MONOLOGU I PRITJES
Kur brengen rrefeva nen tisin e nates,
ti psheretimen fshehe ne fytyren e nje reje
dhe une mbeta vetem,strukur ne lotin e befte
qe binte pafajesisht mbi lutjen pendestare.
Mbi ujra lekundet nje anije e mbytur
diku,nje pulebardhe josh shiun e vjeshtes.
Gjurme te rereta ne brigjet vetmitare,
dialogojne fundin e nje dashurie te pezullt
Kundroj shtratin e shprishur
tek dekompozohet ne nje stol pritjeje,
zerat e trembur humbasin drureve te zhveshur
si nje mekat i trembur nga veshtrimet
Tani gjithcka i perngjane nje filmi te pambaruar
ku une dhe ti aktrojme vetveten
dhe dashuria nen nje aureole ylberi
befas pafajesisht shendrrohet ne ikone
UNE DHE TI !
Ne lotin e syrit
zhytem e mbytem
ne afsh dashurie
puthem perpelitem
Permbi gjoksin tend
mbeshtetem,belbezoj
nga puthjet e zjarrta
si zjarr perveloj
Ty te fal gjithcka,
me dashuri me thua
do ta fal dhe zemren
kaq shume fort,te dua
Kjo eshte vertete
dashuri e zjarrte
dhe zoti e thote
me e embel se mjalte!
TE TRIJA
E kam zemren si qelibar
Te paster te cilter me te gjithe
Perhere me kendon e zjarrte
Ne hapsiren e qiellit, si mjalte
Tik taket e saje gazmore
Rrafin si ora per dite
Vetem caste te bukura,te embela
Zemra ime gjithmone sodit
Zemra me thote shume gjera
Me vete sekretet mi mbane
Kendon me mua perhere
Si kanarina ne kopshtin me hene
Meri zemra me vete nuk mbane
As brenge, nuk ka provuar kurre
Gjithmone e mbushur me drite
E paster flakeron me qirinjte
Tingujt e bukur te zemres
Kendojme te dyja refren
Kanarina bashkohet me ne
Nje melodi te trija bejme
TJETREN DUAJ!
Te desha shume ,tani mbete vec kujtim
Je i dikujt tjeter jo me i imi
Tani tjetren mban ne krah,jo mua
Dikur isha une,sot asaj i thua te dua
Ne c'skute te zemres premtimet i degdise
I shkele holle tutje,pa shpirt i grise
Te emblat mekatare,premtimet per mua
Te pavlera ishin, asaj i the te dua
Si e marre te doja, dashuria ime nuk kish cmim
Kostoja e saje nga ti ,genjeshtra ishte
Kete loje kaq te ndyre dot une se luaj
Mekatar i im me s'do jeshe,tjetren duaj
Une s'jam si ti,jam e sinqerte vertete
Shkatrrove dashurin e bukur,i tille qenke ne jete
Mekatar i shkrete nje dite do shpaguash
Tani tjetren ti duaj,por s'di c'do thote te duash.
Une vajza e bukur dhe e re
Qe me ciltersi dashuris tende i besoj
I lutem zotit nen flaken e qiririt
Qe djallezin tende te lindur, zoti ta pastroj
Swiss 20.04.2011
Berne
KU LINDA
Kudo brodha rrugicat plot malle
Femijrin kujtova te mregu i liqenit
Ku rreshkisnin dallget vale vale
E ne qiellit gazin tone i rrefenim
Nuk harroj isha ajo vajze...
Prane gjimnazit kaloja perdite
Kujtoja ata qe dije me dhane
Dhe ne zemer me mbollen dashurine
E syte me kerkonin miqte e vjeter
Ne Koplikun tim te vogel,derdha lot
Ne ato veshtrime krejt indiferente
Une pashe vetem te huaj,u ndjeva ftohte
Dhe shkova ne te bukurin Llazan
Ne Ramcaj ku belbezova fjalen nene
Ku ngrohtesia akullin e shkriu
Dhe prehja ne fund te shpirtit zuri vend
NETE TE NGRIRA
Janar, zbrazëti e tjerrur në akuj,
një degë e lodhur bie diku,
kandra të trembura flatërojë dritaresh
baba si po ikën kaq befas, kështu!
Në çdo janar është koha kur ne ndahemi sërish
dhe unë harroj gjithmonë të të pyes për shëndetin, miqtë,
Kam frikë mos të humb rishtaz diku
Në një ditë të ftohtë, të egër, të brishtë.
Një kapelë republikë e varur diku
albumi fotografik lënë hapur,i mbetur
Njoh jetën tënde të gdhendur aty
Dhe zë qan, psherëtin, për të zotin e vdekur.
Ky zë i mekur ngrirë nën buzë,
mbi dorën e ftohtë akrepat u ndalën,
nga qiejt e ngrysur bien kristale
ëndrra të prera mbi ballën tënd u falën.
Kujtoj shpeshherë profilin e lodhur,
Nga vitet dhe brengat kredhur ndër mote,
Si fletë ditaresh përhapur nen re
Ka mbetur e gdhendur fytyra jote.
Më duket se vitet dhe stinët kanë mbetur në vend,
Tashmë e ftohtë më duket gjithçka,
As deti, as toka, as qiejt pambmarim,
Nuk të ribëjnë më ty i shtrenjti baba.
Si qiparis brengën tënde të patreguar
lotueshëm do të hijëzoj mbi mermerë,
as një jetë e tërë s’do mjaftonte të kuvendoj me ty
Unë, bija jote, para teje ndjehem e vogël përherë.
Besoj se një ditë do të takohemi patjetër,
Njerëzit nuk tirren në qiejt e perënduar,
Mbi komodinë rri pezull kujtimi i nënës,
që pret në heshtje kthimin tënd të vonuar.
ÇASTE
Ne të dy shpesh zihemi e grindemi,
Aq sa flamujt e bardhe i valëvitim ne heshtje,
Perreth nesh një botë iluzionesh gjallon
Kjo botë që ne të dy e ndërtuam në dehje.
Dashurisë sonë çdo ditë i aviten mure
Hije të ftohta gurësh na veshin vështrimet,
Njerëzit mëkatet i shuajnë me frymë
Dhe po me frymë ribëjnë kujtimet.
Çastet ripërtypim në orët e vona
Ku vetmia marroset në dritëhije të zbehta,
Yjet përhumben në shkretëtirën qiellore,
Unë dhe ti, dy hije të lodhura në ftohtësitë e qelqta.
Nuk di si lind dhe vdes kështu një fjalë a vështrim,
Ndoshta e tillë do të jetë kjo botë gjer në fund,
Të jem larg teje, si një degëz e thyer dimri
Jo, të lutem, të jetoj larg teje nuk mund!
AKUJT E DRITAREVE
Sa herë kundroj atë vend të bekuar,
padashur përlotem në të shenjtin vegim
aty mbet pezull, një cak i paharruar
ku prehet heshtur i shtrenjti kujtim
.
Përhumbshëm veten e rigjej këtu,
kudo që endem netëve gri,
sa herë rikthehem te ky vend si dikur
një dritare kujtimesh çelur më rri.
Kujtimet të ngrira në qiej të kristaltë
drurët trishtimin veshin me mall
gdhendur aty hapat përqafimet
veshtrime te thyera dhimbshëm mbi ball.
Sërish do të rizgjohem te ky skaj i vetmuar
si pendestare e netëve të perënduara,
e brishtë fytyra jote mbi cigaren e shuar
më shfaqet befas nën retë e gjysmuara.
Ti ike larg meje, me fjalët e mbetura në buzë,
lotet e tu asgjë s’me thanë kur tingujt heshtën,
në çastin e fundmë, në natën zhveshur
kujtoj pulëbardhën e verbër tek kujiste vdekshëm.
Nuk bëj çudi se si jeton kështu
Me hirin mbi tavull, dhe fjalët monotone,
Kur mbrapa ke lënë një film të pambaruar,
Ku shkruhen endrrat, netët plot pasione.
Rizgjoj kujtesën fshehur diku,
Të parat puthje, flirtet në arrati,
Por ato në një çast u shuan
Befas një ditë, i nëpërkëmbe ti.
E di në shtrat një tjetër grua,
ty të fundos në hiret e saj
si ajzberg i fshehur gjallon brenda meje
si marinar i mbytur në hapësirën paskaj.
Por e fundit, vjen fjala e pathënë,
vështrimi i gdhendur diku në kraharor,
ti mbete banori i vetëm i mbretërisë sime
në alpet e baktisura mbuluar me dëborë.
Për "Sofra poetike": Haxhi Muhaxheri
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen