Donnerstag, 15. Mai 2014

Dy poezi nga Robert Frost


Rrugë e parrahur.

Dy rrugë në një pyll të zverdhët u takuan
Mjerisht që të dyja s’i vazhdoja dot
E si udhëtar që isha, gjatë u mendova
Gjersa një përkulej në gëmusha e driza
Sa larg mund të shihja, njërën e vështroja

Pastaj tjetrën mora, e drejtë sa më s’kish
Dhe mbase ajo kishte më t’mirë pretendim
Sepse kishte bar edhe duhej rrahur
Ndonëse për atë punë, kalimi mbi to
Ishin t’dyja shkelur pothuajse njësoj

Dhe atë mëngjes të dyja njësoj shtrihen
Mbi gjethe s’kish shkelur ende asnjë hap
Oh, unë mora të parën edhe për një ditë
Porse duke ditur një rrugë të qet diku
Aty ku u nisa s’doja t’kthehesha prapë

Duke psherëtirë këtë duhet ‘tregoj
Një herë e një kohë më parë , kujtim
Dy rrugë në pyll takuan, dhe unë
Më pak të rrahurën mora
Për mua ka bërë gjithë atë ndryshim

Sipas anglishtes: Road not taken


Zjarr dhe akull

Disa thonë se bota në zjarr do marrë fund
Ca të tjerë në akull thonë
Por nga ç'kam shijuar në dëshirë
Unë jam me ato të zjarrit më mirë
Por po të duhej të ndodhte dy herë
Për urrejtjen unë shumë di, mendoj
Të them se për shkaëtrrim
Akulli - i mirë fare, e do të mjaftojë.

SIpas anglishtes së autorit: Fire and Ice
____________________________

Shqipëroi & përgatiti për Sofra Poetike:
Halit Beka (Methasani)

15 Maj 2014

Khalil Gibran - Poezi

Një cikël poezish nga poeti & filozofi i madh libanez, Khalil Gibran:

VETËDIJE

Dhe një burrë tha, «Na fol për vetëdijen»
Ddhe ai u përgjigj, duke thënë:
Zemrat tuaja sekretet e ditëve e netëve, në heshtje I dinë
Por veshët tuaja për tingullin e diturisë së zemrës vuajnë etjen

Ju do ta njihni në fjalët që gjithmonë në mendje keni ditur....

Trupin cullak të ëndrrave tuaja, me gishta do ta preknit
Dhe mirë do të bënit

Lixha e fshehur e shpirit tënd patjetër të shpërthejë duhet
e gjer në det gurgullimën të rrejdhë.
Dhe thesari i thellësive ‘tua të pafund, syve të tu do t’i zbulohet.
Dhe thellësi të njohurisë tënde, me shtizë a linjë zëri, mos kërko
Se vetja është det i pakufi e i pamatë

«Kam gjetur të vërtetën» mos thuaj
por, « Një të vërtetë kam gjetur »
«Kam gjetur rrugën e shpirtit» mos thuaj
por, « Në ecje mbi rrugën time, shpirtin kam takuar »
Se shpirti mbi gjitha rrugët ecën

Shpirti mbi tel nuk ecën, dhe as si zunkth nuk rritet
Si zambak petal-panumërt shpirti veten shpalos.



Dy Vetmitarët

Mbi një mal të veçuar jetonin
dy vetmitarë që Zotit i luteshin
Dhe njëri –tjetrin e donin

këta dy vetmitarë, tani
një tas prej balte kishin
dhe kjo ishte e vetmja pasuri

Një ditë një shpirt i lig e përshkoi
vetmitarin më të madh
dhe më të voglit i tha me gojë:

Moti kemi që bashkë jetojmë
Ka ardhur koha që të ndahemi duhet
dhe pasurinë tonë lypset ta pjesëtojmë

Atëherë vetmitari i vogël u trishtua e tha:
Që të më lësh kërkon,
Më pikëllon , o vëlla!

Por nëse patjetër të duhet
atëherë ashtu u bëftë!
Dhe tasin e baltës ia solli e i tha:
«Ne këtë nuk mund ta ndajmë
E jotja qoftë, o vëlla»

Atëherë i pari tha:
Lëmoshë unë nuk pranoj
Asgjë nuk do të marr,
pëveç ç’të më takojë

Pra, tasi do të ndahet-
tha vetmitari parë.
Atëhehrë, tha më i riu:
Ç’ja vlen po u thy tasi
Kur s’është për ty as mua?
Hedhim tek a çift,
kujt t’i bjerë fati.

Por i pari tha sërish:
Veç drejt e timen dua nga ti
Shortit me rastësi koti,
nuk i besoj drejtësi

Tasi do të ndahet mes teje dhe meje
I riu nuk mundti t’arsyetojë më tej

Tha: Si thua ti u bëftë, le ta thyejmë tani
me tasin do bëjmë si të thuash ti»

Por fytyra e të parit
u nxi keqaz, gjëmoi:
O ju frikacakë të mallkuar,
mes vedi mos u loftohi!

 

Kënga e burrit

Unë prej çastit fillestar këtu kam qenë
E prore. këtu jam, ende
Dhe gjer në fund të botës këtu do jem
Se të pafund qënia ime i ka brengat

Qiellit të paanë iu solla,
rreth botës së përkryer fluturova,
por një rob i kufizuar, ja ku jam
dhepse kupës qiellore pluskova

Dëgjova mësimet e Konfucit
Veshin u vura të Brahmës Urtësi
Nën pemën e Diturisë Pranë Budës kam ndenjur
E prapë, ja ku jam, me padije e herezi.

Në Sinai isha kur Jovani Musain takoi
Mrekullitë e Isait në Jordan parë kam
Në Medine isha kur Muhamedi vizitoi
Dhe prapë, rob i shushatjes ja ku jam.

Dëshmova pastaj fuqinë e Babilonisë
Për lavdinë e Egjyptit mësova
Pashë madhështinë luftarake të Romës
E prapë nga mësimet e herëshme dobësinë
dhe brengat e këtyre arritjeve kuptova.

Me magjistarë të Ain Durit besedova
Unë debatova me klerikë t’Asirisë
Nga profetë të Palestinës kallëza thellësie mblodha
E prapë kam mbetur në kërkim të vërtetësisë

Unë mençuri vola nga India e qetë
lashtësinë e Arabisë kam provuar
Dëgjova gjithë ç’ka mund të dëgjohet
E zemra më mbeti shurdh e qorruar

Në duar despotësh sundimtarë vuajta
Robëri hoqa nën pushtues të çmendur
Uri kam vuajtur prej tiranisë mëshuar
E prapë pak fuqi e brenshme më ka mbetur
Me të çdo ditë për të përshëndetur

Trurin e kam plot por zemrën boshatisur
Trupin e plakur por zemrën prej çilimie
Mbase në rini zemra do më rritet
Por unë lutem të plakem, atë çast të arrij
Tek Zoti të rikthehem,
Zemra veç atëherë do më mbushet vërtetë!

Unë prej çastit fillestar këtu kam qenë
E prore. këtu jam, ende
Dhe gjer në fund të botës këtu do jem
Se të pafund qënia ime i ka brengat

 

Kënga e fatit

Njeriu e unë janë të dashuruar
Ai më don e për të unë heq
Por një rival dhimbje na sjell
mes nesh na del, sa keq!
.
Zemërgur që veç kërkon
Që si me karrem na josh
Emrin materie e ka
Veç na ndjek ngado që shkojmë
Na shikon si një rojtar
Të dashurin ma lodh, më keq nuk ka.

Dhe kërkoj të ëmblin tim
Poshtë pemëve, për nga liqenjtë
S’e gjej dot, sepse materia
Turrin për qytet ia ka dhënë

Dhe mbi fronin e pasurisë
drithëruese të metaltë e vendosi
E thërras me zërin e diturisë
Dhe këngë të urtësisë

Por ai veshin s’ ma vë
Se materia në qeli t’egoizmit
ku kopracia banon, e shtyn

E kërkoj në fushë të kënaqësisë
Por i vetëm jam, se rivali
Me zinxhir të artë, në dhimbje.
Në shpellë të grykësisë
Dhe babëzisë e ka burgosur

N’agim atij i thërras,
Kur natyra buzëqesh
Por ai s’dëgjon se tepria
Sytë droguar ja ka vesh.

Në mbrëmje e kuboj
Kur heshtja zë e sundon
Dhe lulet bien e flënë
Po prapë andej s’dëgjon
Se frika e së nesërmes
Ç’do t’sjellë e mundon
Mendimet i errësohen
Se mua më dashuron

Ai kështu më kërkon
Por dot nuk do t’më gjejë
Përpos në vepra t’ Zotit

Ai më kërkon mua
N’grehina të lavdisë së tij
mbi kocka ’tjerëve ndërtuar
Nga stivë ari e argjendi
Ai më pëshpërit

Por mua do’më gjejë
nga shtëpi e thjeshtësisë
Që Zoti ka ndërtuar
Buzë përroit të dashurisë

Ai para sëndyqeve të tij
t’më puthë orvatet
Por buzët e tij të mijat
Do mund t’i prekin dot
Veç në pasuri të flladit

Pasurinë e tij përrallore
me mua ta ndajë kërkon
Por pasurinë e Zotit
nuk mund ta braktis dot
Mantelin e bukurisë dot s’e heq

Ai kërkon mashtrim për mjete
Unë veç mjetin e zemrës tij do kërkoja
Në qelinë e ngushtë ai zemrën e tij lëndon
Unë me tërë dashurinë time
zemrën do ja pasuroja

I dashuri im ka mësuar të vikasë
dhe armikun tim- substancë-të thërrasë
Unë si të derdhë lot dashurie do ta mësoja
Dhe mëshirë prej syve të shpirtit të tij
për gjithë gjërat
Dhe psherëtima kënaqësie
përmes atyre lotëve të flasë.

Njeriu është i dashuri im
Atij dua t’i përkas.

 

Kënga e lules

Unë jam një fjalë mirësie prej zërit të natyrës
Thënë e stërthënë
Jam një yll prej tendës blu
mbi tapetin e gjelbërt rënë

Unë jam bijë e elementëve
Me të cilën dimri ka ngjizur
Së cilës Pranverës i dha jetë
Në prehër të Verës qeshë ulur
Në krevat të vjeshtës fjetur

Në agim unë me flladin bashkohem
Ardhjen e dritës të njoftoj
Në mesditë u bashkohem zogjve
Që dritës lamtumirën t’i uroj

Fushat me ngjyrat e mija të bukura – zbukuruar
E ajri me aromën time parfumuar

Teksa dremitjen unë përqafoj
Sytë e natës mbi mua vështrojnë
E ndërsa zgjohem, diellit sytë ia ngul
I vetmi sy i ditës që shikojmë

Dhuratë e të dashuruarit jam - e dasmës kurorë
Unë jam kujtimi i çastit të gëzimit
Nga i gjalli për të vdekurin - e fundit dhuratë
Pjesë e lumturisë dhe pjesë e pikëllimit

Por unë shikoj lart të shoh vetëm dritë
që hijen time mos ta vështroj
Kurrë sytë unë s’i hedh poshtë
Kjo është mençuria që njeriu duhet të mësojë

 

KËNGA E VALËS

Bregu i ashpër – i dashuri im
Dhe unë zemër-ëmbla e tij
Më në fund bashkuar prej dashurisë
Dhe pastaj hëna prej tij më heq
Drejt tij me nxitim shkoj, e largohem
Me mjaft lamtumira të vogla, pa dëshirë,

Unë nga pas horizontit ‘kaltër me të shpejtë vidhem
Që argjendin e shkumës sime mbi arin e rërës së tij të hedh
Dhe në shkëlqimin e shkrirë përzier humbasim

Unë i shuaj atij etjen dhe zemrën ja zhys
Ai inatin ma mposht dhe zërin ma zbut
Në agim unë rregullat e dashurisë mbi veshë ja recitoj
Dhe ai përmallshëm më përqafon

Në mesditë i këndoj atij këngën e shresës
pastaj ca fëshfërima të lehta në faqe i lë
Unë jam e shpejtë dhe e frikshme
por ai i qetë, durueshëm dhe i matur
Gjoks i tij i gjërë më shëron mua t’lëvizshmen.

Kur dallga vjen, njëri tjetrin përkëdhelim
Kur ajo tërhiqet, me lutje në gjuj i përulem

Me mermaidat mjaft herë kam vallëzuar
Teksa ngjiten nga thellësitë për të pushuar
përmbi kreshtën time, e yjet për të kundruar
shpeshherë të dashuruarit kam dëgjuar
për vogëlsinë e tyre të ankohen,
dhe të rënkojnë i kam ndihmuar.

Shpeshherë me gurët jam tallur
E me një buzëqeshje i kam përkëdhelur
Por kurrë gajasje prej tyre s’mora
Sa herë shpirtrat që mbyteshin kam ngritur
Dhe në bregun tim të butë i kam nxjerrë
Ai fuqi atyre u jep, ndërsa timen ma merr

Shpeshherë gurë të çmuar nga thellësitë
kam vjedhur, e bregut tim të dashur ja kam sjellë
Ai në heshtje i pranon, por unë prapë jap
se ai gjithmonë më mirëpret, si përherë

Nën peshën e natës, kur gjithë krijesat
Shpirtin e Dremitjes kërkojnë
Unë ndenjur qëndroj, e përherë e zgjuar
Një herë këndoj e tjetrën rënkoj
Ah, medet, më dobësoi pagjumësia!
Por unë jam e dashur,
dhe e vërteta e dashurisë është e fortë
E lodhur mund të jem, por për të vdekur, kurrë


 
LAMTUMIRË

Dhe tani ishte mbrëmje

Dhe fallxhorja Almitra tha, «Bekuar qoftë kjo ditë, ky vend dhe shpirti yt që ka folur»
E ai u përgjigj: A isha unë që fola? A nuk isha edhe dëgjues?
Atëherë ai zbriti shkallë e tempullit dhe të gjithë njerëzit i shkuan pas. Dhe ai mbërriti anijen dhe qëndroi mbi kuvertë.
I kthyer nga njerëzit sërish, ai e ngriti zërin e tha:
O njerëz të Orfalisë, era po më shtyn t’ju lë.
Më i shpejtë se era jam, por prapë më lypset të iki.
Ne endacakë, gjithnjë në kërkim të rrugës më të shkretë, aty ku ngrysemi nuk gdhihemi, dhe aty nuk gdhihemi s’na zë muzgu.
Edhe kur toka flë, ne udhëtojmë
Ne jemi farë e bimës së fortë, dhe e kemi në pjekurinë e plotësi të zemrës sonë që i jepemi erës dhe të shpërndahemi.
Të shkurtra ishin ditët e mija mes jush, dhe të shkurtra fjalët që kam thënë.
Por po të shuhet zëri im në veshët tuaj, e dashuria ime të zhduket nga kujtesa, atëherë sërish do kthehem.
Dhe me një zemër më të pasur e buzë më të buta e të nënshtruara ndaj shpirtit do të flas.
Po, me dallgën do të kthehem
Dhe ndonëse vdekja do të më fshehë, heshtje edhe më e madhe do të më palosë,
Por prapë mirëkuptimin tuaj do të kërkoj.
Dhe jo më kot do ta kërkoj
Nëse gjithë ç’kam thënë është e vërtetë, ajo vehten me zë më të qartë do ta zbulojë, dhe me zë më miqësor ndaj mendimeve tuaja.
Unë iki me erën, o popull i Orfalisë, por jo poshtë në zbrazëti
E nëse kjo ditë nuk është përmbushje e nevojave tuaja dhe dashurisë sime, atëherë le të jetë një premtim deri në një ditë tjetër. Dije atëherë, se nga një heshtje më e thellë do të rikthehem.
Mjegullnaja që tutje rrëshqet në mëngjes, e veç vesë lë pas në fusha, lart do të ngjitet e re do të mblidhet, që shi më pas të derdhet.
Dhe unë më ndryshe se mjegulla s’kam qenë.
Në heshtjen e natës në rrugët tuaja kam ecur,
dhe shpirti im në shtëpitë tuaja ka hyrë
Dhe rrahjet e zemrave tuaja në zemrën time kanë qenë
E fryma juaj në fytyrën time biente, e të gjithë ju njihja.
Po, e dija gëzimin e dhimbjen tuaj, dhe në gjumin tuaj ishin dhe ëndrrat e mija.
Dhe shpeshherë mes jush një liqen mes malesh kam qenë
Unë pasqyroja majat në ju dhe shpatet e pjerrëta,
Madje, dhe tufat kalimtare të mendimeve e dëshirave tuaja.
Dhe në heshtjen time i gazi i fëmijëve tuaj përrenj më erdhi
dhe malli për rininë më erdhi në lumenj.
Dhe kur thellësitë e mia përrenjtë e lumenjtë mbërritën ,
prapë së kënduari s’pushuan.
Por prapë më i ëmbël se gazi e më i madh se malli më erdhën.
Në ju ish e paanë;
Njeriu madhëtshtor në të cilin jui veçse qeliza e tejza jeni;
Ai të cilit hymne i këndoni s’është veçse e patingullt dridhje.
Mu në burrin madhështor ju jeni të mëdhenj.
Dhe duke parë atë, ju shihja e doja juve.
Për ç’largësira dashuria mund të mbërrijë që nuk janë në atë rruzull të madh?
Ç’pamje, ç’pritshëmri e hamendësime mund ta tejkalojë atë fluturim?
Si një ah i stërmadh, me lule molle mbuluar është burri madhështor në ju.
Mendja e tij ju lidh ju pas toke, aroma e tij ju ngre në hapësirë, dhe në jetëgjatësinë e tij i pavdekshëm je.
Të është thënë se, madje si vargoi, je aq i dobët sa edhe hallka më e dobët.
Ajo s’është veçse gjysma e së vërtetës. Ti je edhe aq i fortë sa edhe hallka më e fortë.
Të masësh ty nga puna më e vogël është si ta vlerësosh fuqinë e oqeanit pas dobësisë së shkumës së tij.
Të gjykosh ty nga dështimet është si të fajësosh stinën për paqëndrueshmërinë e saj.
Po, ti je si oqean
Dhe, ndonëse anijet e ankoruara fort presin dallgën në brigjet tuaja, e prapëseprapë, sikundër një oqean, ti s’i nxit dot dallgët.
Dhe si stinët je dhe ti,
Dhe ndonëse në dimër e mohon pranerën
Prapë pranvera, që prehet në ty, në dehjen e saj buzëqesh dhe nuk fyhet
Mos mendo se unë i them këto gjëra që ju mund t’i thoni njëri-tjetrit:
«Ai na vlerëson mirë. Ai veç të mirën ka parë në ne»
Unë ju flas vetëm me fjalë për atë që ju vetë e dini me mend.
Dhe çfarë është fjala dituri veçse hije e diturisë së pafjalë?
Mendimet tuaja dhe fjalët e mia janë valë nga një kujtesë e vulosur që të djeshmet tuaja.mban mend.
Dhe prej ditëve të herëshme, kur toka s’na njihte ne dhe as veten e saj,
Dhe prej netëve kur toka ishte e punuar me rrëmujë,
Burrat e urtë kanë ardhur tek ju të japin mençurinë e tyre. Unë erdha të marr prej mençurisë suaj:
Dhe shh, unë kam gjetur atë që është më e madhe se mençuria.
Është një shpirt flake në ju që përherë mbledh më shumë nga vetëvetja,
Ndërsa ti, pa ia vënë veshin rritjes së saj, vajton shuarjen e ditëve tuaja,
Ajo është jetë në kërkim të jetëve në trupat që i frigohen varrit.
Këtu nuk ka varre
Këto male dhe bimë janë djepa e gurë kalldrëmi.
Saherë që mbi fushë kaloni ku të parët tuaj prehen keni shtrirë, shiko mirë atje, dhe veten dhe fëmijët do tuaj shohësh tek vallëzojnë dorë përdore.
Vërtetë ju shpesh gëzoheni pa e ditur.
Të tjerë kanë ardhur tek ju, të cilëve për premtime të arta që ju kanë bërë besimit tuaj, ju u keni dhënë veçse pasuri, pushtet e lavdi.
Më pak se premtim ju kam dhënë, dhe prapë më bujarë me mua jeni treguar.
Ju më keni dhënë etje më të thellë pas jete.
Njëmend nuk ka dhuratë më të madhe për njeriun se ajo që i shndërron të gjitha synimet e tija në buzë që përvëlohen dhe gjithë jetën në një gurrë.
Dhe këtu ndodhet falënderimi e shpërblimi im.
Që saherë të vij tek burimi të pij, unë gjej ujin e gjallë të etur vetë:
Dhe ai më pi mua ndërsa unë pi atë.
Disa prej jush më kanë quajtur krenar dhe sedërli që të marr dhurata
Vërtet, tejet krenar jam që të marr pagesa, por jo dhurata.
E ndonëse manaferra e boronica kam ngrënë nëpër kodra kur ju në sofrën tuaj më keni ulur.
Dhe në verandë të tempullit kam fjetur kur ju me gëzim do të më strehonit,
E prapë, a nuk ishte ndërgjegja juaj e dashur e ditëve e netëve të mija që ma ëmbëlsoi ushqimin në gojë dhe ma rrethoi gjumin me vegime?
Për këtë ju bekoj më së shumti:
Ju jepni shumë dhe nuk e dini fare se keni dhënë.
Vërtetë, mirësia që veten vështron në pasqyrë, shndërrohet në gur,
Dhe një punë e mirë që e pagëzon veten me emra përkëdhelës,
bëhet prind i mallkimit,
Dhe disa prej juve më kanë quajtur sehirxhi, dhe i dehur me vetminë time,
Dhe ju keni thënë, «Ai këshilohet me drurët e pyllit, por jo me njerëzit,
Ai rri vetëm në maja kodrash dhe sheh poshtë mbi qytetin tonë.»
E vërtetë është që u jam ngjitur kodrave dhe në vende të largëta kam ecur.
E si mund t’ju shihje përveçse nga lartësi të mëdha e prej tej së largu?
E si mund të jesh vërtetë afër përveçse duke qenë larg?
Dhe të tjerë mes jush më kanë kërkuar, jo me fjalë, dhe ata thonë,
I çuditshëm, i huaj, dashnor i lartësive të pakapshme, pse banon mes majash ku shqiponjat ngrenë foletë?
Pse kërkon të paarritshmen?
Çfarë stuhishë kërkon të zësh në rrjetë?
Dhe për çfarë zogjsh mjegullor gjuan në qiell?
Eja dhe bëhu një prej nesh.
Zbrit dhe shuaj urinë me bukën tonë dhe etjen me verën tonë shuaje »
Në vetminë e shpritit të tyre ata i thanë këto gjëra;
Por po të ish vetmia e tyre më e thellë, do ta dinin se përpos sekretit të gëzimit e dhimbjes suaj, unë asgjë s’kërkoja.
Dhe unë gjuaja për vetet tuaja më të mëdha që ecin në qiej.
Por gjahtari ishte idhe i gjuajtur:
Sepse mjaft prej shigjetave të mia i iknin harkut vetëm për të gjetur gjoksin tim.
Dhe fluturaku ishte edhe zvarranik;
Sepse kur krahët e mi hapeshin në diell, hija në tokë ishte një breshkë.
Dhe unë besimtari isha edhe dyshuesi;
Sepse shpesh e kam vënë gishtin mu në plagën time që të mund të kisha besim më të thellë tek ju, dhe më thellë t’ju njihja.
Ndaj dhe prej këtij besimi e dijenie edhe them:
Ju nuk jeni të mbështjellë në trupin tuaj, as të përmbajtur në shtëpi a fusha.
Ai që ju jeni banon mbi male e rrugëton me erën.
Nuk ka kurrgjësend që të zvarritet në diell për ngrohtësi apo gërrmon në vrima në errësirë për siguri.
Por një gjë e lirë, një shpirt që mbështjell botën e që lëviz në eter.
Nëse këta janë fjalë të paqarta, atëherë mos kërko t’i sqarosh.
I paqartë e i mjegullt është fillimi i të gjitha gjërave, por jo fundi,
Dhe do dëshiroja që ju të më kujtonit mua si një fillim.
Jeta, dhe gjithçka jeton, është krijuar në mjegull e jo në kristal.
Dhe kush e di se një kristal është mjegull në shkatërrim?
Këtë do të doja që ju të mbani mend duke më kujtuar:
Ajo që duket më të dobët e më të hutuar është më i forti e më i vendosuri.
A nuk është fryma juaj ajo që ju ka ngritur e forcuar strukturëne eshtrave?
Dhe a nuk është një ëndërr e cila asnjë prej jush nuk e mban mend ta ketë ëndërruar, që të ndërtosh dhe t’ia ngjasosh gjithçka është në të?
A s’do donit të shihni dallgët e asaj frymëmarrje dhe të mos dëgjoni asnjë tingull tjetër?
Por ju nuk shihni, e as dëgjoni, dhe kjo është mirë.
Perdja që sytë ju venit do të ngrihet prej endësit që e ka thurur atë,
Dhe balta që jua mbush veshët do të çpohet prej gishtrinjëve që e kanë gatuar atë baltë.
Dhe ju do të shihni.
Dhe ju do të dëgjoni.
E prapë, ju nuk do t’ju vijë keq që keni njohur qorrim, dhe as pendesë që shurdh keni qenë.
Sepse atë ditë do të njihni synimin e fshehur në të gjitha gjërat,
Dhe ju do të bekoni errësirën dhe dritën do ta bekoni.
Pasi tha këto gjëra, ai vështroi rreth e rrotull tij, dhe pa pilotin e anijes që rrinte në timon dhe herë shihte vleat e hapura e herë distancën.
Dhe ai tha:
I durueshëm, tejet i durueshëm, është kapiteni i anijes sime.
Era fryn, të shqetësuara janë velat;
Madje edhe timoni lyp drejtim;
E megjithatë kapiteni im pret heshtjen time.
Dhe këta marinarët e mi, që kanë dëgjuar korin e detit më të madh, edhe ata më kanë dëgjuar me durim.
Tani ata s’do presin më gjatë.
Unë jam gati.
Rrjedha ka mbërritur detin, dhe edhe një herë nënëmadhja e merr të birin ta mbajë në gjoks.
Lamtumirë, popull i Orfalisë.
E soçmja ka mbaruar.
Po na avitet mu si zambaku i ujit drejt së nesërmes së tij.
Ajo çka na është dhënë këtu do ta mbajmë,
Dhe në mos na mjaftoftë, atëherë sërish lypset të bashkë dhe sëbashku t’i shtrijmë duart drejt dhuruesit.
Mos harro, se unë do të kthehem sërish tek ju.
Veç pak kohë, dhe malli im do të mbledhë pluhur e shkumë për një tjetër trup.
Veç pak kohë, një çast pushimi mbi erë, dhe një tjetër grua do të më bartë mua.
Lamtumirë juve dhe rinisë që kam kaluar me ju.
S’ishte veçse dje që ne takuam në një ëndërr.
Ju më keni kënduar në vetminë time, dhe unë prej përmallimit tuaj kam ngritur një kullë gjer në qiell.
Por tani gjumi ynë ka ikur dhe ëndrra jonë mori fund, dhe s’është më agim.
Mesdita na ka mbërritur dhe çapitja është shndërruar në ditë më të plotë, ndaj duhet të ndahemi.
Nëse në dritëhije të kujtesës u takofshim ndonjëherë, ne do të flasim sërish bashkë dhe do të më këndoni një këngë më të thellë.
Dhe nëse duart na u takofshin në një tjetër ëndërr, një kullë tjetër do të ngrej gjer në qiell.
Thënë këto, ai i dha një shenjë detarëve, dhe menjëherë ata ngritën spirancën dhe e liruan anijen prej cimave, dhe ikën kah lindja.
Dhe një vajtim erdhi nga njerëzit, si nga një zemër e vetme, dhe ajo ngriti pluhurin që kaloi mbi det si një bori e madhe.
Vetëm Almitra heshti, duke parë pas anijes gjersa ajo u zhduk në mjegull.
Dhe kur të gjithë njerëzit u shpërndanë ajo mbeti në këmbë e vetme mbi murin e detit, duke kujtuar me zemër thënien e tij:
«Për pak kohë, një çast pushim mbi erë, dhe një tjetër grua do t’më bartë mua»
____________________________________________________
Shqipëroi & Përgatiti për Sofrën Poetike: Halit Beka (Methasani)
15 Maj 2014

Montag, 21. April 2014

Grigor Jovani - E dashura ime

 
E DASHURA IME

Sot ka ditëlindjen e dashura ime.
Bekuar qofsh, moj ditë!
Nëse ajo lindi në një ditë të vetme,
mua më lind përditë.

Sot ka ditëlindjen e dashura ime.
Dreqi e mori, duhet të bëj një adet:
Dua t’i dhuroj të gjitha yjet...

e qiellit, ku më bëri mbret.

Sot ka ditëlindjen e dashura ime.
Yjet shikoj. Duart në xhepa kam rrasur.
Janë bosh... Pse më bëre të mjerrë?!
Këtë ditë, o Zot, të më bëje të pasur!

Sot ka ditëlindjen e dashura ime.
E pres këtu në breg. Më uron edhe deti...
Faleminderit, Imzot, që ma solle në jetë,
të hyjë pakëz dritë në jetën që mbeti.