Brahim Avdyli: SIMBOLIKA E DHEMBJES

Brahim Ibish Avdyli

SIMBOLIKA E DHEMBJES

1.

Edhe njëzet vite

pas luftës

bëhet një tjetër përpjekje,

erërat e vjetra

të vdekjes

i ngjallin demonët,

djemt e nipat

e atyre që na kanë vrarë

tani më

me duart e përgjakura

shetisin

gjakut të lirisë

e të rritës sonë!

2.

Shfrytëzojnë rastin

deri në shkatërrim,

dreç me bishta të jemi

e jo më shumë,

prandaj

në kohë të paqes

prapë sulet

gjenocidi serb

të shpërthejë

mbi foshnjat e lidhura

në djepa tmeri!...

3.

Hijenat e gjakut

sillen pas luftës

njëzet vite pa pushim

e njëjta trajtë

të zhdukjes sonë

mbi doçkat tona

pa u ndalur

e sillte rrotën e madhe

me qindra gënjeshtra,

për të bluar qetas

në mullirin e padrejtësive

qenien tonë

dhe mjerimin e pa fund!

4.

A jemi përherë

viktimat

e shfrimeve satanike

që kalojnë

nëpër vdekjen tonë,

apo hije të tmerrshme

nëpër errësirë,

vetë nuk u besojmë

syve të toptisur,

bota, çka është bota

ka dalur jashtë vetes

e kënaqet

deri në shkatërrim!

5.

Tanimë duhet

të ndjejë ketë dhembje

prej fillimit

e deri në mbarim,

simbolikisht

i kanë marrë prej nesh

fjalët e urta

gjenezën

e gjuhën...

ne ishim e jemi

përherë dhënës

e asnjëherë

marrësit e tyre!

6.

Nuk do aq mend

të kalkulohet e vërteta,

simbolika e dhembjeve

ka vijuar përherë

me alfabetin e fjalëve

nga Dardania!...

7.

Evropa e vërtetë

copat e shfryerjes

duhet t`i nxjerrë,

gënjeshtrat

e gjenocidin

e fashizoidëve serbë

duhet ta ndalë,

përndryshe

kryedemoni

do të pikasë

me paudhësinë nga arabia

deri në Evropë!...

8.

Kësisojit

sindroma e vdekjes

nuk është mbyllur

katrahureve të dhembjes,

kemi qenë të parët

në botën e dalldisur

përtej shekujve

e të fundit kemi mbetur

me zemrën e djegur

nëpër duar,

e vetmja simbolikë

për gjenezën e popujve-

përpiqemi

që ta mësojmë

urtësisht

si duket jeta

me dashurinë!...

9.

Athua,

kush ua dha atyre

këtë tmerr jete

mbi filizat tona,

alfabetin e mohuar

të dhembjeve tona

kush ua kthen,

simbolikisht

përherë ka rrjedhur

nëpër lotët tanë

gjaku i lirisë!...

HIJENAT E GJAKUT

1.

Gjenocidet janë

kur ikë

me kokë në duar

për një frymëmarrje të lirë

nëpër katrahurat e vdekjes,

edhe atëherë

kur detyrohesh

të braktisish

me ëndërrat tuaja

Atë Dhé

jashtë rrethanave të jetës

e lotët

që të rrjedhin!

2.

Hijenat të prekin kudo

rrënjët t`i nxjerrin prej tokës

blerimin prej degëve

ta krasisin

pa gjurmë

pos shkatërimit...

Nga padushkmëria

i zgjasin duart e përgjakura

me paraardhësit

e pasardhësit

drejtë stinëve të gjurmuara,

doçkat tuaja nuk mund të jetojnë

me dhembjen e rritur

kudo

edhe në të kaluarën

pa të ardhme...

Hijenat e duan gjakun,

dalshin menq,

e fluturimet vazhdojnë

nga trungu i atdheut-

zogj që ikin

pa fund-

zogj të dhembjes sonë!...

3.

Të largohemi prej vetes

plas durimi i jonë,

gjenocidet rriten me shifra

vdes

apo zhdukesh,

aty ku kemi lindur

është djepi i rritës suaj

nëpër kohë-

nuk mund ta zhdukin

kujtimin e tij,

hijenat

plasin prej durimit tuaj!...

GJENOCIDET

1.

Fjala sillet

nëpër gjakun e derdhur

pa faj

të dobët jemi

fëmijët, gratë e pleqtë

e dhembja e jonë

pa kufi!...

2.

Genet

janë të parat

e Cidi rrjedhë

drejt shkatërrimit-

cili është ai që e mohon

origjinën e vet,

të paturpshmit e menqur

na mësojnë

vetes

t`ia hapim varrin

e paturpësisht

qesh me ne

para botës,

i përkund djepat tanë

me fëmijët e prerë

e të vrarë,

derisa

dhembja e jonë

ngrihet

në kupë të qiellit!...

3.

Gjenocidet i kanë

njëmijë forma

mbi ne,

e asnjëra nuk e ndalë

nuk e dënon-

paraqitjen e shfarosjes!...

FILIZAT E TRETURA

1.

Dridhen

pa shpresë

filizat e tretura

pa njerëzit që i donin

gjithmonë me frigë

e sytë e shterrur

në kokrra loti

mbështjellë prej tmerri!...

2.

Nuk e di

nëse i ka humbur njerëzit

apo vetë ka humbur

nëpër kohë,

qanë pa u ndalur

frigohet

se do ti humbë

të shtrenjtit

në plagë të shpirtit,

edhe fëmijët e fëmijve të mi

ndodhen

në plasa të zemrës!...

3.

Prindërit nuk janë më

sepse ua ka ngrënë

koha me dhelpëri,

asgjë nuk dinë nga jeta

pos lotëve,

Hija e jote

o Zot i Madh

Zemërbadhë

shkatërrimin e jetës

do ta ndalë,

e filizat tona

të dashurisë

janë në Besën tënde!...

PLAGË QË KULLON

Nëpër trupin tonë

plagët e vjetra

kullojnë gjak

e jeta hargjohet

pak nga pak

ikë nga vetja

thua se do të mbyllen plagët,

kullojnë jetë të vdekur

e vdekje në jetë...

askund nuk pushojnë

të rrjedhin

pa ndërprerë

ngjyrën e jetës...

Gjenocidet

janë prore

trandjet tona!