Në vend të inmemoriamit: POEZI NGA SAMI SHERIFI

Sami Sherifi 1950 - 2020

Sami Sherifi u lind më 15 shkurt 1950 në fshatin Sillare e Poshtme të Shkupit. Pas mbarimit të Shkollës Normale, ushtroi detyrën e mësimdhënësit në periudhën 1969-1981. Mëpastaj diplomoi në Degën e Pedagogjisë, Grupi klasor në Universitetin e Prishtinës. Per disa vite jetoj dhe veproj jashte atdheut. Kurse me krijimtari letrare ka filluar te merrej që nga viti 1969, per te publikuar pastak krijimet e tij nëpër shume gzeta e revista të kohës.
Ndërroi jetë më 13.11.2020.

Veprat:

1. “Mallëngjim Dheu (i botuar dhe promovuar në Itali);
2. “Si të kthehem në atdhe” (i botuar në Bukuresht);
3. "Porta e Parajsës”( botuar në Bukuresht);
4. “Dielli i atdheut tim” (i përkthyer edhe frengjisht “Le solcit de ma patria”);
5. “Shpirti” (i përkthyer edhe në rumanisht”Sufletul”);
6. “Ëndrra e madhe mërgimtare (në shqip, e përkthyer në anglisht dhe rumanisht).
7. “Dridhet fjala si fije bari”

Poezi nga Sami Sherifi


YJET NDIZEN ME PUTHJE 

Netëve të vona
Në qiellin e vargut tim
Yjet
Si xixëllojna ndrisin
Ilirikun e stolisin
Me agun
Diku larg
Pas mjegullave më fshihen
Në qerpikun e përlotur të gjyshit
Ylberin shumëngjyrësh harkojnë
Dhe derisa unë
Me duarët e mija hënën e përgdheli
Në brendi të shpirtit tim
Ndjenjat rizgjohen
Dashuria
Lartësitë qiellore prekë
Yjet
Mbi valë deti i zbret
Me puthje ti ndeze.




MES ËNDRRËS E DASHURISË

Sa herë që ëndrrat më mundojnë
Nënën të merzitur e shoh
I mërzitur
Dhe i trishtuar ndjehem edhe unë
Kur mallëzimi shpirtin më rëndon
Ëndrrat
Ke pragu i shtëpisë më bartin
Nënën të përqafoj
Kujtesa
Në vesh më pëshpëritë
Diellin e blertë të shpresës
Në vargun tim e zbret
Vrragët
E dhimbjet e mia zbutë
Ndodhë që edhe të gëzohem
Sa herë që Shqipërinë
Në pëllëmbë të dorës e mbajë
Po edhe të dëshprohem
Kur dikush tjetër
Mëmëdheun e vjedhë
Dhe gjakun ia thithë
E unë vazhdoj të ëndrroj
E të dashuroj
Shqipërisë
Pa hile t'i buzëqeshem.




BUZËMBRËMJE KUJTIMESH

Më ndodhë shpesh
Që kujtesa
Në vitet e fëmijërisë s'ime të më bartë
Vite kur bashkëvendasit e mij dervenas
Me opinga të lëkurës ngjeshur
E me plis të bardhë në koke
Në qytetin e Shkupit zbrisnin
Mbi Urën e Gurit kalonin
E në Çarshi të Vjetër ndalonin
Bukë të nxehtë frangjolle
Në furrën e vjetër blenin
Dhe miqësisht mes veti e ndanin
Me një gotë boze të freskët
Bukën e përtypnin .

Sonte
I mërzitur
Larg atdheut ndjehem
Ëndrrat
Nga Parisi i largët
Në rrugicat e Çarshisë së Vjetër më bartin
Shokët e fëmijërisë s'ime të rikujtoj
Kujtesa
Nga Mali i Thatë i Dervenit
Atje lartë mbi Malin e Krojeve më bartë
Hënën
Me duarët e mija të përgdheli
Si fenjerë i ndezur drite
Valët e Bardharit t'më ndritë
N'ato vite rinie të rikthehem
Dhe nga dëshpërimi e hidhërimi
Juve t'ju drejtohem
E t'ju them
Ne rrugët e Shkupit
Burra me plis të bardhë në kokë
Të mos kërkoni
Këtu vetëm hingëllima kuajsh
E urrejtje do të ndjeni
S'ka buzëqeshje
As kujtime fëmijërie në qytet.




STROFË E PËRLOTUR E VARGUT TIM TË NDARË

Ndër shekuj
Gjyshërit e stërgjyshërit tonë
Shqip flisnin
E njëri tjetrin se kuptonin
Të ndarë e të përçarë ishin
Dhe armiqve ju shërbenin
Zotit
Në gjuhë të huaja i luteshin
Ofkëllimat e nënave tona
Në balada e këngë kreshnike duke i kthyer
Rapsodët në fejesa e dasma ti këndojnë
Andaj i hidhëruar e i mërzitur ndjehem
E dy fjalë po ua them
Ka vite e dekada që rrugëve të botës
Atdheun e kërkoj
E keq ndjehem
Edhe sot
Kur rrugës së Kombit udhetoj
Dhe me sytë e mij
Shqipërinë
Të përkulur e të përlotur e shoh
Që zjarrë
I paskan vënë.

Shqipëri
Ti e dashura ime nënë
Unë biri ytë i mallëzuar
Nga mërgimi po të shkruaj
Sonte
Ke shkallët e shtëpisë më prit'
Lum nëna
Ngase drejt teje jamë nisur
Bashkimin e kombit
E pasaportën shqiptare të kërkoj
Më pritë se erdha
E dashura ime Nënë.




E ÇASTIT

Shkruani vargje e botoni libra
Sa të doni
Ju o miqtë e mi poetë
Vargjet i bëni litar
Njëri tjetrin të vjerrim
Flisni për lulet
Flokët e të dashurave tua
E për veshjet e tyre intime
Shani
Urreni
E hidhni gur mbi njëri tjetrin
Unë rrugën time kam zgjedhur
Sytë
Kah at-mëmëdheu më bartin

Rrugë tjetër s'njoh!

Brahim Avdyli: SIMBOLIKA E DHEMBJES

Brahim Ibish Avdyli

SIMBOLIKA E DHEMBJES

1.

Edhe njëzet vite

pas luftës

bëhet një tjetër përpjekje,

erërat e vjetra

të vdekjes

i ngjallin demonët,

djemt e nipat

e atyre që na kanë vrarë

tani më

me duart e përgjakura

shetisin

gjakut të lirisë

e të rritës sonë!

2.

Shfrytëzojnë rastin

deri në shkatërrim,

dreç me bishta të jemi

e jo më shumë,

prandaj

në kohë të paqes

prapë sulet

gjenocidi serb

të shpërthejë

mbi foshnjat e lidhura

në djepa tmeri!...

3.

Hijenat e gjakut

sillen pas luftës

njëzet vite pa pushim

e njëjta trajtë

të zhdukjes sonë

mbi doçkat tona

pa u ndalur

e sillte rrotën e madhe

me qindra gënjeshtra,

për të bluar qetas

në mullirin e padrejtësive

qenien tonë

dhe mjerimin e pa fund!

4.

A jemi përherë

viktimat

e shfrimeve satanike

që kalojnë

nëpër vdekjen tonë,

apo hije të tmerrshme

nëpër errësirë,

vetë nuk u besojmë

syve të toptisur,

bota, çka është bota

ka dalur jashtë vetes

e kënaqet

deri në shkatërrim!

5.

Tanimë duhet

të ndjejë ketë dhembje

prej fillimit

e deri në mbarim,

simbolikisht

i kanë marrë prej nesh

fjalët e urta

gjenezën

e gjuhën...

ne ishim e jemi

përherë dhënës

e asnjëherë

marrësit e tyre!

6.

Nuk do aq mend

të kalkulohet e vërteta,

simbolika e dhembjeve

ka vijuar përherë

me alfabetin e fjalëve

nga Dardania!...

7.

Evropa e vërtetë

copat e shfryerjes

duhet t`i nxjerrë,

gënjeshtrat

e gjenocidin

e fashizoidëve serbë

duhet ta ndalë,

përndryshe

kryedemoni

do të pikasë

me paudhësinë nga arabia

deri në Evropë!...

8.

Kësisojit

sindroma e vdekjes

nuk është mbyllur

katrahureve të dhembjes,

kemi qenë të parët

në botën e dalldisur

përtej shekujve

e të fundit kemi mbetur

me zemrën e djegur

nëpër duar,

e vetmja simbolikë

për gjenezën e popujve-

përpiqemi

që ta mësojmë

urtësisht

si duket jeta

me dashurinë!...

9.

Athua,

kush ua dha atyre

këtë tmerr jete

mbi filizat tona,

alfabetin e mohuar

të dhembjeve tona

kush ua kthen,

simbolikisht

përherë ka rrjedhur

nëpër lotët tanë

gjaku i lirisë!...

HIJENAT E GJAKUT

1.

Gjenocidet janë

kur ikë

me kokë në duar

për një frymëmarrje të lirë

nëpër katrahurat e vdekjes,

edhe atëherë

kur detyrohesh

të braktisish

me ëndërrat tuaja

Atë Dhé

jashtë rrethanave të jetës

e lotët

që të rrjedhin!

2.

Hijenat të prekin kudo

rrënjët t`i nxjerrin prej tokës

blerimin prej degëve

ta krasisin

pa gjurmë

pos shkatërimit...

Nga padushkmëria

i zgjasin duart e përgjakura

me paraardhësit

e pasardhësit

drejtë stinëve të gjurmuara,

doçkat tuaja nuk mund të jetojnë

me dhembjen e rritur

kudo

edhe në të kaluarën

pa të ardhme...

Hijenat e duan gjakun,

dalshin menq,

e fluturimet vazhdojnë

nga trungu i atdheut-

zogj që ikin

pa fund-

zogj të dhembjes sonë!...

3.

Të largohemi prej vetes

plas durimi i jonë,

gjenocidet rriten me shifra

vdes

apo zhdukesh,

aty ku kemi lindur

është djepi i rritës suaj

nëpër kohë-

nuk mund ta zhdukin

kujtimin e tij,

hijenat

plasin prej durimit tuaj!...

GJENOCIDET

1.

Fjala sillet

nëpër gjakun e derdhur

pa faj

të dobët jemi

fëmijët, gratë e pleqtë

e dhembja e jonë

pa kufi!...

2.

Genet

janë të parat

e Cidi rrjedhë

drejt shkatërrimit-

cili është ai që e mohon

origjinën e vet,

të paturpshmit e menqur

na mësojnë

vetes

t`ia hapim varrin

e paturpësisht

qesh me ne

para botës,

i përkund djepat tanë

me fëmijët e prerë

e të vrarë,

derisa

dhembja e jonë

ngrihet

në kupë të qiellit!...

3.

Gjenocidet i kanë

njëmijë forma

mbi ne,

e asnjëra nuk e ndalë

nuk e dënon-

paraqitjen e shfarosjes!...

FILIZAT E TRETURA

1.

Dridhen

pa shpresë

filizat e tretura

pa njerëzit që i donin

gjithmonë me frigë

e sytë e shterrur

në kokrra loti

mbështjellë prej tmerri!...

2.

Nuk e di

nëse i ka humbur njerëzit

apo vetë ka humbur

nëpër kohë,

qanë pa u ndalur

frigohet

se do ti humbë

të shtrenjtit

në plagë të shpirtit,

edhe fëmijët e fëmijve të mi

ndodhen

në plasa të zemrës!...

3.

Prindërit nuk janë më

sepse ua ka ngrënë

koha me dhelpëri,

asgjë nuk dinë nga jeta

pos lotëve,

Hija e jote

o Zot i Madh

Zemërbadhë

shkatërrimin e jetës

do ta ndalë,

e filizat tona

të dashurisë

janë në Besën tënde!...

PLAGË QË KULLON

Nëpër trupin tonë

plagët e vjetra

kullojnë gjak

e jeta hargjohet

pak nga pak

ikë nga vetja

thua se do të mbyllen plagët,

kullojnë jetë të vdekur

e vdekje në jetë...

askund nuk pushojnë

të rrjedhin

pa ndërprerë

ngjyrën e jetës...

Gjenocidet

janë prore

trandjet tona!

Naim Fetaj: POEZI NGA LIBRI QË PO VJEN

(Nga vëllimi poetik, në process botimi: ZOGJTË NUK NDËRROJNË FYTYRË)

ME SYTË TANË NË SQEP

Janë endur korbat me sytë tanë në sqep

Me sytë tanë si gacë

Herë përmbi Kukës e herë përmbi Bllacë...

Janë trashur qentë

Dhe krimbat janë trashë

Edhe zonja macë...

Herë në gojë të ujkut

Herë në gojë të qenit

E sa shpejt harruam

Ah bacë ...o bacë…

DITË PROTESTE...

Ende nuk janë ndarë dita dhe nata

Një acar i egër djeg sikur flaka

Kot ca hije të zeza brigjeve kanë zënë pritë

E bardhë e bukur. ..ngadalë zbret kjo ditë

Zbardhet horizonti sheshet mbushen jetë

Zhurmojnë edhe zemrat si koshere me bletë

Zbret kjo ditë proteste si për teh të shpatës

Ua verbon sytë ... lugetërve të natës

AZIL KËRKOJNË DHE VARRET...

Hijen time

Pas lufte e ke vrarë

Po unë kam shpëtuar

S'e di

Si të ika nëpër duar..

Tash e njëzet vjet

Veç vdekja atje thërret

Tek çdo gur varri

Zbritën edhe malet

Sa shumë rrena

Që bluan dhëmballët

Vonë e morëm vesh

Se meit i do të gjallët...

Ec e ndali tash

Azil kërkojnë dhe varret…

STINË E VUAJTJES

Stinë e vuajtjes... keq na ka murosur

Veç me kokë nën sqetull

As gjallë...as varrosur...

Herë si ujk në kurth...herë qen i plagosur

Një shekull kjo stinë

Dhe ende s’ka të sosur

PEIZAZH I VDEKUR...

Zgjohen të vdekurit e vdesin të gjallët

Shahen mes veti nuk dëgjojnë as malet

Ikin të rinjtë po zbrazën mëhallët...

Ah, liria ime

T'i hëngri qeni fjalët…

KUR I VRAMË MË TË MIRËT...

Dikush gishtat ia ndërronte fyellit

E dikush sytë ia mbyllte diellit

Një kukuvajkë zbriste në fund të katundit

Se për dike ishte nata e fundit...

Anës së Drinit motra e qante vëllanë...

" Na e vranë... e na e shanë. "

Tash dhembjen s'e mbajnë as zinxhirët...

Atë ditë e sot...kur i vramë më të mirët.

TË GJALLËT I QANTE NËNA...

Tinëz sikur ëndrrën të mbajtëm në gji

Edhe ndër varre tinëz kënduam për ty

Liri...

Pas lufte disi e skuqur dilte hëna

Të vdekurit i varrosëm

Të gjallët i qante nëna

Nëpër këngë tinëz

Përbirohej nëma…

NJËQIND VJET NA NXIU DIMRI

Dergjeshin stinët rend si speca në varg

Si kripa në zjarr u plaste zemra në bark

Njëqind vjet stinët njëra tjetrën hanin

Njëqind vjet na e nxiu gjithë jetën dimri

Njëmijë të zeza i bëmë

E qanim të trembëdhjetën

Sa keq e sa egër sunduam vetveten...

E thias sa thellë e varrosëm të vërtetën

QENTË E ÇARTUR...

U bënë bashkë në muzg e u nisën për gjah

Herë hidheshin në dy e herë në katër këmbë

Qençe i lehnin hënës se ishte e plotë

Çeta e qenve në terr që dukej si një flotë

Kështu bënin prore kur mbushej hëna

Qentë e çartur të një katundi të ri

Pas u shkonte gjëma gjak e jargë ndër dhëmb

Të grithurat e tyre s'i shkelte njeri

Vinin nga çdo anë sa herë skuqej nata

Tokë e qiell i shponin me ulërima

Si në sahat të dekës lutej njerëzia

E lisat më të gjatë i çante vetëtima...

Qentë e çartur kur vinin tek lëndina…

RAPSODI MBI VARRE...

Me të vdekurit sonte do të hedhim valle

Do kërcejmë e do të lodhemi mbi varre

E do t'u tregojmë

Se i falëm fushë e male

Ndoshta na e falin

Tradhtinë e madhe

E zjarrtë zbret nata përmbi këto varre

Ah nata e marrë...me njëmijë marre

Rapsodi e çmendur kjo

Për të gjallët hapen varre…

Dy poezi nga Naxhije Doçi

Naxhije Doçi

MEJË -

PELLG AMËSIE

Në hartë një pikë fare mikroskopike,

në shikim një fushë e madhe

sa vetë zemra jonë,

sa vetë ëndrrat tona

për shlyerje ndryshku nga buzët,

dhe shporrje errësire nga dheu jetik.

-Mejë pellg amësie

me përshtypje kohësh

malet roje që nga legjendat.

Në shpërthim rrebeshesh

namur nga jehu i thellësisë

blatimi dritë per rrezatim shprese.

-Helmetat serbe të skëterrës

ndanë katërqind lule të gjakut tim

nga kalvari i gjatë sa biblizmi i robërisë.

Si i trajtuan dhe kah i çuan, enigmë.

-Dëshmitarët sy e gojë mbyllur

përtej gardhit të dhembjes dëbuar,

mjegullnaja tis në shlyerje kujtimesh.

-Në Mejë dielli shndrit sërish

në ngrohje ëndërrash të thyera

të shqiponjave në fluturim.

-Mbi ograja e suka bjeshkësh

sërish bulojnë lulekuqet si gjaku

për ta përtërirë jetën

hapin për ta zënë me kohën.

- Secili la një gjurmë për shijen e lirisë

shekujsh kallur etjeje për të.

- Kënga e ndezur si shokë ylberi

ka ende plagë zemre

me mall pritjesh me shpresa

për kthim burrash

në përtëritje të plangut.

- Eshtra lidhur në plasmaste

Ishte shpërblimi i vonuar.

- Fushë e Mejës krejt gropa-gropa

në shenjtërim martirësh nga pavdekësia

Sarkofagët në vellon kuq e zi

qetësojnë zjarminë e tokës së djegur

pagëzuar “Lëndina e lotëve”.

- Muret patjetër do të mbajnë këtë herë

ngjizur për rrënjë legjendash.

Nga libri me poezi: “Kohë flakadanësh të lirisë”

LIBRI SHQIP

Në kohë të rënda të fëmijërisë sime,

gjithësesi edhe në ato të rinisë së parë

rrëzë Gardhinës Plakë të Therandës trime

e lexoja krejtësisht fshehtas

librin e shenjtëruar shqip

shkruar në gjuhë të dëlirë përëndie

thesar magjik i lashtësisë sime në shtresime,

e gjysma e dytë e shekullit njëzet ishte

ngrysur thellë në mjegullnajë robërie.

Kur të gjithë në shtëpi flinin, lexoja 

me dritën elektrike të përkufizuar

që të mos më dallonin nga jashtë 

hijet e patrajta,

puthadorët zemërgurë të paguar,

nga verbëria e vet turpëruar,

nata përgjonte e mashtruar.

Ishte mëkat i pafalëshëm atëherë, 

bjeshkë e purpurtë guximi

të mbahej në shtëpi libri i mirëfilltë shqip

botim i flakëruar Shqipërie 

e diasporë dashurie

se kohë mugu vazhdues ishte  

në Kosovën me gjemba trishti robëruar

nga pushtuesi barbar e shfarosës serb,

me izolim sizifi ishte ndëshkimi

e refrene ngujimi.

Në bibliotekën familjare relikt e merrja

librin e ëndërruar shqip

sjellë nëpër kohë trishti sfidues

nga hapësira e përmallimit përballë 

të trungut tim të ndarë

me dredhi e hangjar.

Pishtar gjyshi zulmëmadh dhe i përkushtuar

nga babai fjalartë pasuruar.

Krenari me flakërimë hirësie ndieja 

librin shqip kur e lexoja

më dukej se krejt bota bëhej imja

edhe përtej së mundshmes,

epokat bënin fole të dehur në zemër 

për madhështinë e dheut tim me emër.

Nga libri “Vargëzim mbi gjurmë”

Katër poezi nga Bajram Sefaj

Bajram Sefaj

Ishull për ishull
(A. Podrimjes)

ec e dije
bjeri në fije
ç’është Ujë i Madh
në është Ujë
a vetëm Ujë nuk është
i albania-as ishull është



Udha e fundme

shalojeni
atin dori
të nisëm dua
të arrij atje
në kodrinën
mbi katund
ku eshtrat 
e të parëve të mi
prehen në paqe
e me presin në qetësi




Pa fjalë

s’ka
as lamtumirë
as
mirupafshim
nuk do të vi
sonte në mbrëmje 
as
nesër në mëngjes 
nuk do të kthehem
as....



Mëkate

mëkatet e mia
janë të mëdha
të rënda janë
as ujë drini
s’i lanë
as squfuri
s’i djeg
veç vuajtjet
e mia
hakut u vijnë

Tetë poezi nga Rakela Zoga

Rakela Zoga

Bej qe ti zgjoj, po nuk me le ti!

Përse jemi bere, kaq të largët të huaj.
Në botën e shpirtit zhurmon qetësi.
Dikur me ngrohje me gjethet e vjeshtës,
Të thara të vjetra, qëndrojnë në vitrinë.

I shoh nga larg me djeg malli I stinës.
Mundohem të vij po ikje je ti.
Sytë I përkul tek lendina e vjetër.
E ti nuk më qesh, me qan veç me sy

I zgjoj ato kohë, në enderim e përlotur.
Ishin jetë e ditëve vetmi.
Tani janë një grackë, fundosur drejt dhimbjes.
Bëj që ti zgjoj, po nuk me le ti...



Virusi i gjelbër! 
(E diela me shume se gri).

Në jetën tënde ke ulur mikrobin e heshtjes.
Me kot i trembesh Virusit, që gjelbëron në stine
I yti e ka një shpirt të vetëm përkulur.
I imi ka qindra shpirtra të tjerë, të dlire..

Dhe shoh, si zgjat dorën e heshtjes.
Ato krahë, që kure s'me dhanë përqafim.
E paskam pasur dhe unë një virus brenda vetes
Te dua çmendurisht pamundësinë..

Mos u trembni prej virusit të gjelbër..
Ç'do sundimtar bie një ditë...



Ditët mëkatare!

Ditë të haruara marrin ferymë.
Këmbëzbathur zvarriten rrugëve të gjata.
E bien në krahë nate dergjur vetmi.

Presin sy zgjuar,
Te nisim, vallen e bardhë mes reve.
Si dy të dashuruar sërish..

Ditë të torturuara mëkatare,
Kerkojne të ringjallen përsëri...



Zgjim apo ikje!

E pres një ditë zgjimi me ty.
Le të jesh I moçëm, s'ka rëndësi sa vjet.
Kam kohë që e pres, mundohu të më gjesh..
Të qetësohen motet.

Dhe nëse s'do zgjohem me mire..
Muzgjet e lodhura s'do pikojne lot.
Ditët e vyshkura do çelin orë të reja.
Pritja do ketë pasqyrën e ikjes.

Ajër në dritare bosh...

Në kotësine e kësaj bote te padrejtë.
Krenare gënjeshtra do luajë mureve,
Duke zhgaravitur portretin tënd pa ngjyrë...



Stolisje lotësh!

Lidhjet e shpirtit stolisen ne lote.
Pikat rrjedhin, gurgullojne ngadale.
Troket trishtimi e luan në trup.
Fishkellen melodinë e vetmisë peralle.

Dëgjohet kënga, në zemër refren.
Shpërndahet ujvare,mbeshtetet në gjoks.
Prek gjymtyrë, që dridhen në dhimbje.
E dergjen sërish, në të shtrenjtat lote. .

Lidhjet e shpirtit e paskan një shok...




Në Korçë

Në natë me vetminë e erës,
i ndaj kujtimet.
E fryj buzëve të saj,
me peshperitje lotësh ujë.
Zgjohen puthje, heshtje,
gurre, që s'u shemben dot kurrë.
I përkëdhel me sy,
Ajri qesh e qielli s'flet..
Po deri kur, deri kur?...




I njëjti trup!

Me lëkurën time të veshur në trup.
Ec enderimit të djeshëm.
Heshtja e varur mbi supe,
Rendese kujtimesh..
Dhe ec, me lëkurën time veshur në trup.
Me hapa mjegull..
Në atë qiell resh,
Ku shiu vonon të bjerë...



Si dikur! 
(Vetëtimë)

Do të kthehem vetëtimë, në dimrin tënd.
Me dashurinë e motit të pranverës.
Të deboj akujt e shpirtit, që dhemb.
Me rreze ndjenje, të shkrij mungesën.

Do mbështjelle flutura bore në duar.
Të rrjedhë ujë, si dikur në sy.
E lotët e zemrës do qeshin me mua,
Do çelen në degë, që si mund dot as ti.

Do zgjoj atë mall, që fle në ditë dimri.
Oxhaku i ngrohtë,s'do këte me as prush.
Në flakën e shpirtit do ndizen ca zjarre.
Thengjij të vjetër, të shuar dikur..

(Prandaj ne ditë dimri do kthehem nuk humb)

Buqetë poetike nga Tahir Desku

Tahir Desku

KTHIMI I DASHURISË

Ç’më duhesh tash e marrë
Shih ndjenjat më janë topitur
Stinën e trëndafiltë e harrove, si munde
Kur erë frynte e shi rigonte
Mbi kokat tona rritej fati
Dhe drurin që gdhendur e patëm me durim
E mori zjarri e mori
Bukur e dhembshëm qajtëm e heshtëm
Ligjet e jetës pa i ditur
Unë njeri i shqetësimeve
Mbeta. Sot e atë ditë
Larg qiellit. Larg deteve, harrimit.
Për dashurinë s’më kujtohet ç’thashë
Vetëm të padukshmet i dua
Më shumë se dashurinë e pathënë
Kur nga gjri i harrimit kthen

Vërtet jam bërë harrestar i madh
Asgjë nuk përfill si dikur



PËR ANITËN

E shpaloi zemrën prilli
Kujtimet i dogji në verdhësi

E dashur merri
Sytë e mi



VETMI E PËRGJAKUR

Anitë
Ka të sosur zjarri yt
Vetmia e përgjakur
Breguit të diellit
Merre kujtimin e zhuritur
Rrëfeju pasardhësve
Për lindjet e vdekjet
Për vetminë e gjatë
E lëvizjet nëpër zemrat tona

O ku mbeti blerimi
Shpirti i gjallë në pritje
Pa kujtim trëndafilash
Në tokën e bardhë
Anita ime e lodhur në kujtime




PA TY

Nuk kam qetësi
Gishtërinjtë bien si shi

Ashti u dogj
U dogj edhe vajguri
Prapë ora një

Hëna iku
Ndërsa unë rri




ËSHTË NJË DASHURI

Është një dashuri
Diku

Duart i zgjat

Mallin në mua
E kthen
Pagjumësia




CILA JE

Me çka të të krahasoj
me cilën këngë
me cilën bimë

me cilin varg
me cilen rimë

Je Ti vasha nga përralla
që në pëlhurë zemre
qëndisë nusërinë

apo Penelopë e shenjtë
që shpiku besnikërinë

me çka të krahasoj

Cila je
e butë
a e ashpër
si Atdhe



UNË DO TË VIJ

Kur të vijë pranvera
do të nisem tek Ti
se të dua shumë

Të kam shpikur me një zjarr të ri
se jeta ndërroi formën e vet
tash do të provoj dhembjen deri në gjak
që të jem afër teje

nëse vdekja më ndalon
ti prit derisa të vijë pranvera

Unë do te vij
tepër i bukur
tepër i ri



ÇKA KAM BËRË PËR TY

Kam ngritur kulla e ura
kam shpikur planete e qytete
kam zbrazur plumba e mortaja
një qytet e kam trazuar për Ty
dashuria ime

pasi të krijova nga uji jari lotët
Ti erdhe Semiramidë e shenjtë erdhe
pikëllim mallkim në mua derdhe

në jam ëndërr a s’di ç’po flas
hija jote kudo më vjen pas
stuhishëm bie mbi mua
derisa e skuqur gjak bëhet vetmia

n’dreq të mallkuar Ti dhe vargjet e mia



DASHURIA

Vetëm ajo nuk plaket
vetem ajo nuk matet
shihet
as preket

Po u largove
të ngrin acari
po u afrove
djeg

ajo është vetë zjarri

kujdes nga njrëzit
që u mungon

u mungon...

Ali Podrimja: DASHURIA

Ali Podrimja

DASHURIA

Koha eshte te duhemi
te kesh besim ne mua kur te them: Trime,
te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
Por koken time kryenece shume kurthe ngrite,
shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt,
nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten.
E nen kulm banonim,
nga frengjia me drite me peshove,
me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles,
se mos do te takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari!
Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset.
Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete
uje te madh,
i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme.
Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone.
Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet,
Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes,
do ta ndez llamben ne Kulle,
do ta hedh faren ne token e re.
Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre,
e mehalla jeohnte nga shpifjet.
Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete,
Koha eshte te duhemi.

Abdullah Thaqi: POETI I MALEVE

Abdullah Thaqi

POETI I MALEVE

Ne fshatin malor
ishte nje poet,
qe fati e deshi
te jete analfabet!

Kishte hall ai
kenget si ti shkruante,
kishte hall ai
kenget si ti ruante.

Se koha e ashper
rridhte neper male
e mbi vlera gerryente
si ndryshku n’metale.

Seç i polli mendja,
beri nje cifteli,
me te i kendoi
gjithe kenget e tij.

Dhe hapen fjalet,
prej goje ne vesh,
dhe u ruajten kenget
prej brezi ne brez!

Nje dite erdhen nipat
me lapsa e fletore,
poetit te maleeve
i ngriten permendore.

Abdullah Konushevci: JETA NË MOZOMAZI

Abdullah Konushevci

JETA NË MOZOMAZI

Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë

Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik

Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave

Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri

Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis

Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash