 |
| Kaltrinë E. Uka |
Te sheshi i qytetit
E di i dashun? Ndrruen stinët
dhe unë çdo ditë të pres
te sheshi i qytetit qi t'vish prapë
dhe ja kam numru diellit tana perëndimet
dhe a e di?
Janë qindra e kusur perëndime
qindra e kusur ditë
qi nadjeve t'mija je e vetmja lindje.
E di ç'i ndodhë natës kur ti s'vjen?
- Trazohet!
E dehun s'ndihem e pikëllueme
ti m'vret e kjo m'pëlqen
shan, ofendon, dhe unë fal...
ti s'kthehesh,
e kjo udhë nji kaheshe,
kjo ma nal' frymën...
Po prapë i besoj t'nesërmes,
qytetit rrëmujë n'prag t'shembjes
tue pa festën e perëndimit e si ikin stinët
andrrës t'shtypun qi do vish
te sheshi i qytetit ku t'pres çdo ditë.
Veç nji herë
Bahu veç nji herë emni jem
dhe shih cila baladë mesnate ndanë hanën në dysh
kush ma vodhi qetësinë e mbramjeve, qi e kisha kaher';
shih sa dashuni kanë lutjet qi gatuhen për ty
sa t'çmenduna janë andrrat dhe si i ruj;
shih edhe si pranvera e nalë kangën kur nin' zanin tand t'ambël,
si e nalë lulimin kur sheh tandin nur!
Bahu veç nji herë emni jem
shih me ç'shpresë rrojnë ndjenjat qi s'po përfillen,
si ngryset dita pritjesh për nji fjalë
me britma t'pafre t'dhembjes e t'heshtjes.
Si ravijëzohet mirazhi yt mendimeve mjegull, shihe patjetër,
si suvala përpin' shpirtin
edhe pse asht i qetë deti
Bahu, emni jem, veç nji herë
shih sa 'shtirë e baj vet t'plotë hanën
kur i mungon pjesa tjetër.
Pa ty
Çdo natë ngjaj me natyrën e vdekun
me nji shishe venë e nji gotë
unë pikturë e dehun, pa ty
kornizë që më mban...
E lehtë asht t'largohesh pa marrë kujtimet
vështirë t'i mbash ato pa pas sarkofag t'i futesh
kur natës malli merr flakë
Tavernen kaher e kam braktisun
dehem mendimeve për ty
belbëzimeve motak ju shperren fuqitë t'thurrin lutjen
për shtrengimin e paha t'përqafimit tand
Embrion i dashunisë që u rrit n'vetmi
s'mësoi kurrë gjuhën e lumtunisë...
Ah, si trazohet deti kur dhimbja derdhet në të!
Le t'merr flakë në karthje kjo dashuni
ku pa za po t'dashunoj
pa za dhimbje po m'sjell..
valët e detit t'marrin udhën e hinit
t'fundoset diademë e maktheve që mban emnin tand...
M'shfaqesh shajni e ngërç m'i jep natës
nihen të çjerrat e saj plot llahtari
shahit kam hanën e yjet e këtij shablloni
ku kujtimeve shtrengatë që shumëfishojnë dhimbjen
ju baj sogje
me shijen e venës e ngjyrat e trishta t'dashunisë t'vdekun
pa kornizën që e mban të gjallë,
pa ty.
M'je veç andërr
Ç'u hapërdarë çjerrë e shpirtit
sëmbim i dha andrrimi për ty...
si s'u gjend kurrë mes fjalëve tua t'bukura
Më çmenden sytë kur të shohin
gllabëroj ftyrën tane hanë e trupin tand
statujë e bukur
qi tinëzisht ta përthekon era...
E lumja erë!
Yjet - miqtë e mi t'dëshirave
prekjet e lutjeve t'mija klishe
m'i shkëputin andrrat t'bahesh mbramja jem e zhurmshme
me shandan qirinjsh e nji trendafil
Zaptues i pabujshëm i tana dëshirave...
se si të çelë nji lule në buzë kur buzëqesh!
Ah! Ç'neps të madhë kam për ato buzë!
Ç'dëshirë të madhe m'i marrë erë asaj lulje! ...
Kur ti s’ban za
Ti s’flet i dashun dhe nata galop vjen si hata
ma merrë qetësinë suvala nxitimthi kalërim
kur kreshta kulmon trupin tem
m’përpinë thellësive t’saj t’errëta,
pabujshëm, pa tamtame, si pa shpëtim;
m’molis’ me trishtin mendimesh
uragan t’ashpën t’vetmisë
hyjzit e grisun qi shuhen si andrrat...
krupë qi përdhos hanën bjonde
flatrime korbësh qi shihen mes rrebesh t’gjatë me shi.
Ti s’ban za
e nata galop m’vjen si hata
e errët, e duhishme, me erna t’fuqishme
sëmbuese, e llahtarshme
...me hanë t’ngranë.
M’fanitesh çiltas netësh orgji
më shperrë fuqinë nji rrisk e zezë reje
më burgos fjordit nurit tand të rrallë
zaptues qi m’bjen mornica t’denduna mërzish
netëve kur hataja shpërndahet tuj nga.
Heshtja jote m’xan si shamtinë
pa uzdajë, po stoik
lutje mijëra-netësh kumbi i shpirtit l’shon prap
qi me nxjerr nji za,
me pushue duhin’ qi niset përnatë
Kur ti s’ban za,
ah, sa shumë dhemb i dashun...!
dhimbje qi çon n’baladë agonie
përgjumun tuj derdh vaj n’zemrën qi lakmon
qi përkundet kaher’ n’prehën vetmie.
Helena e poetit
Në vargje e shtrin’ t’padehun
e kot’ pranë bregut t’buzëve
mrena Trojës tij
shkatrrimtare,
klithmë e simfonisë tij
në t’katërtat kohë…
Prek apogjen e dëshirës
t’veladonit
psalm i shpirtit t’tij shtiak
Krizantemë në vargun shi-lot’
si suvalë, si demon
elegji e përvajshme e dashnisë
Naiv zhytet n’Egje ai
bucet nga mekja
nga regëtimë qi e shkatrron
penel qi ia hijezon lumtuninë,
po ai e nanurisë në vargje sërish
sarhosh jargavitet pas saj…
Edhe sante
T'prita edhe mbramë
kur hana sa nji thue përhanoi natën
me ta mat zemrën sa dashuni t'peshon për mu
po s'erdhe, t'u çaprazuen hapat
n'udhën e ngatërrume t'yjeve
e e shtrive mungesën sa qielli i zi
Po as sante s'erdhe
kur nata s'paska yje e hanë
mungesa korb mirë përshkon qiellin
tu m'lidhë nyje bambu
pritjen me shpresën sa nji thue
për me pa ftyrën tane hanë
e sytë e tu yje farfuritës që m'çaprazojnë hapat
Kthehu për hatër t'hanës
Me netë t'tana nuk po flen rahat hana
pa neve rojtarët e saj,
s'po bjen n'herezi ma e m'sheft mas reve
tinëz t'lumtun me na pa
veç hajde e shihe prej ktu se si asht ba, asht dremit...
Mu malli po m'rigon si shi e po rri mas grilave,
n'andrrat syqel t'mesnatës
n'apogjen e rreme po luhatna
po s'po asht boll
durt mikluese me përvinu kadal ftyrën tane
nuk po munen me durue duerkryq
Natë orgjie po baj n'nimfen teme
sarhosh n'theqafjet drejt mirazhit tan po eci
tafti-bafti! edhe t'koft zgrip i jetës,
imazhi yt joshes po m'babëzit
teslim po bahna se m'asht sekrecion i trupit
menzi hana po m'nal vikamen harbute
kur po shuhesh si meteor
pa mujt me t'nanurisë si du un'
Kallamishte jam ba pa ty, kurm
suvalë kujtimesh që po m'marrin...
tangjent që m'prek n'pikēn tem t'dobt, n'ty
E vetmja hana po kuis kit eremit naiv
e as nuk po kotet
po m'ep stërkalë shpresash që kem me ken bashkë
tymtajë po ma ban menen
shtërzime pa dobi, për mu t'pashpresë!
S'di edhe sa do mahet stoik
ky shpirti jem maraz pa ba naj hata
prej mungesës tane napalm...
Mos e shti n'mëkat hanën me ba alibi t'rreme për mu
kthehu për hatër t'saj.
Pres
Po i thuri e shthuri ditët prej lamshit t’Penelopes
e vështirë qenka nyja e andrrallave t’harrimit
Pritjet e gjata
largësive t’ndame detnave…
as galop s’i m’rrin dashunia ikjet
Netët rrjedhin pagjumësisë deri n’agoni
fjord i mallit në gji të tyne skalitet
qielli ngryset reve t’zeza t’syve
shi i përlotun përvajshëm pret kthimin
Mâj me duer dhimbjen e spazmes të ditëve që u tkurren vetmisë
Po gajasem tu i shtrydh lutjet mi ty
shtrëngata m’shfaqet shpirtit t’trembun
drojë e kam errësirën kur nata s’ndez asnji hanë
përhumbem vegimeve kur m’shfaqesh shajni
e topitun nisem me tallaz të t’prek
m’shperren fuqitë
angështia ma shënjon frymën
duf i ditëve hakërrinë…
kuturisje e kot’…
Tu i thur e shthurr ditët pres
që t’vish t’ma matësh syprinen e mallit
me puthjet e mungume
që s’mi zgjun nadjet e lumtuna
po te dehuna eremit.
E pashë në sytë e qiellt
E pashē në sytë e qiellt
dhe fjalët humbën mes reve..
n’heshtjet, n’dridhjet, n’shikimet
n’fjalët e ‘arnuara belbëzimesh
kryefjala ishte ai
nuk e dinte
Buzëqeshja e tij nalte frymën
përzinte stinët
i ambli za qi i kumbonte
lakmisë i shtonte etjen
e frikën,
për tu ba sante dhimbje e stuhi deti…
Mesnata asht lutje:
Zot, t’bahem puthja e tij nji herë!
Lakmoja
Netëve pa shi
me gjysmë-hënën dritë që bënte
errësirë e kthjelltë pëlhurë,
të t'prek me gishtërinjë lakmoja,
sytë e verbër që s'shihni gjë
pos teje
ty që m'kallje epshin flakë
botën time hi e bëje,
e zgjatja dorën
në xhamin tënd trokisja
po ti s'më dëgjoje,
të shikoja fjetur
me plot lakmi
me erë,
zëri m'përhumbej diku
veshtë e tu dëgjuar s'e kanë
zemrën që për ty është lut;
butësisht t'më shikoje
e të t'shikoja...
nga larg t'më flisje
që afër të t'kisha
nga larg t'më puthje
brenda të t'ndieja...
në netët e errëta
të kthjellta pa shi
hënën time gjysmë
me ty të plotë ta bëja
Eklipsi
U mblodh hana
në të plotë
priste në sofrën e saj
diellin
t'skaliteshin perishane
në ballin e natës...
yjet spektator
u marrosen
duartrokitje katikulash
u dhuruan
derisa putheshin
në sytë e tyre
picak...
Vjeshtë
Treti vapën e gushtit
shi i rrëmbyeshëm frelëshuar...
djersët e tij u lanë
penel i stinës ngjyroi natyrën
në të purpurtë
gjethet pllangë ju ban tokës
dallëndyshet drojë paten
retë e zeza
iken turravrap sheshazi...
krizantemë nazike luloi
diademë
në krye të stinës
Dhembje
Prarim i meteorit thahet në kalivare
vjeshta nuk lulon më krizantemë
farë e dashurisë harron mugullimin
qiell i zbrazët - lejlekët mbi re flejnë
Mëngjesi nuk fekset diellit farfuritës
nata shtrydh yjet - puçrra irritim
hëna shpërthen vajit të akneve
rrokjet e lotëve thajnë jasemin
Dëshirat beftë shkumohen suvales
stërkalet e shpresës i tret kripa
deti merr trajtë dhembje
bregut vetëm merrë ngjyrë klithma
Sarhoshët enden dehur në theqafje
pijnë helmin në gjinjtë e shisheve
lutet djalli për një kafshim
engjëjt para ju prijnë ikjeve
Penel i stinës nuk lyen më kohën
lutjet rruzare këputen në mes
hahet mollë nga dorë e Eves
ngjiz jeta - njeriu vdes
Iku nata
Iku nata
pa shkru nji varg
për nurin tand
qi derdh n'mu
ngjyrat e lumtunisë akuarel
Iku nata
pa shkru nji varg
për ty...
pikturë e preferueme
n'atelien e kujtimeve
Lamtumirë
Mos qaj!
As unë nuk i due lamtumirat!
Janë valë përmbytëse,
këmbana qi kumtojnë për pakthim
kanë teh kujitës për shpirtin, e di
vrasin dhe s’qajnë për ikjet...
as ti mos qaj, buzëqesh
dhe mos m’kërko nëpër mjegull
honet e mërzisë kanë thellësitë e errëta
për plagët qi merrë s’ka ngushëllim
veç fashot i merrë harrimi.
Sodit hanën kur t’kesh mall për f’tyren tem t’bardhë
mos e mallko jetën se hyjzit nuk t’falin...
por...
ti, më fal!
qi me pelerinë trishtimi po t’vesh sot
dhe qi zemrën në duer s’ta lashë ma gjatë
Mos e përmbyt natën me rreke lotësh
mos e le t’bahet vazhdim i fshehun i dhimbjes
qi ec e të përndjek ditës...
mes reve t’mungesës kur t’shpërthej’ rrufeja
kur rigë loti shpirtin ta mahis’
kujto, vec, sa të kam dashtë....
Shpirt, mos qaj
buzëqesh…
Lamtumirë!
 |
| Naim Fetaj |
THONË SE VDIQ NË KËMBË
( Për Xhemajl Fetahaj )
Rrugë thonë i lëshonte
Shkëmbi edhe ahu
Kur e hidhte hapin .. Xhemajl Fetahu
Krejt Kosharja i rrinte te krahu
Nuk ka gurë këtu jo as piramida
Në Shqipëri po vdes se këtu unë linda
Këngën tash ia endin zogjtë e mirë mbi rremb
Nëpër atë ahishtë..
Ku thonë se vdiq në këmbë..
MES DËSHMORËSH
Kur flini ju të qetë
Natën nuk shohim zjarre...
E shkelën gjakun tuaj
E ne n'a kthyen në varre
Do qenë të zgjebosur
Që e sollēn hatanë
Juve u prenë në besë
Ne krahët na i thanë
As vend për varr s'na lanë
As një copë diell kund
Asnjë ditë e mirë...
Veç sillet e pshtillet kënga
.. " e krushqit janë të ngrirë.. "
PRISHTINA
Kur ikin zogjtë...ikën edhe stina
Pa stinë e pa zogjë... ka mbetur Prishtina
Tash e njëzet vjetë gërvallët megafoni
Eshtë thyer gjilpëra
Mbi një pllakë gremafoni...
AH... KJO DHIMBJA JONË.
Ah kjo dhimbja jonë ...nuk paska të sosur
Mbetëm ndër një lis
Si pëllumba të plagosur...
Se n'a mori keq
Tejpërtej ndër ije
Tanët kështu n'a lanë
Bre mos u pastë hije...
LEGJENDA..
Ec e ktheja ti shpinën furtunës
Kur t'a merrte lotin
T'a gjuante përtëj Bunës.
Rreth qafe ec e merre Rozafën e gjatë
Herë trathtuam gurët
Herë trathtuam gratë..
Legjenda e shekuj gjatë i kemi rrejtë
Gjërsa polli dreqi
Tek Ura e Fshejtë..
HIJA IME VDES...
Zgjohëm i gjori ...zgjohëm çdo mëngjes
E kur zgjohëm unë ëndërra ime vdes
Prapa n'a ndjekin ah natë e ditë..
Herë mua herë ëndërrën
N'a qesin në pritë ...
Çdo ditë e ngapak
Por vdesim çdo ditë...
GURVARRI IM O STRELLC...
Kur më prishët mendja
Mbyllëm si n'kafaz
Nga mrizet e tua ti m'a nis njē gaz
Në këngë e ninulla futëm si ndër strehc
Ti buzëgazi im... gurvarri im o Strellc...
SI URTI...
Edhe nëse qielli i at-dheut
Të kafshon me dhëmb
Mundohu patjetër të qëndrosh në këmbë
Askujt mos ja zë diellin...
Se kur të bie perdja e shpirti kur të dhemb
Në tokë as në qiell nuk të mbetët vend...
Përmbi dhe ndoshta
T'a sjellin krejt ferrin...
Edhe të pa fytyrë
E merr ai të mjerin...
NUK KA MË KËNGË
Fushës përgjatë po dergjën të vjelat
Dita po zbret po s'dëgjohën gjelat
Dita thonë ka le po dielli nuk po del
Dhe gjeli paska thënë ...as unë s'jam teveqel
Nuk ka me këngë
Se vetë po e donë terr...
NË JETË...
Vdekjën e mbajmë veshur
Si këmishën e trupit
Sa herë këmisha jonë athua
Ka "vdekur" prej turpit...
 |
| Kaltrinë Lohaj |
KRYENGRITJE DASHNIE
Shoh veten n’pasqyrimin tem
E due me shikim me hy n’thellsi t’trupit,
N’thellsi t’trupit tem,
N’thellsi t’trupit e t’turpit t’botës.
Me dur t’mia due me zhvesh lëkurën,
Andrrat e jetës,
Me kafshue botën due
Dhe m’e lanë me kajtë,
Ditën kur fillon stina e luleve,
Që me lot t’veta me ia la m’katet
E me ia përplas derën:
- T nuk mundesh me dashnue sa unë,
Ti nuk mundish kurrë
M’u ringjallë nga dashnia si unë,
Botë e lanun pas dore,
Vetëm unë munda me ikë
Nga lkura jote me zhubra,
Si lvore lisi,
Kur dola nga mitra jote,
për me lindë sojin tem.
Ja, e sheh!
Ti as sy me m’shikue n’sy s’ke!
Merre ikjen tâne
Dhe rrëshqit turpit e trupit tân,
Kot i fryn gacave t’dashnisë
Me qitë zjerm,
Ti e di mirë
Se unë sa herë marr frymë,
Jo ajër, por dashni marr,
Në çdo fillim dashnie,
Des për m’u ringjallë.
Laj tani m’katet me lotët e tu!
Qepe gojën mos t’shpëtojn’ jargë
Dhe theje pasqyrën mos me t’pa ma.
As e fjetun,
As e zgjume,
As me jetë t’marume.
M'GJEN TU SHPRUSHË HININ TAN
Trupin tem t'qullun
E ka prek dora jote e ftohë,
Kur ke ardh me shu etjen tane me mu,
S'e ke ditê se ke me shu hi votre vetë,
Ti ke desht t'lush me zjerm e me ik,
Me ik me hijen tane pa ba zhurmë,
Por ikjen tane e ka kapë per gryke
Llava e nxehtë e trupit tem...
E njajtë si nimdhetë kat mbi toke,
Si nimdhet kat nën toke.
Prej ktu po shoh si po digjet zemra jote
Në turrën e truve t'ua,
E përvajshëm të pikojnë elegjitë.
Të kam thanë atë natë:
Mos luj me zjerm,
Se kollaj digjesh vete,
Para syve të përcëlluem t'dashunisē,
Nën fërgëllimin e lotēve,
Mbi sferen e humbun t'faqeve t'ua...
Hija jote sonte po kan
Mbi mejtin e ftyrës teme pērtej dekēs,
Hija jote po kan për me shu dhimbjet,
Tu dite qe dhimbjet i shton loti
Dhe marrin jete me vete,
Si ni arne t'shkulin prej njeriut.
Sonte klith edhe loti yt
Dhe bahet gur i muranes teme
E cdo fije e flokut tim tundet si gjarpen i zi,
Që asnjana fije mos me imitu mitin e Meduzës,
E unë po rri sturkun ne brendinē teme,
E vrame prej lotit tan,
E vrame prej lotit tem
Tash m'kërko nëpër grimca dheu,
Tu shprushe me kujdes hinin tan.
FUNDI I VIRGJINISË
Sonte,
Zhvesha me duar të mia
Teshat e virgjinisë,
E si ni nuse e harlisun,
Kam me bâ dashni me kujtime,
Se vetëm kujtimet dinë
Netëve të vdekuna m’u dhânë jetë,
Mbi trupin tem
Nga baladat e ringjalljes,
Kurse ti sonte je prej akullit,
E djersa jeme vale
I kap për fyti klithjet e tua dinake,
Për m’u bâ jehonë
Klithjeve t’mia.
Vetëm klithjet e mia
Dinë me t’çmend ty mâ s’miri...
Sonte kam m’i lânë sytë mbyllun,
Sepse ia kam tutën ikjes tâne.
Asaj ikjes tâne,
Me të cilën ik çdo ditë,
Kur je hije e zgjume
Para syve t’mi të mbyllun.
Fort tutem se kanë mem zgju
Hapat e ikjes tâne,
Fort tutem se hija jote
Nuk i ha gjurmt e tua
E m’gjen tu bâ dashni me burrin,
Që nuk m’ka zhveshë kurrë,
As kur ish n’andërr
Pse mos m’u deh deri n’mëngjes
Me atë pijen,
Që nuk e kam pi kurrë,
M’u deh para syve t’shejtorve,
E kur t’ më thrrasin të zgjohem
E dehun,
Me jargë nëpër kamë,
Me t’vjella t’shtatzanisë,
T’u bërtas:
M’thurni kunorë
Kujtimet e dashnisë sonte!
Mos m’leni me mëkatu çdo natë!
Dhe mos m’leni
E bâni sa të doni kuku,
Nuk mundi me m’ndalu,
Zoti asht i shejtë për mu,
Jo për ju,
Aman, o Zot, kuku!
ZANA ME EMNIN TEM
Prapë prite terrin e zi t’natës,
Me ardhë ngadalë te unë
E me trupin tân t’djersitun
M’i prek skutat e trupin tem,
Me mbush dashninë tânde prej burri
E prapë nëpër terr t’kthehesh hero Erosi,
Për t’ jetu n’maje t’Olimpit,
Ku çelin votë e dashnis tâne,
Votë e mkateve t’tua.
Sonte,
Copat e shpirtit tonë,
U thyn n’heshta t’zemrave,
Si n’kohën kur i bame bashkë
E tani prapë po don m’i plotsu
Me trupin tem shtalb,
Ani pse ia kam zhveshë teshat virgjinis
Te poezia jeme e fundit,
Me burrin e shekullit tem,
Kur ty t’pashë tue lujtë
Me gjinin e Rozafës n’mur t’kalasë
Aty ku pinë qumsht fmijtë.
Ti kurrë nuk e ke ditë
Qi unë t'kam pa si vdes duke dashnu,
Pa zhveshë kurrë as gru, as çikë,
Me atë gojë m'ke thânë atë natë,
Se ke dashnu Ajkunën e kreshnikve
Dhe i ke ra lahutës së Fishtës për t'dhanë telall.
Sonte,
Ti mu
Si zanën e malit dikur,
Po don mem dhunu n’plasë t’shkamit,
Po unë e kam kuptu
Qi ke pre malin me sopatë
Me t’pa të gjithë.
Sonte prapë prite terrin e zi
Dhe ik me virgininë teme t'prishun
Dhe ngjitu nëpër degë Olimpi,
E nesër t’troket n’harem
Zana me emnin tem
 |
| Haxhi Muhaxheri |
UNË DHE KËNGA
Do të varrosemi
kur të na lindin të vdekurit
për të lindur
kur të vdekurit të na varrosin
1995
ATLANDIDA E RE
Urime Veneci
shekullin e dhjetë mbi ujë
Kujdes shekullin e ri
Nuk u besohet më
pellumbave të bardhë
banorëve të parë
në sheshin Santa Maria Sallita
Uji po e han tokën tuaj
Një ditë do ta përpijë
se bashku me 46 ishujt
dhe Urën e Psherëtimave
qe të krijohet Atlantidë e re
Veneci
1995
URATË
Zotynë
Pranoje Lutjen time
Diell të ketë
Në Mendjen e Durimit
Orëbardhat ta shpejtojnë
Ditën e gëzimit
Lulet e kësaj toke
Ilirisht
Uratë le ti këndojnë bashkimit
Nuse e Ujrave
Të na i gëzoj shtëpitë
Circe Jona
Të na i mbëltoj dashuritë
Ëndrrmirat
Të na i zgjedhin Fatitë
Këngët tona
Ti pushtojnë lartësitë
Amen
ZGJOHU POET
Nuk jam engjull i thinjur
në tempullin e durimit
as memec i përgjumur
arratisur prej vetes
Zotin mallkoj
që as kokën e ktheu
kur Kosovës ia lidhje plagët
Zgjohu poet
se përseri po „Tkurret Atdheu“
Zgjohu e zhvishi
të gjitha marrëzitë e kësaj bote
Europëzeza prapë fle
e djalli me shajkaqë ngre krye
Zgjohu për tokën dardane
për „gjakun që nuk falet“
Zgjohu Ali Podrimja
e ti zëm pusi të keqës
se koha nuk pret
Zgjohu... O burr i dheut
Të thërret Kosova
me zërin e saj të mekur
17. 06. 2013
NE DHE LISAT
Rrënjët thellë në tokë
Diellin... Kësulë mbi kokë
Kur lisat e rrisin shtatin
Ne lirshëm e hedhim hapin
Ata i përkund era moteve
E fëmijët tonë...
Djepat me nillullat e lokeve
Lisat puthin qiellin
Ne lutemi për diellin
Të sotmën dashuri
Të ardhmën lumturi
Ata bartin historine e moshës
E ne kujtimet e trishta
Të kohëve me grip
Tokën e Arbërit
E madhërojnë lisat
Shekujve e zbardhin plisat...
Rrënjët thellë në tokë
Lirinë... Qeleshe mbi kokë
25. 02. 2014
LISAT DHE PLISAT
Askush mund t‘i numëroj lisat
Askush mund t‘i përulë plisat
Me lisat flasin legjendat
Me plisat flet historia
Gjokseve tona
Shpesh u thyen stuhitë
Që të mos na priteshin lisat
Dhe kokën të na zbardhnin plisat
ATDHEU
Atdheu është oqean i vogël
i trazimit të madh
ku bien heronjtë
Tokë e pushtuar
nga magjia e shkretirës
ku vritet ëndrra e Gjergjit
Vend prostitutash
veshur me ngjyrat e flamurit
ku lindin kopila që shesin veten
Luadh gomerësh
a mal ujqërish të uritur
që e kafshojnë tinëz Lirinë
Atdheu
është plagë zemre
që po rritet... rritet... e rritet...
4 shkurt 2018
GURI I NUSËS
Ajo mezi e kishte pritur ditën
qe të bëhej nuse dhe jo gur,
sall për t’i dhënë emër
një legjende!
E zezë dita për krushqit!
Oiii... medet
për Nikollën e Gjinit,
që kurrë s’u bë dhëndër!
Mbi shkëmb vajton një shpend i zi...
Qershor 2018
ME GUR E GJUAJE DHE ZOTIN
(Mikut tim, poetit Tahir Desku)
Kot të erdha te shtëpi e re,
poet kokëkrisur !
Edhe prej varri paske ikur
t'i këndosh të bukurës Anitë,
vashës që s'u jepej as Perëndive.
Kurrë s'ke qenë i rehatshëm
bre lum miku !
Sy njerëzve të hekurt, lozje me zjarr.
E kur qielli skuqej mbi Kosovë,
me gur e gjuaje dhe Zotin !
Ti, o dreq poet !
MARTINI
Një Martin e ka atdheu
dhe një atdhe e ka Martini
Edhe me pranga në duar
e kërkonte hisen e vet të diellit
Sapo qielli u ndez mbi Arbëri
përballë i doli gjarpërit të zi
Pastaj - kur liria ia puthi ballin
me shtatë plagë në zemër
u kthye andej nga kish ardhur
Thonë se tash - atje diku larg
sheh ëndrra me ujqër
që duan t'ja kafshojnë atdheun
e s'e zë gjumi... e gjum nuk ka
Një atdhe e ka Martini
e sall një Martin e ka atdheu
07. 01. 2019
NË ÇAMËRI
Në Çamëri... sa herë që bie shi
ndizet qielli
e Lumi i Lotëve del nga shtrati
Atje –
të gjitha lulet
mbajnë erën e gjakut
Në Çamëri – çdo natë
dëgjohet vaji i fëmijëve
që djepat ua kanë djegur
dhe perëndive u errën sytë
Atje –
më nuk këndohen ninulla
as Vallja e Osmat Takës luhet
Në Çamëri
Sa herë lind dielli
mbijnë lulet e shpresës
dhe ëndrrat përshpirten
në rrethin e shtatë
Atje –
veç Zoti nuk është zën peng
02.06.2018
UJK MË ËSHTË BËRË VETJA
1.
Përditë zgjohem me mendjen në ty
Shtegun mbuluar e ka bloza e dëshirës
Më përvëlon malli
E veten ngushlloj me letra dashurie
Më kot mundohem të mësoj
Kobi je ti që më sillësh vërdallë
A fati im i çalë
Që më shpie drejt çmendisë
Lule ferri je a lule parajse
Bukuri verbuese
A kumt orësh të liga
Lojtare netesh të humbura
A sëmundje që nuk shërohesh
Pjellë mortore a gjemb durimi
Çelës enigmash a nepërkë syri
Si ta kuptoj moj... më thuaj
2.
Më shanë
Pse me emrin tënd
Pagëzoja yjtë lumenjtë përrallëzat
Më qeshen
Për lutjet e mesnatës
E psherëtimat krismë qielli
Për ëndrrat e harlisura
E lotin e buzëqeshur
Për ditet që më iknin
Sy njerëzve të hekurt
Dhëmbet u ranë së qeshuri
E Peruni i Madh*
Hiqte valle mbi kockat tona
3.
Ti nuk erdhe e dashur
E në shpirt
Termete shkaktuar më ke
Ti duhej të vije
Bashkë me pranverën
Dhe këngët e të lashtave
Portë e hapur të pret
Dhe karafil i vyshkur
Ne dorën time
Eja e dashur... Eja
Ujk më është bërë vetja
Prishtinë 1995
_______
* Peruni i Madh - Zoti i Sllavizmit
KUJDES ME GRATË
Në do të kalosh
Urës së Ferrit – fillo ta duash
një grua të përhënur
Ajo –
do t’i djeg të gjitha stinët
Nëse do ta mësosh
bukurinë e gënjeshtrës
dashuro një leshverdhë
që qanë e qesh në pasqyrë
Ajo –
edhe Zotin e mashtron
Në daç veten ta mallkosh
jepi dashurinë një gruaje
qe puthur e ka zhgënjimin
Ajo –
do t’i vrasë edhe lutjet
Po deshe të marrësh
plagë zemre – plagë shpirti
besoi gruas që të puthë
me zjarrin e shuar buzëve
Ajo –
mërdhin edhe diellin
Në daç veten ta vrasësh
beso fjalët e një gruaje
që të thotë "Të dua"
pas dimrit të gjatë të pritjes
Ajo –
lëkurën tënde do ta vesh
23 shkurt 2018
VERË E VRARË
Sa herë që vjen vera
Ëndrrave më shfaqesh
Ti moj - si një engjëll
E shpirti flakë më digjet
Na e vranë verën - Vera
(Eu... ata e vrafshin veten!)
Paçka se një Zot e kishim
E shqip i luteshim të dy
Tash - s'na mbeti tjetër
Veç t'i kujtojmë netët
Kur fshehtas loznim me yje
E zjarri ndizej brenda nesh
1996
TRADHTIA
Më fal moj grua
se mbrëm
tradhtuar të kam
me fqinjën leshverdhë
që mendsh luan
edhe perënditë
Bobooo...
ç'më bëri shejtanka
shpirtin desh ma nxori
ëndrrave – gjithë natën
12.06.2018
KUR VJEN E DIELA...
Të hënën
të dua marrëzisht,
për të urrejtur
të martën
… prej dashnisë!
Të mërkurën
të dua si sytë,
që të enjtën
të urrej sa veten
… prej syrit të keq!
Të premten
të dua si jetën,
për të urrejtur
të shtunën –
veç pak
… prej xhelozisë!
Të dielën...
Oh... kur vjen e diela
të dua baras me Zotin
dhe veten e harroj
duke u lutur për Ty!
24. 04. 2018
POROSI PËR GRUAN
E di se më do shumë e dashur
kurrë nuk kam dyshuar për këtë
Por të lutem... Të përgjërohem
Kurdo që të shkoj për matanë
mos më ndjek pas
Gjumin atje dua ta bëj vetëm
2 shkurt 2019
KUR MË SHKRUAN TI
Sa herë Ti më shkruan
N‘shpirt më sjell qetësi
Yjet lozin valle
Veç për ne të dy
Pastaj kur më flet
Nis e çel qërshia
Dhe mbi çati zemre
Këndojnë shtatë bilbila
E kur Ti më vjen
Sikur ma hap qiellin
Bien shtatë daulle
Dhe hëna puth diellin
Kur më puth në buzë
Shkrihet edhe bora
Sakaq del pranvera
Çel dhe lule vjollca
05.01.2017
ETA DHE KOMETA
As nata e mori vesh çfarë i ndodhi
Kur numërat ndryshuan në rrethin e shtatë
E Liria udhëtoj dimensioneve të panjohura
Bashkë me dritën që lëshuan rrufetë
Eta Eta
Bërthamën godet Kometa
U thye kufiri ndryshuan polet pushuan ëndrrat
Në Teatrin e Qiellit u shfaqen dy silueta
E hënës një yll fshehurazi ia shkeli syrin
Pastaj doli fjala se veten e burgosi tundimi
Eta Eta
Ku mbet Kometa
05.12.2017
LIRI E DASHURI
Liri është – përnjëmend Liri
Kur djeg rrobat e turpit
dhe nga maje e Kullës së Babelit
botën e shikon krejt lakuriq!
Guxim e Liri zemre është
ta vrasësh frikën
dhe para Zotit të thuash:
– Perëndeshë… të dua!
Dashuri është edhe Liria
kur mbi gjoksin e të dashurës,
me maje gjuhe
vizaton hartën e atdheut!
Liri... o sa Liri është
kur ndonjëherë –
bash për pikën e qejfit
i thua edhe gruas – ik !
Dhjetor 2017
KËSHILLA E BABËS
Kurrë mos e shiko
hënën natën
biri im
kur ajo
fsheh gjysmën e trupit
Se të zën ethet
sytë të verbohen
e gjaku të bëhet ujë
ËNDËRR ME NËNËN
Në ëndërr më erdhi krejt papritur
porsi një engjëll - veshur me të bardha
dhe me kurorë drite vendosur mbi kokë.
Dorën ma lëshoj lehtë në ball
e më tha:
-Mbulohu o bir… Mbulohu se ftohesh !
Oh… mua ethet doja të më zinin
e kolla frymën krejt të ma ndalte bre,
veç ëndrra të mos kryhej… O Nënë !
Mars, 2019
NJERIU I PËSHTYMËS
Djalli yshtur e kishte
që ta pështynte krejt botën
E pështyu veten fillimisht
më pas tokën varret fisin
Pështyu lulet pështyu lisin
lumenjt dhe detet pështyu plisin
Kur nisi të pështyejë kah qielli
Zoti e humbi durimin
e dha urdhër t'i qepej goja
Por ai vazhdoj të pështyente
e pështyente brenda vetes
dhe fryhej e fryhej si një tollumbace
Thonë se thellë trupit të tij
u krijua një deponi e madhe pështyme
ku krimbat e zi loznin vallen e mortit
MALLKIM
Ti...
Përditë ndërroje nga një emër
Që t'i fshihje gjurmët e krimit
Dhe ti shpëtoje mallkimit
Ti...
Kobin ia sillje sh‘pisë
Dhe gjakun e t‘parëve përbuzje
Se shpirtin shitur ia kishe djallit
Ti...
Mbillje kudo sall trishtim e vdekje
Edhe diellin doje t’ja qorroje atdheut
Që qiellit të këndonin sorrëzezat
Eu... Kurrë mos paç bukë në sofër!
Heu... Mos t'leftë djal në votër!
Eu... Kristë një pushkë e t‘marrtë bri për bri!
Heu...N’dakik t’dekës mos paç ujë me pi!
E MAGJISHMJA POEZI
Dritën ia vodha diellit
Hënës bukurinë
Fillikat i vetëm
Vrapova planeteve
E luftë ju shpalla Perëndive
Për vrimë të gjilpërës
E kalova detin
Linda e vdiqa
Disa herë për Ty
Po prapë e virgjër mbete
E loze me mua
Si me një fëmijë
Ti e dashura ime
E magjishmja poezi
21. 03. 2015
