KTHIMI I DASHURISË Ç’më duhesh tash e marrë Shih ndjenjat më janë topitur Stinën e trëndafiltë e harrove, si munde Kur erë frynte e shi rigonte Mbi kokat tona rritej fati Dhe drurin që gdhendur e patëm me durim E mori zjarri e mori Bukur e dhembshëm qajtëm e heshtëm Ligjet e jetës pa i ditur Unë njeri i shqetësimeve Mbeta. Sot e atë ditë Larg qiellit. Larg deteve, harrimit. Për dashurinë s’më kujtohet ç’thashë Vetëm të padukshmet i dua Më shumë se dashurinë e pathënë Kur nga gjri i harrimit kthen Vërtet jam bërë harrestar i madh Asgjë nuk përfill si dikur PËR ANITËN E shpaloi zemrën prilli Kujtimet i dogji në verdhësi E dashur merri Sytë e mi VETMI E PËRGJAKUR Anitë Ka të sosur zjarri yt Vetmia e përgjakur Breguit të diellit Merre kujtimin e zhuritur Rrëfeju pasardhësve Për lindjet e vdekjet Për vetminë e gjatë E lëvizjet nëpër zemrat tona O ku mbeti blerimi Shpirti i gjallë në pritje Pa kujtim trëndafilash Në tokën e bardhë Anita ime e lodhur në kujtime PA TY Nuk kam qetësi Gishtërinjtë bien si shi Ashti u dogj U dogj edhe vajguri Prapë ora një Hëna iku Ndërsa unë rri ËSHTË NJË DASHURI Është një dashuri Diku Duart i zgjat Mallin në mua E kthen Pagjumësia CILA JE Me çka të të krahasoj me cilën këngë me cilën bimë me cilin varg me cilen rimë Je Ti vasha nga përralla që në pëlhurë zemre qëndisë nusërinë apo Penelopë e shenjtë që shpiku besnikërinë me çka të krahasoj Cila je e butë a e ashpër si Atdhe UNË DO TË VIJ Kur të vijë pranvera do të nisem tek Ti se të dua shumë Të kam shpikur me një zjarr të ri se jeta ndërroi formën e vet tash do të provoj dhembjen deri në gjak që të jem afër teje nëse vdekja më ndalon ti prit derisa të vijë pranvera Unë do te vij tepër i bukur tepër i ri ÇKA KAM BËRË PËR TY Kam ngritur kulla e ura kam shpikur planete e qytete kam zbrazur plumba e mortaja një qytet e kam trazuar për Ty dashuria ime pasi të krijova nga uji jari lotët Ti erdhe Semiramidë e shenjtë erdhe pikëllim mallkim në mua derdhe në jam ëndërr a s’di ç’po flas hija jote kudo më vjen pas stuhishëm bie mbi mua derisa e skuqur gjak bëhet vetmia n’dreq të mallkuar Ti dhe vargjet e mia DASHURIA Vetëm ajo nuk plaket vetem ajo nuk matet shihet as preket Po u largove të ngrin acari po u afrove djeg ajo është vetë zjarri kujdes nga njrëzit që u mungon u mungon...
DASHURIA Koha eshte te duhemi te kesh besim ne mua kur te them: Trime, te kem besim ne ty kur me tha: Trim. Por koken time kryenece shume kurthe ngrite, shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt, nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten. E nen kulm banonim, nga frengjia me drite me peshove, me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles, se mos do te takoj te kroni i shpresave. Ma ruaj syrin, dashuria ime, ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari! Kam frike se ma therin syrin cubat e territ, kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset. Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete uje te madh, i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme. Ne fund te livadhit te kositur a po sheh: ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone. Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet, Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes, do ta ndez llamben ne Kulle, do ta hedh faren ne token e re. Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre, e mehalla jeohnte nga shpifjet. Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete, Koha eshte te duhemi.
POETI I MALEVE Ne fshatin malor ishte nje poet, qe fati e deshi te jete analfabet! Kishte hall ai kenget si ti shkruante, kishte hall ai kenget si ti ruante. Se koha e ashper rridhte neper male e mbi vlera gerryente si ndryshku n’metale. Seç i polli mendja, beri nje cifteli, me te i kendoi gjithe kenget e tij. Dhe hapen fjalet, prej goje ne vesh, dhe u ruajten kenget prej brezi ne brez! Nje dite erdhen nipat me lapsa e fletore, poetit te maleeve i ngriten permendore.
JETA NË MOZOMAZI Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast Të këputesh si lule në erë Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes Me të gjallët e vdekur përreth Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm Si vashën e mallit të parë Në Mozomazi jetohet për mrekulli Aktor mund të jesh kur të duash Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket Si një aktor i palodhshëm tragjik Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë Karshi thneglave milingonave karkalecave Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri Zot Në Mozomazi nuk shihet njeri Se nata bie aq shpesh Dhe terri është aq pis Çdo gjë që lëviz ecën fluturon Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash
NATË ME BODLERIN Ngado që të nisemi dot nuk do të ikim Lulet e së keqës në gjithë botën mbinë Shpirtin Llambë pikëllimi më kot dhamë ta fikim Dhe na mbet t’ia nxjerrim deri në fund magjinë Me Zhana Dival dashurinë e ndamë Njësoj sikur të thuash me vetë jetën Lulet e së Keqes deri në fund s’u thanë Dhe ashtu tërë dhëmbje në poezi mbetën ... Tevona ... një ditë do të jemi në një fund T’ia filloj fillimi me njerëz të ri S’ka gjë për varret tona, le të mos jenë askund Sall dhimbja të mos pikojë prapë në poezi “Zëri i Rinisë” 1987 NAIM FRASHËRI Në dhomën orientale kaherë të vetmuar Dhimbjeve strukur si bari të mbijnë dashuritë Qetësinë lemerinë ferrin me varg e shprishë Në lulishtë flijimi prapë jetën e nisë Në çdo hap të ndoçi terri ballkanik Edhe netëve të vona Bosforit në sheti Të mbetesh të zgjohesh- shekujve të vdekur Të rinosh shekuj- Shekull i Ri. Nga libri "Mëkatet e Heshtjes" TA NDJEKËSH SËMUNDJEN (Prof dr. Safet Beqirit) Të gjitha udhët e tua kryq e tërthor Gjithmonë bien në harten e sëmundjeve tona Matanë udhë- urës të joshë Ylli meteor Vdekja është vdekje... por lufta është e jona E tmerrshme thua kaq gjatë të na ndjekë sëmundja. Dhe vazhdoni të ndiqeni me të deri në pamjet e padukshme Ti atë e ndjekë gjithjë deri në theqafje Ajo Ty të ndjekë gjer në jetën e amshueshme. Pastaj, ecë e ecë në tunelin përplot vetmi Sheh një çast dhe Hijen tënde në sëmundje shndërruar Mësohesh ajo të të të ndjekë si hije gjithnjë Po sa herë e kthen kokën ajo pamje ka ndërruar Ty që e ndoqe sëmundjen.... edhe në t’ tjera Kontinente Vërtetë a të mundi ajo dot ty vallë..?. Me mijëra... e mijëra herë ke fituar jetëra E ke mundur... ke fituar... ngahera më parë ... Në bregun e urës Jo nuk do të shfaqeh më Ti... Po sëmundja do i mbaj n 'mend gjatë Luftërat me TY. 22 shkurt 2020
QËNDISMA E NËNËS SIME Një drithërimë e zgjatur shpirti, thurur me fije të gjyrmyshtë, qëndisma e nënës sime në këmishën e vjetër të babait. Ju luta kohës mos t’ ia humbë ngjyrat kësaj qëndisme të moçme, që frymon ethshëm në sytë e mi të mallit dhe zbraz kujtimet e tkurrura mbi rrudhat e thella të ballit. Një ujvarë dhimbjesh në fijet e perit gjyrmysh, malli i zjarrtë i gruas, dashuria e dhembshur e nënës, psherëtima e heshtur e zemrës, lektisja e mekur e shpirtit, trajta e mallit të patretur, qёndisur me dashuri në këmishën e vjetër. Qëndisma e nënës sime, poezi e pambaruar vargje të stolisur, dy zemra drithëruar. Një pikturë e heshtur me gjyrmysh shumëngjyrësh, si pranvera me lulet e majit në këmishën e vjetër të babait. Ajo qëndismë e heshtur, si këngë e engjëjve, s’ më lë kurrë vetmuar, mat rrezet e syve të mi, kujtim i përmalluar… *** Për ty vargje do të thur pa ngutje, do të zgjedh pamjen e shiut në janar, fshehur nën çadër do të vjedh plot puthje, t’i vendos si data në kalendar! *** Në qoftë se mund ta prekja qiellin, përsëri, fjalën dashuri s’ di si do e shprehja, shtëllungave të reve do t’ia gjeja vendin, me shkëlqimin e yjeve këtë fjalë do ta dehja! *** Qepallat në gjumë m’u bën’ kataraf mendimet shkonin edhe më larg. Nuk gjenin shteg, më mbytën si makth ëndrrën ma zhveshën, ma vranë nëpër natë. NJË NATË Një natë i fola gjysmëhënës për mallin e ngrirë të nënës. Një natë tjetër gjysmës së saj, mallin e ngrirë të një babai. Kur hëna u shfaq tepër e plotë, për vëllain ma zbuloi të zjarrtin lot. Kur hëna po ikte, s’munda ta mbaj, malli, loti, shuajti dritën e saj.
EJA Eja, shembi yjet në kalendarin e ri! Shihi ëndrrat e mia në dorën e djathtë! Magjia e jetës -vërtet një çmenduri, me dhimbjen për ëngjëjt a për djajtë! Eja, të mbledhim shiun nëpër duar, ta flakim këtë përrua në turbullim, të ngrohemi me tjetër diell, si thua? Plot copëza dashurie në vazhdim. Eja, të ulemi në verandën e kujtesës, frutat e perimet le t’na e bëjnë me sy, të shuajmë zjarrin që djeg venat e shpresës, qetë, peshën e ëndrrave ta ndajmë të dy! Eja, le të na shohin skeptikët me mëdyshje, loti i dhimbjes per ne, shok i vjetër, ta kthejmë në buzëqeshje t’pathyeshme, këtë shpresë që na dogji etur! Eja, të njëllojtë para fatit nuk jemi, edhe pse dëshira kërkon të jetë, Zoti do dikë ta dallojë nga të tjerë, në mjeranë të shpresës i kthen vërtet!
