Donnerstag, 27. Februar 2020

Buqetë poetike nga Tahir Desku

Tahir Desku

KTHIMI I DASHURISË

Ç’më duhesh tash e marrë
Shih ndjenjat më janë topitur
Stinën e trëndafiltë e harrove, si munde
Kur erë frynte e shi rigonte
Mbi kokat tona rritej fati
Dhe drurin që gdhendur e patëm me durim
E mori zjarri e mori
Bukur e dhembshëm qajtëm e heshtëm
Ligjet e jetës pa i ditur
Unë njeri i shqetësimeve
Mbeta. Sot e atë ditë
Larg qiellit. Larg deteve, harrimit.
Për dashurinë s’më kujtohet ç’thashë
Vetëm të padukshmet i dua
Më shumë se dashurinë e pathënë
Kur nga gjri i harrimit kthen

Vërtet jam bërë harrestar i madh
Asgjë nuk përfill si dikur



PËR ANITËN

E shpaloi zemrën prilli
Kujtimet i dogji në verdhësi

E dashur merri
Sytë e mi



VETMI E PËRGJAKUR

Anitë
Ka të sosur zjarri yt
Vetmia e përgjakur
Breguit të diellit
Merre kujtimin e zhuritur
Rrëfeju pasardhësve
Për lindjet e vdekjet
Për vetminë e gjatë
E lëvizjet nëpër zemrat tona

O ku mbeti blerimi
Shpirti i gjallë në pritje
Pa kujtim trëndafilash
Në tokën e bardhë
Anita ime e lodhur në kujtime




PA TY

Nuk kam qetësi
Gishtërinjtë bien si shi

Ashti u dogj
U dogj edhe vajguri
Prapë ora një

Hëna iku
Ndërsa unë rri




ËSHTË NJË DASHURI

Është një dashuri
Diku

Duart i zgjat

Mallin në mua
E kthen
Pagjumësia




CILA JE

Me çka të të krahasoj
me cilën këngë
me cilën bimë

me cilin varg
me cilen rimë

Je Ti vasha nga përralla
që në pëlhurë zemre
qëndisë nusërinë

apo Penelopë e shenjtë
që shpiku besnikërinë

me çka të krahasoj

Cila je
e butë
a e ashpër
si Atdhe



UNË DO TË VIJ

Kur të vijë pranvera
do të nisem tek Ti
se të dua shumë

Të kam shpikur me një zjarr të ri
se jeta ndërroi formën e vet
tash do të provoj dhembjen deri në gjak
që të jem afër teje

nëse vdekja më ndalon
ti prit derisa të vijë pranvera

Unë do te vij
tepër i bukur
tepër i ri



ÇKA KAM BËRË PËR TY

Kam ngritur kulla e ura
kam shpikur planete e qytete
kam zbrazur plumba e mortaja
një qytet e kam trazuar për Ty
dashuria ime

pasi të krijova nga uji jari lotët
Ti erdhe Semiramidë e shenjtë erdhe
pikëllim mallkim në mua derdhe

në jam ëndërr a s’di ç’po flas
hija jote kudo më vjen pas
stuhishëm bie mbi mua
derisa e skuqur gjak bëhet vetmia

n’dreq të mallkuar Ti dhe vargjet e mia



DASHURIA

Vetëm ajo nuk plaket
vetem ajo nuk matet
shihet
as preket

Po u largove
të ngrin acari
po u afrove
djeg

ajo është vetë zjarri

kujdes nga njrëzit
që u mungon

u mungon...

Mittwoch, 26. Februar 2020

Ali Podrimja: DASHURIA

Ali Podrimja

DASHURIA

Koha eshte te duhemi
te kesh besim ne mua kur te them: Trime,
te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
Por koken time kryenece shume kurthe ngrite,
shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt,
nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten.
E nen kulm banonim,
nga frengjia me drite me peshove,
me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles,
se mos do te takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari!
Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset.
Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete
uje te madh,
i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme.
Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone.
Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet,
Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes,
do ta ndez llamben ne Kulle,
do ta hedh faren ne token e re.
Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre,
e mehalla jeohnte nga shpifjet.
Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete,
Koha eshte te duhemi.

Abdullah Thaqi: POETI I MALEVE

Abdullah Thaqi

POETI I MALEVE

Ne fshatin malor
ishte nje poet,
qe fati e deshi
te jete analfabet!

Kishte hall ai
kenget si ti shkruante,
kishte hall ai
kenget si ti ruante.

Se koha e ashper
rridhte neper male
e mbi vlera gerryente
si ndryshku n’metale.

Seç i polli mendja,
beri nje cifteli,
me te i kendoi
gjithe kenget e tij.

Dhe hapen fjalet,
prej goje ne vesh,
dhe u ruajten kenget
prej brezi ne brez!

Nje dite erdhen nipat
me lapsa e fletore,
poetit te maleeve
i ngriten permendore.

Abdullah Konushevci: JETA NË MOZOMAZI

Abdullah Konushevci

JETA NË MOZOMAZI

Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë

Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik

Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave

Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri

Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis

Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash

Tri poezi nga Kemajl Aliu

Kemajl Aliu

NATË ME BODLERIN

Ngado që të nisemi dot nuk do të ikim
Lulet e së keqës në gjithë botën mbinë
Shpirtin Llambë pikëllimi më kot dhamë ta fikim
Dhe na mbet t’ia nxjerrim deri në fund magjinë

Me Zhana Dival dashurinë e ndamë
Njësoj sikur të thuash me vetë jetën
Lulet e së Keqes deri në fund s’u thanë
Dhe ashtu tërë dhëmbje në poezi mbetën
...
Tevona ... një ditë do të jemi në një fund
T’ia filloj fillimi me njerëz të ri
S’ka gjë për varret tona, le të mos jenë askund
Sall dhimbja të mos pikojë prapë në poezi

“Zëri i Rinisë” 1987



NAIM FRASHËRI

Në dhomën orientale kaherë të vetmuar
Dhimbjeve strukur si bari të mbijnë dashuritë

Qetësinë lemerinë ferrin me varg e shprishë
Në lulishtë flijimi prapë jetën e nisë

Në çdo hap të ndoçi terri ballkanik
Edhe netëve të vona Bosforit në sheti

Të mbetesh të zgjohesh- shekujve të vdekur
Të rinosh shekuj- Shekull i Ri.

Nga libri "Mëkatet e Heshtjes"



TA NDJEKËSH SËMUNDJEN
(Prof dr. Safet Beqirit)

Të gjitha udhët e tua kryq e tërthor
Gjithmonë bien në harten e sëmundjeve tona
Matanë udhë- urës të joshë Ylli meteor
Vdekja është vdekje... por lufta është e jona

E tmerrshme thua kaq gjatë të na ndjekë sëmundja.
Dhe vazhdoni të ndiqeni me të deri në pamjet e padukshme
Ti atë e ndjekë gjithjë deri në theqafje
Ajo Ty të ndjekë gjer në jetën e amshueshme.

Pastaj, ecë e ecë në tunelin përplot vetmi
Sheh një çast dhe Hijen tënde në sëmundje shndërruar
Mësohesh ajo të të të ndjekë si hije gjithnjë
Po sa herë e kthen kokën ajo pamje ka ndërruar

Ty që e ndoqe sëmundjen.... edhe në t’ tjera Kontinente
Vërtetë a të mundi ajo dot ty vallë..?.
Me mijëra... e mijëra herë ke fituar jetëra
E ke mundur... ke fituar... ngahera më parë
...
Në bregun e urës Jo nuk do të shfaqeh më Ti...
Po sëmundja do i mbaj n 'mend gjatë Luftërat me TY.

22 shkurt 2020

Donnerstag, 13. Februar 2020

Buqetë poetike nga Hana Xhihani

Hana Xhihani

QËNDISMA E NËNËS SIME

Një drithërimë e zgjatur shpirti,
thurur me fije të gjyrmyshtë,
qëndisma e nënës sime
në këmishën e vjetër të babait.

Ju luta kohës
mos t’ ia humbë ngjyrat
kësaj qëndisme të moçme,
që frymon ethshëm
në sytë e mi të mallit
dhe zbraz kujtimet e tkurrura
mbi rrudhat e thella të ballit.

Një ujvarë dhimbjesh
në fijet e perit gjyrmysh,
malli i zjarrtë i gruas,
dashuria e dhembshur e nënës,
psherëtima e heshtur e zemrës,
lektisja e mekur e shpirtit,
trajta e mallit të patretur,
qёndisur me dashuri
në këmishën e vjetër.

Qëndisma e nënës sime,
poezi e pambaruar
vargje të stolisur,
dy zemra drithëruar.
Një pikturë e heshtur
me gjyrmysh shumëngjyrësh,
si pranvera me lulet e majit
në këmishën e vjetër të babait.

Ajo qëndismë e heshtur,
si këngë e engjëjve,
s’ më lë kurrë vetmuar,
mat rrezet e syve të mi,
kujtim i përmalluar…

***

Për ty vargje do të thur pa ngutje,
do të zgjedh pamjen e shiut në janar,
fshehur nën çadër do të vjedh plot puthje,
t’i vendos si data në kalendar!

***

Në qoftë se mund ta prekja qiellin,
përsëri, fjalën dashuri s’ di si do e shprehja,
shtëllungave të reve do t’ia gjeja vendin,
me shkëlqimin e yjeve këtë fjalë do ta dehja!

***

Qepallat në gjumë m’u bën’ kataraf
mendimet shkonin edhe më larg.
Nuk gjenin shteg, më mbytën si makth
ëndrrën ma zhveshën, ma vranë nëpër natë.




NJË NATË

Një natë i fola gjysmëhënës
për mallin e ngrirë të nënës.
Një natë tjetër gjysmës së saj,
mallin e ngrirë të një babai.
Kur hëna u shfaq tepër e plotë,
për vëllain ma zbuloi të zjarrtin lot.
Kur hëna po ikte, s’munda ta mbaj,
malli, loti, shuajti dritën e saj.




EJA

Eja,
shembi yjet në kalendarin e ri!
Shihi ëndrrat e mia në dorën e djathtë!
Magjia e jetës -vërtet një çmenduri,
me dhimbjen për ëngjëjt a për djajtë!

Eja,
të mbledhim shiun nëpër duar,
ta flakim këtë përrua në turbullim,
të ngrohemi me tjetër diell, si thua?
Plot copëza dashurie në vazhdim.

Eja,
të ulemi në verandën e kujtesës,
frutat e perimet le t’na e bëjnë me sy,
të shuajmë zjarrin që djeg venat e shpresës,
qetë, peshën e ëndrrave ta ndajmë të dy!

Eja,
le të na shohin skeptikët me mëdyshje,
loti i dhimbjes per ne, shok i vjetër,
ta kthejmë në buzëqeshje t’pathyeshme,
këtë shpresë që na dogji etur!

Eja,
të njëllojtë para fatit nuk jemi,
edhe pse dëshira kërkon të jetë,
Zoti do dikë ta dallojë nga të tjerë,
në mjeranë të shpresës i kthen vërtet!