Ndue Ukaj: E DIELA E LAURËS

Ndue Ukaj

E diela e Laurës

Në qytetin e saj është një katedrale e rrënuar.
Ajo qëndron mes gërmadhave,
i mungon kori dhe kënga “Ave Maria”.

Skajeve të rrugës gurët lëshojnë dhimbje
veç gjurmët e korit duken
bashkë me buqeta lulesh të vyshkura.  
Aty ka shumë qen e mbeturina,
është edhe një piano e madhe pa vendqëndrim.

Në qytetin e saj është një katedrale e rrënuar.
Atë e zgjon malli për tingujt e kambanave. 
Veshë fustanin e bukur dhe Ave Maria-n e pëshpëritë në vetmi. 

Ajo ka zërin e ëmbël, 
çdo të diel shkon te rrënojat e saj,
flet me gurët, 
me lulet që nuk çelin lehtë nëpër mbeturina.
Dhe i fshin sytë e gëzuar pa e provuar zërin n’kor.

Është e diel dhe pushon syri i saj i hareshëm;
Ave Maria-n e këndon n’vetmi.

Me gomën e dashurisë
fshin faturën e kohës që e la mbrapa
dhe i bashkon duart mbi gjinjtë e saj t’bukur.
Pastaj në heshtje e hap fletën e re
ku shkruan një varg pakuptim.

Është e diel. Ajo zgjohet dhe ëndërron tempullin e dashurisë, 
e tingujt e këngës Ave Maria është gjallë.

Dhe pret të zbukurohet natyra,
ashtu siç zbukurohet lulja me tanë bukuritë e saj dhe t’i bashkohet korit të jetës.

Ajo ec nëpër rrënojat e katedrales dhe e ndez një qiri, derisa gjunjët e bukur i prekin gurët fort.

2012
______
Përzgjodhi për "Sofra poetike", Sadik Krasniqi