Sonntag, 12. September 2010

ZËRI JONË

Poezi nga Kujtim Stokju


Zëri jonë është i urtë dhe i mençur
Dhe t’gjithë së bashku kemi bërë mrekulli
Dhe unë kam një emër të madh
Emrin popull, e kam t’vulosur n’histori.

Mua më kanë quajtur me emra të ndryshëm
M’kanë thënë se jam turmë, shoqëri dhe masë
Prej meje kanë dalë majat më t’larta t’pushtetit
Dhe ju mua popullin,më ndatë në dy-tri klasë.

Unë jam punëtori, fshatari,shpikësi,intelektuali
Nga gjiri im kanë dalë poeti dhe shkrimtari
Unë jam ai që krijova qytetrimin dhe kulturën
Unë jam dëshmia e lavdishme e historisë.

Të gjithë ata që janë mbi mua, nga unë kanë dalë
Strategë,mbretër,presidentë e kryeministra
Por ata vdesin,nga unë do të dalin të tjerë
Ngandonjëherë na bëhen mbi ne si tigra.

Vërtetë unë populli, jam si ujët që derdhet mbi tokë
Jam si fusha që jap bereqet kur plugohem
Dhe stuhi të tmerrshme kalojnë mbi mua
Dhe të gjitha këto s’më bëjnë t’plogështohem.

Unë nuk harroj se edhe për mua vjen vdekja
Dhe prap punoj me më t’madhin përkushtim
Dhe unë çdo gjë me dëshirë e jap
Bëhem dhe fli për vendin tim.

Unë ngandonjëherë buças e dridhem si tërmet
Që t’mos harroni historinë e spërkas me gjak
Dhe unë më pas përsëri harrohem
Dhe për mua kujtoheni,kur zjarri është n’prag.

Unë shpesh ju kujtoj mësimet e së djeshmes
Që të mos mendoni se jam i marrë
Zëri im del fuqishëm prej shpirtit
Dhe dëgjohet,në t’gjithë botën mbarë.

Unë kam thjeshtë pesë gërma, POPULL
Energji e pashtershme,gjithmonë në krijim
Prandaj mos m’përbuzni dhe m’harroni
Por dëgjojeni me kujdes zërin tim.


KTHETRA PËRVLUESE

Mbi ballin tënd që ndrinte si ylberi
Dhe sytë ëngjëllor me t’ëmblin shikim
Shikoja lotët që t’rridhnin prej syve
Rëndë plagosën shpirtin tim.

Këto lotë ishin kthetrat e dashurisë
Që me to vadisje rrënjët e saj
Sa thellë rrënjët i ke mbjellë
Duke m’kapërthyer shpirtin e pa faj
Si lulkuqet n’arën e grurit
Mbi shpirtin tim janë shpërndarë.

Dhe pastaj prisnim me pa durim
Nga kjo pemë frytin pë të vjelë
Sikur n’tundës qumshtin tundim
Presim gjalpin për të nxjerrë.

Eh, pastaj dhallin se shikoja
Që e pija me shumë zjarr
Gjalpin t’gjithë unë e mblodha
Ky është fryti dashurisë parë.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen