Diku ne nje cep te nates
I vidhet qiellit nje yll,
Dritares sime kerkon t’i vere zjarr,
Ta lere pa perde,pa tyl.
E vjen ne rrepirat e endrrave,
Me hedh e s’di ku me hedh.
Sa bie gjajkshem ne humnere,
Mes luleve çel diku ne nje ledh.
Zemerplagosur me fton nje qershi
E veshur e tera ne purpur.
Maji apo une,nuk e di,
Nuk e di kush behet flamur.
Ne kuzhinen e shpirtit
Me bindje ua them
Ne kuzhinen e shpirtit tim
Zjarri nuk shuhet kurre.
Shtyjeni porten kanat me kanat,
Porositni dhe vetem porositni pa ngurim.
Do t’i gjeni te gjitha pa tjeter :
Berxolla puthjesh te pjekura ne buzet e skuqura
E nga lengu qe kullon mbi flake,
Tym do t’ju behen te gjitha mendimet.
Permbysini butet e veres se vjeter
Nga bistaket e syve mesdhetare
Qe perden e verbimit ia heq pas mijevjeçareve Homerit.
Mos kini frike nga marrezia dhe dehja,
Ju risjell ne vete rehania e fjales se poetit.
Pa titull
Pas çdo sekonde e minute koha bente tradheti
Ma rrembete si hajdute ate shikim plot dliresi,
Syte e tu dhe buzeqeshjen te skalitur bukurisht
Thelle ne zemer i strehova paqesisht e lumturisht.
Duke ikur me nje puthje ne faqet si trendafil
Buza merrte plage e lule dhe kenge per nje bilbil.
Si me ike pa nje fjale ?
Ti me ike pa me folur,kaq shpejt vjeshte u bene kujtimet?
Une e di se ç'jane plaget,oh,fort mire i di lendimet.
Falme nese fjala ime s’ka ardhur me krahe pellumbi,
Kthema mbrapa skifterisht dhe qellome me copa plumbi.
Etyd pas dushit
Pas deres me qelqe avull avulluar
Do prisja te dilje bukur zbukuruar
Cipezen e holle ta hiqja ngadale,
Buzen e purpurte ta haja te gjalle.
Me nje thithje foshnje ta rrembeja gjirin
E sakaq ta flakja ne qiej peshqirin.
Pa po kur ta flakja,te trembeshin rete
Te humbisnim bashke qiejve te misterte.
Mëritë e dashurisë
Një fjalë ti, një tjetër unë,
Në dhomë heshtje pas kësaj.
Për hiçmosgjë duket u zumë,
Të dy kishim e s’kishim faj
Ti u bëre re e sertë
Në një qiell më tej se gri
Edhe unë u bëra vjeshtë,
Por jo dimër, kurrsesi.
Pas pak e trembur u fik drita
Kur na shikonte ashtu të zënë,
Vjedhur në terr çarçafin ngrita,
Asgjë pa prekur, asgjë pa thënë.
Dhe ishim pranë, oh, sa pranë,
Det edhe breg, valë dhe shkëmb;
Inatet si statujat ranë,
Paqja e shtrenjtë prapë u përkëmb.
U dashkan zënkat ndonjëhere,
Ku s’hyn gjykatsi, drejtësia.
Mëritë e krevatit ndoshta vlejnë,
Aq sa vlen në jetë dhe dashuria
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen