 |
| Pal Ndrecaj |
REQUIEM PËR MURIN E BERLINIT
Pas gjithë atyre shirave përmbytjeve
në qiellin e ndërgjegjes
më në fund fluturoi një zog
Anomalia e një gjysmëshekulli
u copëtua në miliarda thërmija
u nxor nga ekzistenca
siç e heqim nga vjersha
një varg që s`është më me funksion
Në miliarda grimca
si në miliarda kokërrza kujtimesh t`idhëta
do të doja të copëtoja
çdo mur si ai
Muret
thika të harruara gjate operacionit
ne trupin e nje pacienti
që në interpejsazh
si lajtmotiv i keq rrinë...
Nga vellimi poetik "Lule mbi plagë"
LOJË NË KATËR AKTET (T)
AKTI I PARË
(Shek. XV,XVI)
Akti i parë nisi
me rrëshqitjen e idesë
nga ajo e Skenarit
Mbi plato u dëgjuan hapa të rëndë
që në prolog bëhej i ditur lloji –
Tragjedi
AKTI I DYTË
(Konferencat ndërkombëtare)
Në aktin e dytë
kërcitën dërrasat
dhe ranë
ranë
ranë
ku s`bihet
(ku na pat rrëshqitur koka)
boka dhe Toka
AKTI I TRETË
(Komunizmi)
Në aktin e tretë
ndërruan aktorët
dekori
Publiku rrahu shuplaka derisa u mpi
Dhe pikërisht kjo u mor si momenti i përshtatshëm
që loja të mund të rrëshqiste
nga rregullat e artit
që kishte premtuar të renë
Vonë dikur
publiku rrahu kokën me shuplaka
kukuuuuuu!
deri sa iu shpi
AKTI I KATËRT
(PASKOMUNIZMI)
Meqë ishte thënë që tragjedia
do mbetej sa më gjatë në skenë
qenë vënë rregullat që të mos bjerë
Ndërsa për rastin kur
edhe akti i tretë
do të mund t`ia lëshojë vendin
ndonjë akti tjetër
u ushtruan sa më shumë langonj
që mundësisht
në polifonitë e reja
të aktit vijues eventual
të shquhej sa më shumë lehja e tyre
në mënyrë që bashkë me perden
mundësisht
të bie edhe
ideja për
tjetër
lloj
!
Nga vëllimi poetik “Akti i krijimit”
MUNDJA E ATDHEUT
Ç`hoqa me ty atdheu im
i vogël
ç`hoqa nga ti
të barta tërë jetën mbi supe
të ledhatoja të lavdëroja mbi gjithë të tjerët
e mbi gjithçka
Ty të shenjtin
Po ti kurrë nuk dole ai
kurrë nuk i mjaftove vrapit
Se ç`mundohem në dilemën e shenjtërisë sate
tash
Ndaj ke zënë të shkundesh të rrudhesh
nga madhështia
shumë të shenjtëve po u bien kurorat nga koka
I revoltuar në gjithçka
dua të dal jasht
të shpërthej
Ke zënë të rrudhesh tash shumë
je bërë ashtu si të ka hije
po ende nuk mund ta vë foton tënde në Ëall
miqtë në FB do më qortojnë
do më anatemojnë
do më quajnë tradhtar
se të kam rrudhur shume nga ajo madhështi
atdheu im i vogël
në synimin për të bërë atdhe timin
tërë Planetin
NJERIU MBI TË GJITHA
Zoti e bëri njeriun në një çast dashurie
pasi s`kishte kë të donte në vetmi
Pastaj njeriu krijoi njerëz të tjerë
tjera çaste, kritere, tjera dashuri
dhe në mes të njerëzve që i krjioi vetë
i futi ato: çastet, kriteret
Në zgripc të të qenurit e ka vënë tash vetin
kishte pak peshën njeri
pa i vënë barrë edhe shtetin!
PRISHJA E TRAKTATIT ME FRIKËN
Po i jap fund traktatit me ty
dhe nuk do të pranoj ftesë
për asnjë lloj renovimi
“Së paku një herë në jetë
njeriu duhet të marrë një vendim të guximshëm!”
Do bëj si e çka më teket
“Çdo ditë nga një gjë që më frikëson”
s`do çaj kokën për ata që ua masin dimensionet kuptimeve
sipas kallëpeve të tyre
(ata që thyen kallëpë
bënë kallëpë të ri)
Më pëlqen të provoj
si thyhen krandet e kritereve
si futet mendimi
aty ku shkruan: “Nuk guxon!”
dhe si hyhet pastaj pa trokitur fare
e dilet pa kërkuar falje
Më pëlqen t`i shoh të tjerët
të dyshojnë tmerrësisht në mua
dhe sipas masës së atij dyshimi
t`i shtojnë t`i heqin a t`i ndryshojnë nuansat
në portretin tim
Po i jap fund traktatit me ty
asaj paqeje të vdekur
që më kujtonte mëkatin e rrjedhshëm
sa herë ngrisja krye…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen