E SHTRENJTA URTESIA IME
E dhëmbura ime ndër vite,
qofsh mirë këtë mëngjes
rrudhë, çdo çast që rritesh
ditën, të të shoh mezi pres.
E duruara pa kusht e doganë
sa larg të kam e s'të shoh
përtej detit, ikur matanë
humbur të kam nëpër kohë.
E mira ime, shpejt mu plake
e unë bija jote s'jam më vashë
por ti, zemër të fortë paske
kaq humbje dhe ndarje të mbash.
E shtrenjta urtësia ime
ky mall, s'shuhet me asgjë
qesh e të ankohem në kujtime
pa to, kjo botë nuk me nxë.
Uratë pa fund e jetës sime
të kërkoj cdo mëngjes
tëndit zë t'i dëgjoj drithërimën
erërat, buzë Egjeut pres.
Marrë nga "Sofra poetike" në FB
08.03.2013
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen