi shpinë
duhet të mbash.
Ndjekur një jetë, nga korb e sorra,
si një lamash.

Ç’desha në jetë? Të bëj një vjershë,
që të më ngjaj?
E di, po plakem... Në tjetrën jetë,
ta shoh e të qaj.








 TE DUA!

 Kam harruar tani të shkruaj vjersha.
Fjalët e mia i bëre zogj,
drejt vetes i ke nisur.
Më le veç dy. I them dhe i rithem,
si gramafon i çakordisur.







 KUJTIMET E FSHATIT

 Me të rënë nata, gjarrpëri i shtëpisë,
del nga një e çarë e pusit të errët.
Me instiktin e tij, si somnambul,
depërton errësirën,
pa u parë nga të tjerët.
Dritën ka frikë. Duhet të shkojë të ndërrojë.
Lëkurën të heqë, si këmishë,
herë pas here.
E bëjnë edhe njerëzit. Veç ai nuk e di,
ndaj fshihet prej tyre, si prej një kolere.

Qënie e ndrojtur, pa gjak,
me tmerr nëpër deje,
sikur ta dije, frikën e njerëzve prej teje!








 MIKJA

 Kur më do, - më thotë, -
më premton
gjithë qiellin me yjet.

Dhe tek bëhet gati
të shkojë ta takojë,
ngjyhet e lyhet.

Ndërsa unë i shpjegoj:
Ktheje qiellin përmbys.
Je një nga yjet.









 HISTORI

- Kujtimit të mjekut Badolie,
mikut tonë italian nga koha e Luftës -

Një italian mikpritëm në kohë lufte.
E fshehëm në katua. Kish gjermanë fshati.
Ditënatë i mbyllur. Thonë lexonte
ca libra përmbi kashtë, i ngrati.
Kur ishte sëmurur gjyshja ime,
në ato netë, që nuk mbarronin kurrë,
ger në zbardhje ndjenim si çapitej,
diç kërkonte librash ai burrë.
E ç’nuk bëmë, mblodhëm ikonizma,
shkundëm kaq temjanë nëpër shkallë,
prisnim pa lëvizur prapa portës:
do të ngjitej italiani, vallë?
Ngrysëmgdhimë të heshtur ditë të tëra,
kur papritur u hap porta: Buona sera!








 TAVLI

 Kaq vapë në plazh,
rrimë në hije, më mirë,
luajmë tavël, siç thua...
Punë s’prish,
që ke qejf të fitosh,
por mendo një çikë
edhe për mua...
Lë një “portë” të hapur,
të dal ku e ku,
jam mbytur në djersë,
gjer në thua.

S’është e drejtë të vuaj,
ngaqë s’di të loz... Si thua?









 JETA IME...

 ... shtëpi,
me shumë dritare.
Brenda saj jam shtrirë,
i paralizuar.
Përjashta shikoj,
kur më ngrenë në duar.


 Athinë, 29 mars, 2012
Pak ditë para Ditëlindjes sime...

__________________________
Marrë nga "Sofra poetike" në FB