Sonntag, 15. März 2020

Tetë poezi nga Rakela Zoga

Rakela Zoga

Bej qe ti zgjoj, po nuk me le ti!

Përse jemi bere, kaq të largët të huaj.
Në botën e shpirtit zhurmon qetësi.
Dikur me ngrohje me gjethet e vjeshtës,
Të thara të vjetra, qëndrojnë në vitrinë.

I shoh nga larg me djeg malli I stinës.
Mundohem të vij po ikje je ti.
Sytë I përkul tek lendina e vjetër.
E ti nuk më qesh, me qan veç me sy

I zgjoj ato kohë, në enderim e përlotur.
Ishin jetë e ditëve vetmi.
Tani janë një grackë, fundosur drejt dhimbjes.
Bëj që ti zgjoj, po nuk me le ti...



Virusi i gjelbër! 
(E diela me shume se gri).

Në jetën tënde ke ulur mikrobin e heshtjes.
Me kot i trembesh Virusit, që gjelbëron në stine
I yti e ka një shpirt të vetëm përkulur.
I imi ka qindra shpirtra të tjerë, të dlire..

Dhe shoh, si zgjat dorën e heshtjes.
Ato krahë, që kure s'me dhanë përqafim.
E paskam pasur dhe unë një virus brenda vetes
Te dua çmendurisht pamundësinë..

Mos u trembni prej virusit të gjelbër..
Ç'do sundimtar bie një ditë...



Ditët mëkatare!

Ditë të haruara marrin ferymë.
Këmbëzbathur zvarriten rrugëve të gjata.
E bien në krahë nate dergjur vetmi.

Presin sy zgjuar,
Te nisim, vallen e bardhë mes reve.
Si dy të dashuruar sërish..

Ditë të torturuara mëkatare,
Kerkojne të ringjallen përsëri...



Zgjim apo ikje!

E pres një ditë zgjimi me ty.
Le të jesh I moçëm, s'ka rëndësi sa vjet.
Kam kohë që e pres, mundohu të më gjesh..
Të qetësohen motet.

Dhe nëse s'do zgjohem me mire..
Muzgjet e lodhura s'do pikojne lot.
Ditët e vyshkura do çelin orë të reja.
Pritja do ketë pasqyrën e ikjes.

Ajër në dritare bosh...

Në kotësine e kësaj bote te padrejtë.
Krenare gënjeshtra do luajë mureve,
Duke zhgaravitur portretin tënd pa ngjyrë...



Stolisje lotësh!

Lidhjet e shpirtit stolisen ne lote.
Pikat rrjedhin, gurgullojne ngadale.
Troket trishtimi e luan në trup.
Fishkellen melodinë e vetmisë peralle.

Dëgjohet kënga, në zemër refren.
Shpërndahet ujvare,mbeshtetet në gjoks.
Prek gjymtyrë, që dridhen në dhimbje.
E dergjen sërish, në të shtrenjtat lote. .

Lidhjet e shpirtit e paskan një shok...




Në Korçë

Në natë me vetminë e erës,
i ndaj kujtimet.
E fryj buzëve të saj,
me peshperitje lotësh ujë.
Zgjohen puthje, heshtje,
gurre, që s'u shemben dot kurrë.
I përkëdhel me sy,
Ajri qesh e qielli s'flet..
Po deri kur, deri kur?...




I njëjti trup!

Me lëkurën time të veshur në trup.
Ec enderimit të djeshëm.
Heshtja e varur mbi supe,
Rendese kujtimesh..
Dhe ec, me lëkurën time veshur në trup.
Me hapa mjegull..
Në atë qiell resh,
Ku shiu vonon të bjerë...



Si dikur! 
(Vetëtimë)

Do të kthehem vetëtimë, në dimrin tënd.
Me dashurinë e motit të pranverës.
Të deboj akujt e shpirtit, që dhemb.
Me rreze ndjenje, të shkrij mungesën.

Do mbështjelle flutura bore në duar.
Të rrjedhë ujë, si dikur në sy.
E lotët e zemrës do qeshin me mua,
Do çelen në degë, që si mund dot as ti.

Do zgjoj atë mall, që fle në ditë dimri.
Oxhaku i ngrohtë,s'do këte me as prush.
Në flakën e shpirtit do ndizen ca zjarre.
Thengjij të vjetër, të shuar dikur..

(Prandaj ne ditë dimri do kthehem nuk humb)

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen