Ajne Iberhysaj: E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE

E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE

Syri e puth zemrën tënde

Me rrezen e diellit e vendos kufirin

E zgjojnë heshtjen e kohës

Retë bien mbi qerpikun e dhimbjes

Malli çmallet me dritën e I(lirisë)

Yjet rrëmbejnë e ndezin shpirtin

Mijëra sy përqafojnë diellin

Mijëra petale si mirazh dashurie

Ngrohin shpirtin e qiellin tend

Dardani.

E t’tanëve asht kjo dhimbje jona

Peshon okë gjak

Okë shpirti e fjalë zemre

Dhimbja e prek qiellin

Lëshon klithmë shqiponja

Mbi dymijë vjet e mbajti frymën e fjalës

E peshën e shpirtit e mat me diellin.

Tokë dardane.

Je klithma e zëri i shpirtit tim

Je zjarri e vrulli i emocionit

Je rrugë e thekur me lotin e gjakut

Je drita e diellit e syve të mi.

Fryma jote është e tanëve

Je qiell e shall shpirti

Je ashti im dardan.

Çdo pëllëmbë toke

E masim me okë bese

Okë shpirti e fjalë zemre

Në qiell jemi të tanë bashkë

Me kurmin e fjalës tënde.

Donika Stasa Domi: FILIZAT E MALLIT

FILIZAT E MALLIT

Eh moj bijë...

ç'rënkuan themelet 

edhe tjegullat e shtëpisë,

kur kalove pragun

dhe mbylle atë portë,

nëpër vena mu mpiks gjaku,

dhe dënesën s'mbyta dot.

Mu përmbys toka nën këmbë,

tashmë asgjë sikur s'ka vlerë;

mbi bulëzime shpirti

zë vërtitet shpresa,

dhe në vatrën e pazjarr..

vetë marrimi zë mbjell erë.

Ti vrapuar si një rreze,

çarë mjegullat që s'kanë fund,

e mua...

larvë e trishtimit

zë m'cëmbis zemërgjorën,

e këtu në këto troje..

ku gjunjëvrarë mësove hapat,

dalëngadalë do t'më tres malli,

të t'puth flokun,

të t'ndiej dorën.

Në kraharor më fle stuhia,

e deti i syrit

rri ngritur në tallaz,

në dallgë uragani

tinëzisht kthehet dhimbja,

e brigjeve të humbur

qëndron edhe plas.

Se dot nuk i shkula

ah filizat e mallit,

kanë mbirë në mish,

kanë çelur në gjak,

dhe përqafimet humbasin

në mjegullime ekranesh,

e gjurmët pëshpërijnë 

në botën atje larg.

20 Gusht 2021