 |
| Elida Rusta |
Hiç s'kam ndryshue!
Hipun në trenin që kërset si kockat e nji plaku
kryet m'përplaset në xhamin e ftohtë
të kësaj jete monotone të pashpresë
mendjebaltosun e buzë tán dhjam babëzie.
Botë ku shkelet shpirti i virgjën, i brishtë
me këpucë të shtrenjta
e barqe të mëdha deri në gjunjë
prej makutërisë së vdekatarëve
që lundrojnë me Saharanë e tyne drejt nesh
Burra "pushtues" që ikin e vijnë
pá mujt me e ble fushën e poçarit
minj që nuk e ndalin marshin,
puthadorës si t'ndrruem orësh
kámblëpirës që t'vrasin mbas shpine
të sëmurë me simptoma lavdie
rendës drejt lëvdatave e dhánësve të tyne.
Shpirtna t'mbushun gardhiqe
ndajnë në ngastra lirinë e tjetrit.
Nëpër çfarë gjámësh tjera duhet me kalue ?
Qysh me zbut tmerrin e shpirtit
kur ká kohë që ja kena bá funeralin dashnisë
e áshtin e mbajmë me frymë?
Ká mbetë me ringjall Aleksandër Solzhenicinin
me rishkrue novelën e të burgosunit
që përpiqej me mbijetu në Gulag.
Ta turpnojmë edhe Stalinin .
S'jam personazh imagjinar.
Jam kufomë e bukur.
Jam grue
e gratë vuejnë
vuejnë se janë gjallë.
Për çka me m'vu faj?
Táná vuejtjet i kthej n'dashni.
Prej nëndheut mbahem
mbas shpatullave të Kostandinit
deri në ajodhimë.
Shkrij borën e akullin që rrugën ma zén.
Hiç s'kam ndryshue!
Po ajo Valbonë flokëlagun kam mbetë
E di mirë: s'kam lind me qenë kalorëse,
veç me kalërue
Edhe tash zhgrehem fshatçe,
nuk i due mendimet e kollarisuna.
Jam e brishtë
po s'ka erë që m'merr me vedi.
Kam ndërtue mbretninë téme,
oqean që shpërthen dashni.
Asht anija e dashnisë
që m'i rrzon ortekët e shpirtit
m'largon prej planetit.
Për çka me m'vu faj??
Du me lánë shenjën téme plot dritë.
Antarktida ásht i vetmi kontinent
ku nuk janë gjetë fluturat.
Me u nisë qysh sot
don me thánë me e pas ma lehtë për nesër
Ata?
Ata mbetshin vetëm
I vraftë liria e tepërt!
Ti e dielli më keni mbetë
Mungova gjatë shpirt,
ish koha me u nisë drejt qiellit.
Të lashë me frikën se mund t'më dalin flatrat,
me vjedhë padurim mollën e Evës.
Unë veç flakën vodha,
diell pat' gjithandej.
Mbylla sytë me ruejt zjermin tonë,
ani pse udha me kryqin në shpinë,
deri në darkën e mráme ásht e gjatë.
Kacavjerrun në jargë burrash e mallkime grash
asnji guriçkë s'më plagos,
ndryshe isha kthye e zhgënjyeme.
Nuk blova në të zezë,
asnjë lidhje nuk e kam me atë ngjyrë,
atje veç ándrrohet.
Erdha e plotë si qielli, kullat e malet.
Ti e dielli më keni mbetë,
njeni shndrit e tjetri djeg.
U ktheva pranë maleve të mia,
në vendin e bukur t'banuem keq.
Këtu ku nuk mundesh me fol bre,
se jena thellë nën dhé si në legjenda,
záni nuk mbrrin atje nalt
dhimbja ásht mbijetesë.
Ruaje si luks dashninë
me nji të vdekun,
gjysën e kresë e kam shkamb
ku damarët janë stoli pishash
të krehuna bukur prej erës,
gjysa me boçe të thata,
me nji fërkim marrin flakë.
Jam mur me pak frymë
shkoj në fund t'shkimjes me lé pêr së dyti.
Me vdekjen s'bie dakort,
sëmundja asht e natyrshme.
Ti ulesh në vendin tánd,
sizif mashkullor,
Amerika jéme e rigjetun.
zemër që m'do fort,
pá lëkundje.
M''puth e mue m'lëshon toka,
më thith qielli,
shkrihem si diell në muzg,
a qiell mbrámjeje
mbi ujnat e Bunës.
Po të mos ishe ti,
grumbull dheu do isha,
askush nuk m'kishte njoftë.
Tash e kam nji përmendore në hánë,
nji vorr në kala.
Me sy mbyll ta gjej shpirtin...
Asgjá nuk u bá
Asgjá nuk u bá,
asgjá nuk ndryshon i dashtun.
I ndodh kujtdo me u rrëzue
e mos me mujt me u çue.
Mos ju beso fjalëve aq shumë,
as andrrave që shihen me sy hap'.
Ti më pyet: "A u çlirue Shkodra?"
Qysh jo!
Jam pushtuesja má e bukur,
qyteti nuk ndërton má kala mbi trupa grash.
Ty shpirt të kam,
ma ndeze një diell.
Kurrë má parë nuk kish diell këtu,
ti ishe dielli atëherë e sot.
I njëjti fëmijë që ma ndal frymën,
dritë mbi ujë,
dy herë dritë,
kreshnik Shkëlzeni i ngulun në fund të shpirtit.
Veç një rosë ujnash fluturon për ty,
zemër që të do fort,
pá lëkundje,
ndez zjerm në mes të oqeanit.
S'jemi aq vonë sa te Markezi,
as aq herët sa te Nabukovi.
Puthemi prapë bukur
edhe ti mësove má në fund,
nxanës i keq në fund të bankave
që mezi pret me pá tuj vallëzue
vajzën e rrugës së spitalit,
si vazo e pikturueme së mrendshmi.
Burrë që më derdhesh nëpër fytyrë e gishta, rrëke drite
e shkrihesh si diell në muzg mbi ujnat e Bunës
me u bá ar në sytë e etun për hijeshi.
Më rri në mendje si rrahje zemre,
si dritë shëtitëse që lexon botën e verbër
qorruar qëllimesh të ulëta.
Kopshtari lulembjellës
që nuk mban kurrë kosë me vete,
veç një zemër prej atyne që takohen rrallë
si margaritar nëpër dete tuj hap guacka.
Po bie shpirt,
ndoshta pak gjumë më zbret prej qiellit të shtatë.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen