Në vend të inmemoriamit: POEZI NGA SAMI SHERIFI

Sami Sherifi 1950 - 2020

Sami Sherifi u lind më 15 shkurt 1950 në fshatin Sillare e Poshtme të Shkupit. Pas mbarimit të Shkollës Normale, ushtroi detyrën e mësimdhënësit në periudhën 1969-1981. Mëpastaj diplomoi në Degën e Pedagogjisë, Grupi klasor në Universitetin e Prishtinës. Per disa vite jetoj dhe veproj jashte atdheut. Kurse me krijimtari letrare ka filluar te merrej që nga viti 1969, per te publikuar pastak krijimet e tij nëpër shume gzeta e revista të kohës.
Ndërroi jetë më 13.11.2020.

Veprat:

1. “Mallëngjim Dheu (i botuar dhe promovuar në Itali);
2. “Si të kthehem në atdhe” (i botuar në Bukuresht);
3. "Porta e Parajsës”( botuar në Bukuresht);
4. “Dielli i atdheut tim” (i përkthyer edhe frengjisht “Le solcit de ma patria”);
5. “Shpirti” (i përkthyer edhe në rumanisht”Sufletul”);
6. “Ëndrra e madhe mërgimtare (në shqip, e përkthyer në anglisht dhe rumanisht).
7. “Dridhet fjala si fije bari”

Poezi nga Sami Sherifi


YJET NDIZEN ME PUTHJE 

Netëve të vona
Në qiellin e vargut tim
Yjet
Si xixëllojna ndrisin
Ilirikun e stolisin
Me agun
Diku larg
Pas mjegullave më fshihen
Në qerpikun e përlotur të gjyshit
Ylberin shumëngjyrësh harkojnë
Dhe derisa unë
Me duarët e mija hënën e përgdheli
Në brendi të shpirtit tim
Ndjenjat rizgjohen
Dashuria
Lartësitë qiellore prekë
Yjet
Mbi valë deti i zbret
Me puthje ti ndeze.




MES ËNDRRËS E DASHURISË

Sa herë që ëndrrat më mundojnë
Nënën të merzitur e shoh
I mërzitur
Dhe i trishtuar ndjehem edhe unë
Kur mallëzimi shpirtin më rëndon
Ëndrrat
Ke pragu i shtëpisë më bartin
Nënën të përqafoj
Kujtesa
Në vesh më pëshpëritë
Diellin e blertë të shpresës
Në vargun tim e zbret
Vrragët
E dhimbjet e mia zbutë
Ndodhë që edhe të gëzohem
Sa herë që Shqipërinë
Në pëllëmbë të dorës e mbajë
Po edhe të dëshprohem
Kur dikush tjetër
Mëmëdheun e vjedhë
Dhe gjakun ia thithë
E unë vazhdoj të ëndrroj
E të dashuroj
Shqipërisë
Pa hile t'i buzëqeshem.




BUZËMBRËMJE KUJTIMESH

Më ndodhë shpesh
Që kujtesa
Në vitet e fëmijërisë s'ime të më bartë
Vite kur bashkëvendasit e mij dervenas
Me opinga të lëkurës ngjeshur
E me plis të bardhë në koke
Në qytetin e Shkupit zbrisnin
Mbi Urën e Gurit kalonin
E në Çarshi të Vjetër ndalonin
Bukë të nxehtë frangjolle
Në furrën e vjetër blenin
Dhe miqësisht mes veti e ndanin
Me një gotë boze të freskët
Bukën e përtypnin .

Sonte
I mërzitur
Larg atdheut ndjehem
Ëndrrat
Nga Parisi i largët
Në rrugicat e Çarshisë së Vjetër më bartin
Shokët e fëmijërisë s'ime të rikujtoj
Kujtesa
Nga Mali i Thatë i Dervenit
Atje lartë mbi Malin e Krojeve më bartë
Hënën
Me duarët e mija të përgdheli
Si fenjerë i ndezur drite
Valët e Bardharit t'më ndritë
N'ato vite rinie të rikthehem
Dhe nga dëshpërimi e hidhërimi
Juve t'ju drejtohem
E t'ju them
Ne rrugët e Shkupit
Burra me plis të bardhë në kokë
Të mos kërkoni
Këtu vetëm hingëllima kuajsh
E urrejtje do të ndjeni
S'ka buzëqeshje
As kujtime fëmijërie në qytet.




STROFË E PËRLOTUR E VARGUT TIM TË NDARË

Ndër shekuj
Gjyshërit e stërgjyshërit tonë
Shqip flisnin
E njëri tjetrin se kuptonin
Të ndarë e të përçarë ishin
Dhe armiqve ju shërbenin
Zotit
Në gjuhë të huaja i luteshin
Ofkëllimat e nënave tona
Në balada e këngë kreshnike duke i kthyer
Rapsodët në fejesa e dasma ti këndojnë
Andaj i hidhëruar e i mërzitur ndjehem
E dy fjalë po ua them
Ka vite e dekada që rrugëve të botës
Atdheun e kërkoj
E keq ndjehem
Edhe sot
Kur rrugës së Kombit udhetoj
Dhe me sytë e mij
Shqipërinë
Të përkulur e të përlotur e shoh
Që zjarrë
I paskan vënë.

Shqipëri
Ti e dashura ime nënë
Unë biri ytë i mallëzuar
Nga mërgimi po të shkruaj
Sonte
Ke shkallët e shtëpisë më prit'
Lum nëna
Ngase drejt teje jamë nisur
Bashkimin e kombit
E pasaportën shqiptare të kërkoj
Më pritë se erdha
E dashura ime Nënë.




E ÇASTIT

Shkruani vargje e botoni libra
Sa të doni
Ju o miqtë e mi poetë
Vargjet i bëni litar
Njëri tjetrin të vjerrim
Flisni për lulet
Flokët e të dashurave tua
E për veshjet e tyre intime
Shani
Urreni
E hidhni gur mbi njëri tjetrin
Unë rrugën time kam zgjedhur
Sytë
Kah at-mëmëdheu më bartin

Rrugë tjetër s'njoh!