Fran Ukcama: Gjashtë poezi

UNË PASHË NJË ËNDËRR

Unë pashë një ënderr me kodin sekret,
sekret që as CIA nuk e gjën kurrë,
desha të mbetesha gjumit për jetë,
e pishman nuk behesha dhe pse i humbur..

Ma mirë në kerkim pa gjurmë e nishan,
botes ku shumëçka vihet në dyshim,
dua te kthehem te parajsa që lamë,
ani pse symbyllur nuk shoh ma diell.



MË THANË SE KURRËMA
DIELLI NUK ÇOHET PREJ GJUMI

Ka ra në shtrat , i ka mbyll sytë,
më thanë kurrëma Dielli nuk çohet prej gjumi,
i hutuem krejt mbeta unë erresinë,
Ani pra, u thashë:
-Qe udhen , qiellin e tokën dhe shpirtin m`i zdritë dikushi!

Dhe a e din,
për zemren tande e kisha fjalën,
për sytë e tu që sillen në orbitë!

TI MA DHE ATË QË LYPA

Si lypsar,
Te dreita e synit,
Ditë mbas dite ty t`u ngjita,
Edhe ti e kputun pak prej fillit,
Ma dhe zemrën që ta lypa.

Po dhe unë ty si lypsare,
Të kam vrejtur si kërkoje,
Skuqur faqesh, nën degë arre,
Të fala, ti vetë, çka doje..

Ne krijuam atë mes veti,
Tharmin brenda me magji ,
Pse lypsar mbetem prej shkreti,
Por ama në dashuri!!



AI MESONTE MBI RRASA GURI
-Vëllait Ndue Ukcana

Ai nuk kishte defter as kalem,
as libra kendimi as shkumes,
ai i mblodhi shkronjat nga prapa deres,
si zogu farat qe binin fushes..

Ai i hidhte germat mbi rrasa,
nji e nga nji u bënë tridhjetë e gjashtë,
një ditë mesonjsi e kapi si trincen në gracka,
e shtini në rresht, me doren në qafë..

Dhe për habi ai ishte i pari,
i pari pa u ul as dhe një ditë bankes së thjeshtë,
mesuesi për faqe pak e kapi,
e kaloi menjëherë në klasen e tretë..

Ai nxansi i rrasave të gurit,
dikushi u bë, i njohur gjithëkund,
se kishte nisur dritezimin tej , në Fisin e Merturit,
mbi rrasa guri, aty në katund..

Se dielli që leshohej prej majes së Kores,
iu kthye në dritë, në shtegtime shpirti,
në etje për dije, udheve të panjohunes
larg, oh sa larg, matanë të një Fisi!

 

KUSH KA SHKELË

MBI BRENGËN TONË

Brengën tonë burgosun shpirtit,
kush ka shkelë që nuk la gjurmë,
vetem andrra nisun hijeshem,...
vjen e shkon na len në gjumë.

Brengën mbjellun kohes ikun,
ikun jetes por pa humbë,
aty rrin si një relike,
muzealja, dertun shumë.

Nder ofshamat e saj rroj,
ato lugjesh, mbi shkambinj,
nuk po di ti a i dëgjon,
a po e ndjen ti shpirtin tim?!

 

 

PSE E U KTHEVE ME BUCELË

Kroni ku vinin në radhë,
trupin drejt, belin me dredha,
nuset me kurmin e bardhë,
shpesh me to çikat e reja.

Tash për njanen po marr mall,
kur blej shishet te dyqani,
shkri mbi gotë fytyra e saj,
tak..takk zemrën në vend ma ndali..

Se dikur udhes nën hije,
nën hije panjes, në buzë muzgu,
bucelen drodhi në brijë,
rrokullomë mbi gur ra uji.

Ajo drodhi tinez shoqeve,
dielli kur po hupte në lugje,
dhe ma dha një puthje të zorshme,
ma e bukura që s`gjen hupje.

Sot për njatë bucelë të zbrazun,
më djeg shpirti, bahet zhari,
se ajo mramje e kallun,
kurrë, ma kurrë s`u ba sëgjalli!