Hasan Kuçi: MË KUJTO VETËM ATËHERË

MË KUJTO VETËM ATËHERË

Më kujto vetëm atëherë
kur netëve të nxehta vere
nga lëkurë e djegur
nuk të zë gjumi
e ndër duar të vrazhdëta të kesh kaluar
flok i djersitur të ketë qullur jastëk vetmie    
nëse etja të të ketë marrë 
duke pirë në gotë nostalgjie
më kujto 
nëse po mbytesh në shi nëntori
e në këmishë nate ndjek yjet
nëpër balten e hirtë
nëse po ikën si e tërbuar
nga kujtim i hidhur vjeshte
më kujto atëherë
kur të ftohtit të të ketë hyrë në palcë
nga shtrati
të turpëruar të të kenë hedhur 
kur në ije
dhimbje e tmerrshme të të ketë kapur
nga pendimi për dashurinë e pështyer
për tingullin e mekur të pianos
për vargun e qëndisur me shpirt
më kujto vetëm atëherë 
kur nuk do të duhesh më
rrudhë e njëqindtë
të të ketë zhdukur qukat n`faqe
kur kujtimet s'i kap dot
dhe lot i tharë
të heqë mall dashurie

Solothurn, Janar 2022

Gjashtë poezi nga Arif Bozaxhi

Arif Bozaxhi

VJESHTA NË MËRGIM 

Të gjitha gjethet që ranë në tokë
U varrosēn në varrezat e vetmisë sime
Malet e mallëngjimit heshtin
Si pesha e qielli mbi supet e mia

Në mērgim
As hıja ime
Nuk më njeh

Mërgimin e bart
Si këpucët e mallkimit
Dhe si këmishën
E një të vdekuri në trup

Gjermani, 2015



FJALA

Më mungon
Vetëm edhe një fjalë
T'i marr n'gryk
Kufijtë e ajrit...



GRUAJA

I vetmi planet
Ku fara 
E shpirtit tim
Lulëzon



SYTË E SAJ

Sytë e saj
Edhe zogjtë
I kanë hutuar

E mua
Deri në eshtra
Ma kallin vetminë...



PIKËTAKIMI YNË

Sot është herët
Nesër është vonë
Eja, m"i djeg
oqeanet e mia

Nesër brigjet
Le të na vrasin
Në pikëtakimin tonë...



DUART NË PËRQAFIM

Gruaja më e bukur 
nuk është ajo
që duart e mia
ia harrova në trupin e saj
por ajo 
të cilës s’munda t’ia puth zemrën!

09.12.2021

Ajne Iberhysaj: E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE

E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE

Syri e puth zemrën tënde

Me rrezen e diellit e vendos kufirin

E zgjojnë heshtjen e kohës

Retë bien mbi qerpikun e dhimbjes

Malli çmallet me dritën e I(lirisë)

Yjet rrëmbejnë e ndezin shpirtin

Mijëra sy përqafojnë diellin

Mijëra petale si mirazh dashurie

Ngrohin shpirtin e qiellin tend

Dardani.

E t’tanëve asht kjo dhimbje jona

Peshon okë gjak

Okë shpirti e fjalë zemre

Dhimbja e prek qiellin

Lëshon klithmë shqiponja

Mbi dymijë vjet e mbajti frymën e fjalës

E peshën e shpirtit e mat me diellin.

Tokë dardane.

Je klithma e zëri i shpirtit tim

Je zjarri e vrulli i emocionit

Je rrugë e thekur me lotin e gjakut

Je drita e diellit e syve të mi.

Fryma jote është e tanëve

Je qiell e shall shpirti

Je ashti im dardan.

Çdo pëllëmbë toke

E masim me okë bese

Okë shpirti e fjalë zemre

Në qiell jemi të tanë bashkë

Me kurmin e fjalës tënde.

Donika Stasa Domi: FILIZAT E MALLIT

FILIZAT E MALLIT

Eh moj bijë...

ç'rënkuan themelet 

edhe tjegullat e shtëpisë,

kur kalove pragun

dhe mbylle atë portë,

nëpër vena mu mpiks gjaku,

dhe dënesën s'mbyta dot.

Mu përmbys toka nën këmbë,

tashmë asgjë sikur s'ka vlerë;

mbi bulëzime shpirti

zë vërtitet shpresa,

dhe në vatrën e pazjarr..

vetë marrimi zë mbjell erë.

Ti vrapuar si një rreze,

çarë mjegullat që s'kanë fund,

e mua...

larvë e trishtimit

zë m'cëmbis zemërgjorën,

e këtu në këto troje..

ku gjunjëvrarë mësove hapat,

dalëngadalë do t'më tres malli,

të t'puth flokun,

të t'ndiej dorën.

Në kraharor më fle stuhia,

e deti i syrit

rri ngritur në tallaz,

në dallgë uragani

tinëzisht kthehet dhimbja,

e brigjeve të humbur

qëndron edhe plas.

Se dot nuk i shkula

ah filizat e mallit,

kanë mbirë në mish,

kanë çelur në gjak,

dhe përqafimet humbasin

në mjegullime ekranesh,

e gjurmët pëshpërijnë 

në botën atje larg.

20 Gusht 2021

Në vend të inmemoriamit: POEZI NGA SAMI SHERIFI

Sami Sherifi 1950 - 2020

Sami Sherifi u lind më 15 shkurt 1950 në fshatin Sillare e Poshtme të Shkupit. Pas mbarimit të Shkollës Normale, ushtroi detyrën e mësimdhënësit në periudhën 1969-1981. Mëpastaj diplomoi në Degën e Pedagogjisë, Grupi klasor në Universitetin e Prishtinës. Per disa vite jetoj dhe veproj jashte atdheut. Kurse me krijimtari letrare ka filluar te merrej që nga viti 1969, per te publikuar pastak krijimet e tij nëpër shume gzeta e revista të kohës.
Ndërroi jetë më 13.11.2020.

Veprat:

1. “Mallëngjim Dheu (i botuar dhe promovuar në Itali);
2. “Si të kthehem në atdhe” (i botuar në Bukuresht);
3. "Porta e Parajsës”( botuar në Bukuresht);
4. “Dielli i atdheut tim” (i përkthyer edhe frengjisht “Le solcit de ma patria”);
5. “Shpirti” (i përkthyer edhe në rumanisht”Sufletul”);
6. “Ëndrra e madhe mërgimtare (në shqip, e përkthyer në anglisht dhe rumanisht).
7. “Dridhet fjala si fije bari”

Poezi nga Sami Sherifi


YJET NDIZEN ME PUTHJE 

Netëve të vona
Në qiellin e vargut tim
Yjet
Si xixëllojna ndrisin
Ilirikun e stolisin
Me agun
Diku larg
Pas mjegullave më fshihen
Në qerpikun e përlotur të gjyshit
Ylberin shumëngjyrësh harkojnë
Dhe derisa unë
Me duarët e mija hënën e përgdheli
Në brendi të shpirtit tim
Ndjenjat rizgjohen
Dashuria
Lartësitë qiellore prekë
Yjet
Mbi valë deti i zbret
Me puthje ti ndeze.




MES ËNDRRËS E DASHURISË

Sa herë që ëndrrat më mundojnë
Nënën të merzitur e shoh
I mërzitur
Dhe i trishtuar ndjehem edhe unë
Kur mallëzimi shpirtin më rëndon
Ëndrrat
Ke pragu i shtëpisë më bartin
Nënën të përqafoj
Kujtesa
Në vesh më pëshpëritë
Diellin e blertë të shpresës
Në vargun tim e zbret
Vrragët
E dhimbjet e mia zbutë
Ndodhë që edhe të gëzohem
Sa herë që Shqipërinë
Në pëllëmbë të dorës e mbajë
Po edhe të dëshprohem
Kur dikush tjetër
Mëmëdheun e vjedhë
Dhe gjakun ia thithë
E unë vazhdoj të ëndrroj
E të dashuroj
Shqipërisë
Pa hile t'i buzëqeshem.




BUZËMBRËMJE KUJTIMESH

Më ndodhë shpesh
Që kujtesa
Në vitet e fëmijërisë s'ime të më bartë
Vite kur bashkëvendasit e mij dervenas
Me opinga të lëkurës ngjeshur
E me plis të bardhë në koke
Në qytetin e Shkupit zbrisnin
Mbi Urën e Gurit kalonin
E në Çarshi të Vjetër ndalonin
Bukë të nxehtë frangjolle
Në furrën e vjetër blenin
Dhe miqësisht mes veti e ndanin
Me një gotë boze të freskët
Bukën e përtypnin .

Sonte
I mërzitur
Larg atdheut ndjehem
Ëndrrat
Nga Parisi i largët
Në rrugicat e Çarshisë së Vjetër më bartin
Shokët e fëmijërisë s'ime të rikujtoj
Kujtesa
Nga Mali i Thatë i Dervenit
Atje lartë mbi Malin e Krojeve më bartë
Hënën
Me duarët e mija të përgdheli
Si fenjerë i ndezur drite
Valët e Bardharit t'më ndritë
N'ato vite rinie të rikthehem
Dhe nga dëshpërimi e hidhërimi
Juve t'ju drejtohem
E t'ju them
Ne rrugët e Shkupit
Burra me plis të bardhë në kokë
Të mos kërkoni
Këtu vetëm hingëllima kuajsh
E urrejtje do të ndjeni
S'ka buzëqeshje
As kujtime fëmijërie në qytet.




STROFË E PËRLOTUR E VARGUT TIM TË NDARË

Ndër shekuj
Gjyshërit e stërgjyshërit tonë
Shqip flisnin
E njëri tjetrin se kuptonin
Të ndarë e të përçarë ishin
Dhe armiqve ju shërbenin
Zotit
Në gjuhë të huaja i luteshin
Ofkëllimat e nënave tona
Në balada e këngë kreshnike duke i kthyer
Rapsodët në fejesa e dasma ti këndojnë
Andaj i hidhëruar e i mërzitur ndjehem
E dy fjalë po ua them
Ka vite e dekada që rrugëve të botës
Atdheun e kërkoj
E keq ndjehem
Edhe sot
Kur rrugës së Kombit udhetoj
Dhe me sytë e mij
Shqipërinë
Të përkulur e të përlotur e shoh
Që zjarrë
I paskan vënë.

Shqipëri
Ti e dashura ime nënë
Unë biri ytë i mallëzuar
Nga mërgimi po të shkruaj
Sonte
Ke shkallët e shtëpisë më prit'
Lum nëna
Ngase drejt teje jamë nisur
Bashkimin e kombit
E pasaportën shqiptare të kërkoj
Më pritë se erdha
E dashura ime Nënë.




E ÇASTIT

Shkruani vargje e botoni libra
Sa të doni
Ju o miqtë e mi poetë
Vargjet i bëni litar
Njëri tjetrin të vjerrim
Flisni për lulet
Flokët e të dashurave tua
E për veshjet e tyre intime
Shani
Urreni
E hidhni gur mbi njëri tjetrin
Unë rrugën time kam zgjedhur
Sytë
Kah at-mëmëdheu më bartin

Rrugë tjetër s'njoh!

Brahim Avdyli: SIMBOLIKA E DHEMBJES

Brahim Ibish Avdyli

SIMBOLIKA E DHEMBJES

1.

Edhe njëzet vite

pas luftës

bëhet një tjetër përpjekje,

erërat e vjetra

të vdekjes

i ngjallin demonët,

djemt e nipat

e atyre që na kanë vrarë

tani më

me duart e përgjakura

shetisin

gjakut të lirisë

e të rritës sonë!

2.

Shfrytëzojnë rastin

deri në shkatërrim,

dreç me bishta të jemi

e jo më shumë,

prandaj

në kohë të paqes

prapë sulet

gjenocidi serb

të shpërthejë

mbi foshnjat e lidhura

në djepa tmeri!...

3.

Hijenat e gjakut

sillen pas luftës

njëzet vite pa pushim

e njëjta trajtë

të zhdukjes sonë

mbi doçkat tona

pa u ndalur

e sillte rrotën e madhe

me qindra gënjeshtra,

për të bluar qetas

në mullirin e padrejtësive

qenien tonë

dhe mjerimin e pa fund!

4.

A jemi përherë

viktimat

e shfrimeve satanike

që kalojnë

nëpër vdekjen tonë,

apo hije të tmerrshme

nëpër errësirë,

vetë nuk u besojmë

syve të toptisur,

bota, çka është bota

ka dalur jashtë vetes

e kënaqet

deri në shkatërrim!

5.

Tanimë duhet

të ndjejë ketë dhembje

prej fillimit

e deri në mbarim,

simbolikisht

i kanë marrë prej nesh

fjalët e urta

gjenezën

e gjuhën...

ne ishim e jemi

përherë dhënës

e asnjëherë

marrësit e tyre!

6.

Nuk do aq mend

të kalkulohet e vërteta,

simbolika e dhembjeve

ka vijuar përherë

me alfabetin e fjalëve

nga Dardania!...

7.

Evropa e vërtetë

copat e shfryerjes

duhet t`i nxjerrë,

gënjeshtrat

e gjenocidin

e fashizoidëve serbë

duhet ta ndalë,

përndryshe

kryedemoni

do të pikasë

me paudhësinë nga arabia

deri në Evropë!...

8.

Kësisojit

sindroma e vdekjes

nuk është mbyllur

katrahureve të dhembjes,

kemi qenë të parët

në botën e dalldisur

përtej shekujve

e të fundit kemi mbetur

me zemrën e djegur

nëpër duar,

e vetmja simbolikë

për gjenezën e popujve-

përpiqemi

që ta mësojmë

urtësisht

si duket jeta

me dashurinë!...

9.

Athua,

kush ua dha atyre

këtë tmerr jete

mbi filizat tona,

alfabetin e mohuar

të dhembjeve tona

kush ua kthen,

simbolikisht

përherë ka rrjedhur

nëpër lotët tanë

gjaku i lirisë!...

HIJENAT E GJAKUT

1.

Gjenocidet janë

kur ikë

me kokë në duar

për një frymëmarrje të lirë

nëpër katrahurat e vdekjes,

edhe atëherë

kur detyrohesh

të braktisish

me ëndërrat tuaja

Atë Dhé

jashtë rrethanave të jetës

e lotët

që të rrjedhin!

2.

Hijenat të prekin kudo

rrënjët t`i nxjerrin prej tokës

blerimin prej degëve

ta krasisin

pa gjurmë

pos shkatërimit...

Nga padushkmëria

i zgjasin duart e përgjakura

me paraardhësit

e pasardhësit

drejtë stinëve të gjurmuara,

doçkat tuaja nuk mund të jetojnë

me dhembjen e rritur

kudo

edhe në të kaluarën

pa të ardhme...

Hijenat e duan gjakun,

dalshin menq,

e fluturimet vazhdojnë

nga trungu i atdheut-

zogj që ikin

pa fund-

zogj të dhembjes sonë!...

3.

Të largohemi prej vetes

plas durimi i jonë,

gjenocidet rriten me shifra

vdes

apo zhdukesh,

aty ku kemi lindur

është djepi i rritës suaj

nëpër kohë-

nuk mund ta zhdukin

kujtimin e tij,

hijenat

plasin prej durimit tuaj!...

GJENOCIDET

1.

Fjala sillet

nëpër gjakun e derdhur

pa faj

të dobët jemi

fëmijët, gratë e pleqtë

e dhembja e jonë

pa kufi!...

2.

Genet

janë të parat

e Cidi rrjedhë

drejt shkatërrimit-

cili është ai që e mohon

origjinën e vet,

të paturpshmit e menqur

na mësojnë

vetes

t`ia hapim varrin

e paturpësisht

qesh me ne

para botës,

i përkund djepat tanë

me fëmijët e prerë

e të vrarë,

derisa

dhembja e jonë

ngrihet

në kupë të qiellit!...

3.

Gjenocidet i kanë

njëmijë forma

mbi ne,

e asnjëra nuk e ndalë

nuk e dënon-

paraqitjen e shfarosjes!...

FILIZAT E TRETURA

1.

Dridhen

pa shpresë

filizat e tretura

pa njerëzit që i donin

gjithmonë me frigë

e sytë e shterrur

në kokrra loti

mbështjellë prej tmerri!...

2.

Nuk e di

nëse i ka humbur njerëzit

apo vetë ka humbur

nëpër kohë,

qanë pa u ndalur

frigohet

se do ti humbë

të shtrenjtit

në plagë të shpirtit,

edhe fëmijët e fëmijve të mi

ndodhen

në plasa të zemrës!...

3.

Prindërit nuk janë më

sepse ua ka ngrënë

koha me dhelpëri,

asgjë nuk dinë nga jeta

pos lotëve,

Hija e jote

o Zot i Madh

Zemërbadhë

shkatërrimin e jetës

do ta ndalë,

e filizat tona

të dashurisë

janë në Besën tënde!...

PLAGË QË KULLON

Nëpër trupin tonë

plagët e vjetra

kullojnë gjak

e jeta hargjohet

pak nga pak

ikë nga vetja

thua se do të mbyllen plagët,

kullojnë jetë të vdekur

e vdekje në jetë...

askund nuk pushojnë

të rrjedhin

pa ndërprerë

ngjyrën e jetës...

Gjenocidet

janë prore

trandjet tona!

Naim Fetaj: POEZI NGA LIBRI QË PO VJEN

(Nga vëllimi poetik, në process botimi: ZOGJTË NUK NDËRROJNË FYTYRË)

ME SYTË TANË NË SQEP

Janë endur korbat me sytë tanë në sqep

Me sytë tanë si gacë

Herë përmbi Kukës e herë përmbi Bllacë...

Janë trashur qentë

Dhe krimbat janë trashë

Edhe zonja macë...

Herë në gojë të ujkut

Herë në gojë të qenit

E sa shpejt harruam

Ah bacë ...o bacë…

DITË PROTESTE...

Ende nuk janë ndarë dita dhe nata

Një acar i egër djeg sikur flaka

Kot ca hije të zeza brigjeve kanë zënë pritë

E bardhë e bukur. ..ngadalë zbret kjo ditë

Zbardhet horizonti sheshet mbushen jetë

Zhurmojnë edhe zemrat si koshere me bletë

Zbret kjo ditë proteste si për teh të shpatës

Ua verbon sytë ... lugetërve të natës

AZIL KËRKOJNË DHE VARRET...

Hijen time

Pas lufte e ke vrarë

Po unë kam shpëtuar

S'e di

Si të ika nëpër duar..

Tash e njëzet vjet

Veç vdekja atje thërret

Tek çdo gur varri

Zbritën edhe malet

Sa shumë rrena

Që bluan dhëmballët

Vonë e morëm vesh

Se meit i do të gjallët...

Ec e ndali tash

Azil kërkojnë dhe varret…

STINË E VUAJTJES

Stinë e vuajtjes... keq na ka murosur

Veç me kokë nën sqetull

As gjallë...as varrosur...

Herë si ujk në kurth...herë qen i plagosur

Një shekull kjo stinë

Dhe ende s’ka të sosur

PEIZAZH I VDEKUR...

Zgjohen të vdekurit e vdesin të gjallët

Shahen mes veti nuk dëgjojnë as malet

Ikin të rinjtë po zbrazën mëhallët...

Ah, liria ime

T'i hëngri qeni fjalët…

KUR I VRAMË MË TË MIRËT...

Dikush gishtat ia ndërronte fyellit

E dikush sytë ia mbyllte diellit

Një kukuvajkë zbriste në fund të katundit

Se për dike ishte nata e fundit...

Anës së Drinit motra e qante vëllanë...

" Na e vranë... e na e shanë. "

Tash dhembjen s'e mbajnë as zinxhirët...

Atë ditë e sot...kur i vramë më të mirët.

TË GJALLËT I QANTE NËNA...

Tinëz sikur ëndrrën të mbajtëm në gji

Edhe ndër varre tinëz kënduam për ty

Liri...

Pas lufte disi e skuqur dilte hëna

Të vdekurit i varrosëm

Të gjallët i qante nëna

Nëpër këngë tinëz

Përbirohej nëma…

NJËQIND VJET NA NXIU DIMRI

Dergjeshin stinët rend si speca në varg

Si kripa në zjarr u plaste zemra në bark

Njëqind vjet stinët njëra tjetrën hanin

Njëqind vjet na e nxiu gjithë jetën dimri

Njëmijë të zeza i bëmë

E qanim të trembëdhjetën

Sa keq e sa egër sunduam vetveten...

E thias sa thellë e varrosëm të vërtetën

QENTË E ÇARTUR...

U bënë bashkë në muzg e u nisën për gjah

Herë hidheshin në dy e herë në katër këmbë

Qençe i lehnin hënës se ishte e plotë

Çeta e qenve në terr që dukej si një flotë

Kështu bënin prore kur mbushej hëna

Qentë e çartur të një katundi të ri

Pas u shkonte gjëma gjak e jargë ndër dhëmb

Të grithurat e tyre s'i shkelte njeri

Vinin nga çdo anë sa herë skuqej nata

Tokë e qiell i shponin me ulërima

Si në sahat të dekës lutej njerëzia

E lisat më të gjatë i çante vetëtima...

Qentë e çartur kur vinin tek lëndina…

RAPSODI MBI VARRE...

Me të vdekurit sonte do të hedhim valle

Do kërcejmë e do të lodhemi mbi varre

E do t'u tregojmë

Se i falëm fushë e male

Ndoshta na e falin

Tradhtinë e madhe

E zjarrtë zbret nata përmbi këto varre

Ah nata e marrë...me njëmijë marre

Rapsodi e çmendur kjo

Për të gjallët hapen varre…