 |
| Preng Maca |
mësimi
e mbaj mend mësuesen e vitit të katërt,
hyri në klasë,
na pèrshëndeti ngrohtë,
na përkëdheli çuditshëm të gjithëve,
shkoi pranë dërrasës së zezë
dhe shkruajti me germa të mëdha fjalën: Liri!
të nesërmen, nuk erdhi më në mësim,
e kishin hequr nga shkolla.
arsyen nuk e morëm vesh kurrè ,
por sa herë e kujtoj atë
kujtoj fjalën e shkruar prej saj ditën e fundit,
atēherë u habita!
me kalimin e kohës
kuptova
ajo kishte shkruar emrin e diçkaje të madhe,
të paarritshme.
mësuesen nuk e takova kurrë,
as Lirinë kurrë nuk e takova.
shpjegim
në shtëpinë ngritur prej teje fjalë pas fjale,
si prej gurësh të gdhendur
me dritare të mëdha,
ku hyn drita e një dielli të mençur
dhe dashuria si një magji
mbush hapësirën e dhomave plot lule shumëngjyrëshe.
unë rri e kërkoj,
se ku mund të jem rastësisht.
trishtohem shpesh,
se kanga jote asht aq e bukur
e mue më ngjan vetja,
si një udhëtar endërrues,
lagur në shiun e dyshimit.
vetëm shpresa asht dielli që herë pas here
më ter e më ngroh
ndërsa udhëtoj
në udhën time plot riliev
pashmangërisht drejt hiçit.
sa lehtë është të më bësh të lumtur
pa humbur asgjë,
ndërsa më ban me u gjend
brenda ëndrrës,
si brenda levozhgës
të një fruti,
që e fsheh shijen,
pas një mbështjellje të ashpër,
vizatim i shpjegueshëm
nga krijuesi
i cili nuk jep shpjegime
mashtrimi
ajo më mashtronte
mē thoshte, se më donte...
por dhe unë e mashtrova
i thashë, se... nuk e doja.
liria
të gjithë u munduem
me të dhanë frymë
e frymën ta morëm
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen