Mittwoch, 25. Dezember 2019

Faruk Tasholli: DIL MALLKO O AT GJERGJ FISHTA !

Faruk Tasholli

KUSH MA BAN BRE KUNDËR ZOTIT
ATË SHQIPNI O KURVË TË MOTIT

(Bisedë satirike me At Gjergj Fishtën)

At Gjergj Fishtë o çka po thue
Keq do cuba m’kanë idhnue,
Tu e l’shu udhën e Zotit
Turr vllaznohen me anmiq t’kombit!

E ç’po puthen gojë më gojë
Historinë e marrin lojë,
Gojë më gojë po qesin shkumë
Tu i harru vrasjet në Lumë.

Ta lamë Lumën plagë të vjetër
E të dalim n’bregun tjetër;
Anës detit në Tivar
Ku ndër gurë gjaku shkon zvarrë!

E di At kur qite flakë
Krejt çka i the Evropës Plakë,
E tash dalin do lecka t’kombit
M’e ba Shqipninë kurvë të motit!

Si e patën lidh për kuji
Me i shku Rusisë për huji,
E lanë t‘shkretën 50 vjet –
N’komunizëm pa tru t’vet!

E t’na e banë krejt trosha-troasha
Miladina, Dushan Mugosha…
Me na lanë nga brezi n’brez
Vllazën rusë, vllazën kinezë!

Tash do nipa të Enver Hoxhës
M’i kanë ra në qafë Kosovës,
Ditën trima e natën tinëz
Po ma prejnë t’zezën mas shpinës!

Harrojnë gjak e sakrificë
Kah pinë me serbë shlivovicë,
Me ata serbë q’i banë ashika
Që n’luftë ishin „jurishnika“!

At Gjergj Fishtë du me t’kallzue
Tash Evropa ka ndryshue,
Po i kap shqiptar’t për qafe
Mos me u lidh ma me Karpate!

Por kem trima që s’kanë frikë
Për Evropë as Amerikë,
Pas shumë luftave e çdo rrmeti
Me i çel udhë Serbisë kah deti!

Kush ma ban bre kundër Zotit
Atë Shqipni tash kurvë të motit,
Unë diftova pak me gishta –
Dil mallko o At Gjergj Fishta!

Dienstag, 24. Dezember 2019

Pal Ndrecaj: KANGË KRISHTLINDJESH

Pal Ndrecaj

KANGË KRISHTLINDJESH

Baba na blinte rrobat ma të mira
nana bante ushqimin plot shije
prifti na fliste dicka për shpëtimin
ndonëse tash thur me tjera fije
simbolit të Krishtlindjes ia dua kuptimin

Shpirt i njerëzimit ngecur n’atë dakik:
gozhdë e çekiç rrahin në duet
mbi kokë t’çdo dashnie vringëllin nji kamxhik
secili gozhdon Shpëtimtarin e vet

Çdo ditë emigrime nga ishull i urtisë
plot kurthe e prita hapit për së mbari
dehje e qejf n’gjakun e zilisë
i duhet thash i duhet botës Shpëtimtari

Vrasës e të vramë n’ballë t’çdo historie
përmbytje t’pamëshira n’ato orë t’pamendshme
mjeshtrit ma me emën s’mbarojnë dot anije
që shpëton shpirtin
nga përmbytje e brendshme

Unë e shikova sot Shpëtimtarin n’sy
për pak venë t’shndërrueme më kishte marrë etja
tanë gaz m’përshëndeti: Paqja me ty
mua tha m’gjen përherë ke vetja

Sonte Shpëtimtarin tim dua me e ftu’
me i thanë vec lindu se të rris unë
s’la kan’ me t’vra as me t’kryqëzu
bashkë do të pagëzohemi në të njejtin lumë

Edhe pse tash rroba blej qoftë për një shëtitje
e secilit shkak ia lyp arsyetimin
për nji çështje i shtroj 100 pyetje
simbolit të Krishtlindjes ia dua kuptimin

Haxhi Muhaxheri: AI E KA MUNDUR VDEKJEN



Haxhi Muhaxheri

AI E KA MUNDUR VDEKJEN

I madh ishte Ai
Lutej edhe për vrasësit

Ne kemi harruar
Të lutemi për vetveten
Dashurisë përditë i zëm pusi

Ai është ringjallur
E ne vdekjes i shkojmë pas

Zotynë
Na i falë mëkatet
Se nuk dimë ç'bëjmë

Na e largo urrejtjën
Ta shërojmë vetën
Shpirtit ti japim bardhësi

Ai
Mundur e ka vdekjen
Po të gjallë a jemi ne?
_____
Shkruar në prag të krishtlindjeve 2014

Freitag, 20. Dezember 2019

Dy poezi nga Liri Bimi

Liri Bimi

DASHURI ME SHPIRT ËNDRRASH

Ata janë shpirtra të pastër 
kredhur në shtratin e imagjinatës.

Natë-dita e të dyve
rri gjuar në përgjumje sysh,
lidhur në bashkime trupash
mëndjesh, 
zëmrash, 
shpirtërash.
Dhimbjesh të ëmbla 
në goditje Kupidash,
të përhumbura 
në dy skaje hemisferash.
Aq larg,
sa dehur ishin në kupën e pasionit 
që bashkuar i mbante.

Ajo atje,
Ai këtu.
Në shëtitje prekjesh.
Gishta mes leshterikësh rënë mbi supe,
duar pushtues shkëmbinjsh.
Buzë etje thyer cepash e kthinash.
Kohë shirash, tokash që lagen,
gonxhesh që hapen.
Tërmete drithërimash, 
vullkanë epshesh dhe përhumbjesh.

Ajo atje.
E Ai këtu,
në natë ditën e tyre.
Përshëndetje çudirash,
Ai , natën e mirë dhe,
Ajo, një ditë të mbarë paç 
urojnë njëri-tjetrin.

Në realitete ëndrrash 
dhe ëndrra realitetesh ,
dehur në kupa pasionesh,
me ëndrrën që nuk do të zgjohet kurrë.
Fli o ëndërr, 
që ëndrra jonë fund të mos ketë.
Dashuruar çmëndurisht 
në të çmendurat dashuri.

Ajo dhe Ai 
i falën njëri-tjetrit përjetësi,
dhe ëndërr e dashurisë rrugëton universit.
me ylber ngjyrash varur në qafë.  



MJERË E MJERA UNË PËR TY 

Poezi moj e mjerë
Seç na u bëre rezile
S’ke më gjuhë e as vlerë
M’je bash si një kopile

Po shëtitesh si gjëmë moti
Herë në borë e herë në shi
Më shpesh si gjak loti
Po vajton për dashuri

Je bërë fushë e mejdanit
Për poet dhe lënesha
Armë e ndryshkur uarve t’marrit
Lakuriq ke mbetë ndër kreshta

Nëpër këngë e nëpër valle
Të ç'veshish si prostitutë 
Në bordele e në balle
T’recitojnë me za të butë

Çmim merr kamerierja
dhe tjetra pa shkollë fillore
Po na mbetesh pa durim
Si loti që bie mbi fletore

Na u mbush atdheu i gjorë
Me poetë dhe poete
Si s’të mbulon dheu moj
Ku ishe e ku na mbete

Ndahen çmime për dashuri
Cila në shtrat është e parë
Veç për shtat dhe bukuri
Sikur laviret shtrirë nën vrri 

Na qeshet edhe bota
Ç’ka bëhet sot me ty
N’libra me fjalë t’kota
Po të shkruajnë moj poezi

Po trishtohem kur të lexoj
Dhe mbyll sytë si një fëmijë
Sa më shpejt që ta harroj
Moj princesha poezi

Mjerë e mjera o unë për Ty

CA PUTHJE TË KUQE nga Rakela Zoga

Rakela Zoga

Ca puthje të kuqe! 
(festive)

Mos harro, te gëzohesh, në të bukurat ditë.
Se mjaft trishtim, kemi ulur në zemër.
S'kanë mjaftuar vetëm dimrat e stinëve.
Po edhe ato të shpirtrave të egër..

Mos harro, atë ndjenjë, që bëri sikur iku.
Jeton e padukshme, përqafuar me mua.
Le të zbukuroje, si dritat bredhin e shpirtit.
Largesive mësoi të jetë e dashuruar.

Mos harro, ti qeshësh trishtimit se zbehet..
Buzët përshëndesin edhe me duar.
I dërgojnë gishtave, ca puthje të kuqe,
Me gotën e verës, na bëjnë gëzuar.

Mos harro, ti flasësh endres se fshehur.
Largësisë s'mund të jetë, asnjëherë e huaj..
Ndërton yje në trokitje malli..
E gota e verës e puth e dashuruar..

Donnerstag, 19. Dezember 2019

Faruk Tasholli: MAUZOLE PËR PRESIDENTIN

Faruk Tasholli

MAUZOLE PËR PRESIDENTIN

Hajde, thamë, mirë ia nisën
Ma në fund rrastë e krisën:
T’i harrojmë hallet e vetit
E ta bajmë shkapjen e shtetit!

Fjalë pas fjale, kusht pas kushti
U shtrydh rrushi rrodhi mushti,
Prit nji herë e prit dy herë
U tharb mushti u ba verë!

Kush s’e piu as kush s’e mbushi
Uthull krejt na u ba mushti!
Ky pushteti lojë e randë
Sillet shteti me zorrë n‘kambë!

Kush të kapi a kush të shkapi
Ty Kosovë t‘banë lesh arapi!
Kusht i fundit tash na mbeti:
Kujt po i bie presidenti?!

Jo nantë muj po rrafsh dy vjet
Kush m’e pjellë atë president?
Kush m‘e nisë e kush m’e mbajtë
Kush m‘u g‘zu e kush me kajtë?!

Po kur t’lind ai president
Prapë partia kushte qet!
Kusht të fundit m’e ba shtetin:
Mauzole për presidentin!

Si Leninin t’ballsamosun
M’e pasë postin e pasosun,
S‘ ka rand‘si sa vjet shtyhen
Shteti pret, partitë s‘ngjiten!

Haxhi Muhaxheri: PESHA E KRYQIT

Haxhi Muhaxheri

PESHA E KRYQIT

Sonte
Dua të jem
Sy më sy me veten
Vetminë ta puthë në ball
Se kam ca llogari të hapura
Që më duhet ti mbyll
Përdhunshëm
I gjori unë
Oh...

Sonte
Deri në palcë
Kam për ta shijuar
Mungesën e Lirisë
Se shpirtin
Keq robëruar ma ke moj
He plastë kjo zemërmjera

Sonte
Në derën time
Mund të trokasin
Veç frymëzimet e çmendura
Që të shkruhet
Një këngë e re vajtimi
Oiiiiiiiii... Oiiiiiiiii... Oiiiiiiiiih

Sonte
Oh... sonte 
Veç një dëshirë e kam
E dashur
Të më vijsh lehtë - lehtë
Si era
E të futesh thellë shpirtit tim
Zjarrin të ma shuash
Dhe plagët n'shpirt të mi shërosh

Sonte o miq
Më leni të qetë
Se dua të pi
Te pi
Të pi
E të pi
Dhe vetës
Luftë ti shpall

Oh sonte
Në sy më ështe fikur drita
Qiellit flut'ron kaherë një shpend i zi
Dhe këngët keq më janë dehur
Medet...

Ku je Kosova ime
Dielli im
Ku je bre
Ku je o nënë
Bri zemre - loti po e shpon një gurë

Sonte
Eu sonte
U harroft kjo natë
Bashkë më emrin tim
O Zot...
Po e rëndë qënka pesha e kryqit

15 dhjetor 2017 / 02:22 h

Mittwoch, 18. Dezember 2019

Mehmet Rrema: NATËS IA DUA ËNDRRAT

Mehmet Rrema

NATËS IA DUA ËNDRRAT

Natës ia kam zili qetësinë,
me të cilën mbulon zhurmat
e një dite plot rrëmujë e zënka,
mes të njohurish a të pa njohurish

Natës ia dua stofullën e ëndrrave,
se aty poetët pushojnë
dhe përgatiten për të nesërme
që të mbledhin e të thonë fjalën e ëmbël

Natës ia dua këngën e këndezit
i cili nga atje lart në pemë, i lutet ditës
të kthehet sa më parë në vatrën e sajë
bashkë me flladin e ëmbël e këngë bilbilash

Natës së zezë nuk ia dua pabesinë,
që thur skutave të errëta të poshtërsisë,
si rrjetë e merimangës së çmendur
nga njerëz me zemër miu e helm akrepi

Armët e veshët mbushen me plumba e helm
për të vjellur mbi njerëxit e mirë
të kësajë bote ah, jetë o jetë
çfar nuk përgatit nëpër qelizat e tua?!

Ku armët dhe veshët mbushen;
gati për të djegur zemëra e dhunuar ardhmëri
për të mbjellur lot e dhembje
e mermeret e bukur t'i mbushin me porcelana.

Ty natë nuk ta dua as errësirën
që si një perde e rëndë morti mbulon
bukurinë e luleve dhe aromës së tyre
ua zen frymën dhe i asfikson pa mëshirë

Natë! Të lutem ma plotëso një dëshirë;
mos thur kurthe për njerëzit e mirë
që kërkojnë ditë e natë të shpërndajnë
lumturi për njetëzit dhe botën mbarë!

Buqetë poetike nga Zef Ndrecaj

Zef Ndreçaj

KOSOVË

Kosovë -
Një penë
Dy pushkë
Një për popull
Një për Zot.
Drenicë
Gjashtë Lisat në Likoshan
Izbica – plot lot
Prekazi - një emër
Kulla e Jasharajve
Kushtrim – Bacë Ademi
Këtu s´kalon dot.
Kosovë -
Meja, Reçaku
Ah! Lot ... gjak...
Të vranë
Por s´të mposhten
Mos ne ...
Zoti do të merr hak
Kosovë!

Ah!
Kosovë -
E vrarë dhe e prerë
Ti kurrë pa gjak
Por kurrë pa nder
Kosovë!

Kosovë -
Me një litar në fyt
Evropë ,
Ti se mban dot
Arbëria do dritë
Kosovë!



HERONJTË

Në varret tona mos na vëni lule
Lule kamerash as elektoratesh
As mos na bëni lapidare të larta
Pos shkronjave të nderit që janë të arta

(Ja vdekje, ja liri!)

Në varre mos na vajtoni
Me lot profetësh as të oratorisë
Se edhe ne e deshem jeten
Por kishim ideal lirinë

(Ja vdekje, ja liri!)

Mos lejoni që varret tona
T’i mbulojë pluhuri i harresës
Atë të Saharës nuk na bën flamuri
Shqiptar etnia jote është prej guri...

(Ja vdekje, ja liri!)

Ne jemi vetë lule
Çelim çdo pranverë
Këtë tokë amanet
Për të, të vdiset me nder!
(Ja vdekje, ja liri!).



TI, DUHET TË MBETESH

Kalove mbi shekujt
Ndonëse i thyer
Ndonëse i vrarë
Truallin tënd
Me gjak ke larë.
Nuk je turk
As grek as latin...
Ke gjen Ilir
Je shqiptar
Mallkimin mos përfill
Historia nuk fal.
Ngre kokën lart
Me Perëndim nuk humb etni
Lindja të vesh në të zi-
Je gjak ILIR
Duhet të mbetesh gjithnjë.
Ti je vetvetja
Etninë të dha Zoti
Të dha gjuhë dhe fole
Mos u mashtro
Ti duhesh të mbetesh
Ai që je...



MOS I HARRONI VARRET

As kur erërat kanë eufori
Qoftë ai jug apo veri
Në varre është kalitur
Dasma e shuar në gji.
Çdo varr flet në agoni
Kujtimet mbesin gjithnjë
Varret shënojnë në vete
Legjendë dhe trimëri.
Mjerë ai që bën dredhi
Në emër të kohës lavire
Ndryshojnë të vetmen shkronjë
Apo zhbëjnë histori.
Pushtuesi pushtues mbetet
Varret tregojnë gjithnjë
Mbi ne do të mbetet mallkimi
I etnisë ngri…



TI, AKTOR I VALLES SË ÇMENDUR

Ti që ishe pre
E miteve të fundosura
E shekujve të përmbytur
Të ajkës së lakmisë.
Ti aktor
I valles së çmendur
Ti hije e zezë epshesh
Krahë thyer e zemër ngri.
Ti që më vishe
Me mite karpatesh ogurzi
Ti që më vret tinëzisht
Çdo net tinëzare çdo agim të ri.

Ti që më kaplove
Hyjni dhe etni
Gishtin tregues mbaj
E mbaj të kthyer kah ti!



YLLI I LIRISË
(Kolë Mirdita)

U ngjite si zog në fluturim
Me shikimin prej engjëlli shndrit
Atje ku historia e dhembjes
Padrejtësisht kishte ngreh kufijtë.
U nise drejt kaltërsisë së qiellit
Ëndrrës së pambaruar
Rrugës se përthyer e të etur
Me gjak lirie shtruar.
Ju qase ëndrrës së pritur me shekuj
Besën dhënë tokës ngri
Në dritëshekullin e ndezur
Shqipes t’ia kthejë kushtrimin.
Rrugëliria përpiu ëndrrat
Qielli i prangosur ishte ngri
E në fushëgjakun e lirisë
Mbin lule shqiptare.
Në Lapidar kthejmë kujtimet
Të përjetësisë së flijimit ndrit
Lirinë e shohim në buzën engjëllore
Të verbuar nga malli yt.



IKONË NË ALTAR
(Mikut tim, D. Gazulit)

S’isha i huaj në Lezhë
Zemra mu bë varr
Kur vizitova Varrin e Gjergjit
Një pllakë, një gur...
Një Përkrenare
Ca shkrime në mur
Një shpatë
Një celebrues
Dola i vrenjtur
Qielli mu duk i skuqur
Nëndheu mu duk
I tëri i i skuqur dhe zhar.
Atë ditë takova mikun
Për herë të parë ...
Më dha jetë
Mu duk gjigant
Varri që kisha parë
Sepse
Mu në Lezhë
Miku i im D. Gazulli
Flet mbi nëntokën
E varrit të Gjergjit
Princit të të gjitha kohërave
Varrit të nderit
Varrit legjendar
Të ndërgjegjes se vrarë.
Kur u ndava
I thash vetes
Vetëm kohët ndërrojnë
Lezha nuk vdes
As historia nuk bën pajë
Kjo penë e artë
E vuajtur dhe e tharë
Hedh shkronja edhe varreve
Ikonë në Altar.



STUHITË E BOTËS

Janë lodhur lumenjtë
Yjet ndriçojnë me vështirësi
Ditët dhe netët janë mplakur
E stërmbytur në pritje.
Edhe akujt në Antarktik
Janë lodhur gjithmonë ngri
NASSA njofton globin
Klima ndryshon në brendi.
Çdo gjë e lodhur
Deri në Detin Jon
Aty valët gjithnjë gjëmojnë
E krushqit kurrë nuk pushojnë.
Por ti mos u lodhe
Ti poezi e jetës sime
As kur kohët shënojnë

Stuhitë e botës intime.



RUTINË

Është rutinë e pashmangshme
Një gotë pas saj një tjetër
Çelësi i heshtjes përpihet
Ne epilogët e zbrazëta.
Është rutinë
Në rrugë dhe shëtitore
Njerëzit shkojnë e vinë
Pret vetëm ai
Që cakun ka mbërri.
Është rutinë të mendosh
Nga profili i zbrazur
Mund të paragjykosh
Një rutinë të mashtruar.



PROLOG

Sa shumë lot
Sa shumë pranvera të përgjakura
Sa shumë shekuj plot dhimbje
Sa shumë ëndrra të ndaluara
Sa shumë frikë e plandosur në heshtje
Sa shumë këngë të ndaluara
Sa shumë rrugë të shtruara me gjak të lirisë
Sa shumë ëndrra të pambaruara.
Sa shumë varre
Lapidare pavdekësie
Sa shumë themele lashtësie
Sa shumë sarkofagë thellë nën dhé
Sa shumë net të limiteve
Sa shumë gjysmë globe të errësuara
Sa shumë harta të përpiluara.
Sa shumë, sa shumë
Mjerimi s’ka fund
Mbi ty tokë e shenjtë e të pareve
Ti prolog i dhimbjes krenare
Ti tokë që lind
Sa shumë
Lule shqiptare…

Alketa Maksuti Beqari: UNË JAM DASHURIA


UNË JAM DASHURIA


Kush jam unë?!


E thjeshta dhe e komplikuara

Rrënja dhe pema.
bora dhe vesa.
Era e ngrohtë dhe stuhia.
Toka dhe hëna.
Gjethja dhe dega.
Lulja dhe aroma.
Nota dhe muzika.
Fjala.
Pranvera dhe vjeshta.
E bardha dhe e kuqja.
Drita.
Vala dhe fusha.
Grimca dhe molekula.
Substanca.
Fëmija dhe Nëna.
Gruaja.
Vorbulla dhe përshtjellja.
Rryma.

Kush jam unë?


Pasqyra dhe përthyerja.

Spiralja dhe pika.
E përkohshmja dhe e përhershmja.
E tashmja.
Matematika dhe fizika.
D a sh u r i a.

Ardi Omeri: PI SONTE, DEHU…

Ardi Omeri

PI SONTE, DEHU…

Pi sonte, dehu nga lumturia 
Dashuri t’u bëftë kupë e zjarrtë
Bota, le të digjet nga kërshëria
Kureshtjen e saj djalli e marrtë

Sonte, lëri cicat të fryhen në dëshirë, 
Flakë u bëftë karajfil i artë
Në ëndërrofsh një pirat (më mirë)
dhe botën, djalli e marrtë…

Pi sonte, dehu pa frikë 
dhe kalëro një çmdënuri të pa logjiktë 
Flaka që pushton një shpirt, 
Shuhet kur e penetrojnë perënditë

Sonte, të paktën sonte digje ëndrrën, 
dhe mos e lër të zverdhet në mall
Por që vetes mos t’ia dëgjosh këngën, 
botën lëre pas krahëve, që vaftë në djall

Pi, dehu si e marrë në lumturi 
Zjarri i shpirtit, po s’u shuajt, të plak
Kjo ëndërr, edhe në se s’quhet dashuri,  
djalli e marrtë, por jetën ta zgjat…