Montag, 6. Februar 2023

Hasan Kuçi: MË KUJTO VETËM ATËHERË



MË KUJTO VETËM ATËHERË

Më kujto vetëm atëherë
kur netëve të nxehta vere
nga lëkurë e djegur
nuk të zë gjumi
e ndër duar të vrazhdëta të kesh kaluar
flok i djersitur të ketë qullur jastëk vetmie    
nëse etja të të ketë marrë 
duke pirë në gotë nostalgjie
më kujto 
nëse po mbytesh në shi nëntori
e në këmishë nate ndjek yjet
nëpër balten e hirtë
nëse po ikën si e tërbuar
nga kujtim i hidhur vjeshte
më kujto atëherë
kur të ftohtit të të ketë hyrë në palcë
nga shtrati
të turpëruar të të kenë hedhur 
kur në ije
dhimbje e tmerrshme të të ketë kapur
nga pendimi për dashurinë e pështyer
për tingullin e mekur të pianos
për vargun e qëndisur me shpirt
më kujto vetëm atëherë 
kur nuk do të duhesh më
rrudhë e njëqindtë
të të ketë zhdukur qukat n`faqe
kur kujtimet s'i kap dot
dhe lot i tharë
të heqë mall dashurie

Solothurn, Janar 2022

Freitag, 21. Januar 2022

Gjashtë poezi nga Arif Bozaxhi

Arif Bozaxhi

VJESHTA NË MËRGIM 

Të gjitha gjethet që ranë në tokë
U varrosēn në varrezat e vetmisë sime
Malet e mallëngjimit heshtin
Si pesha e qielli mbi supet e mia

Në mērgim
As hıja ime
Nuk më njeh

Mërgimin e bart
Si këpucët e mallkimit
Dhe si këmishën
E një të vdekuri në trup

Gjermani, 2015



FJALA

Më mungon
Vetëm edhe një fjalë
T'i marr n'gryk
Kufijtë e ajrit...



GRUAJA

I vetmi planet
Ku fara 
E shpirtit tim
Lulëzon



SYTË E SAJ

Sytë e saj
Edhe zogjtë
I kanë hutuar

E mua
Deri në eshtra
Ma kallin vetminë...



PIKËTAKIMI YNË

Sot është herët
Nesër është vonë
Eja, m"i djeg
oqeanet e mia

Nesër brigjet
Le të na vrasin
Në pikëtakimin tonë...



DUART NË PËRQAFIM

Gruaja më e bukur 
nuk është ajo
që duart e mia
ia harrova në trupin e saj
por ajo 
të cilës s’munda t’ia puth zemrën!

09.12.2021

Samstag, 21. August 2021

Ajne Iberhysaj: E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE



E T’TANËVE ËSHTË KJO DHIMBJE

Syri e puth zemrën tënde
Me rrezen e diellit e vendos kufirin
E zgjojnë heshtjen e kohës
Retë bien mbi qerpikun e dhimbjes
Malli çmallet me dritën e I(lirisë)
Yjet rrëmbejnë e ndezin shpirtin
Mijëra sy përqafojnë diellin
Mijëra petale si mirazh dashurie
Ngrohin shpirtin e qiellin tend

Dardani.
E t’tanëve asht kjo dhimbje jona
Peshon okë gjak
Okë shpirti e fjalë zemre
Dhimbja e prek qiellin
Lëshon klithmë shqiponja
Mbi dymijë vjet e mbajti frymën e fjalës
E peshën e shpirtit e mat me diellin.

Tokë dardane.
Je klithma e zëri i shpirtit tim
Je zjarri e vrulli i emocionit
Je rrugë e thekur me lotin e gjakut
Je drita e diellit e syve të mi.

Fryma jote është e tanëve
Je qiell e shall shpirti
Je ashti im dardan.
Çdo pëllëmbë toke
E masim me okë bese
Okë shpirti e fjalë zemre
Në qiell jemi të tanë bashkë
Me kurmin e fjalës tënde.

Donika Stasa Domi: FILIZAT E MALLIT



FILIZAT E MALLIT

Eh moj bijë...
ç'rënkuan themelet 
edhe tjegullat e shtëpisë,
kur kalove pragun
dhe mbylle atë portë,
nëpër vena mu mpiks gjaku,
dhe dënesën s'mbyta dot.
Mu përmbys toka nën këmbë,
tashmë asgjë sikur s'ka vlerë;
mbi bulëzime shpirti
zë vërtitet shpresa,
dhe në vatrën e pazjarr..
vetë marrimi zë mbjell erë.
Ti vrapuar si një rreze,
çarë mjegullat që s'kanë fund,
e mua...
larvë e trishtimit
zë m'cëmbis zemërgjorën,
e këtu në këto troje..
ku gjunjëvrarë mësove hapat,
dalëngadalë do t'më tres malli,
të t'puth flokun,
të t'ndiej dorën.
Në kraharor më fle stuhia,
e deti i syrit
rri ngritur në tallaz,
në dallgë uragani
tinëzisht kthehet dhimbja,
e brigjeve të humbur
qëndron edhe plas.
Se dot nuk i shkula
ah filizat e mallit,
kanë mbirë në mish,
kanë çelur në gjak,
dhe përqafimet humbasin
në mjegullime ekranesh,
e gjurmët pëshpërijnë 
në botën atje larg.

20 Gusht 2021

Samstag, 14. November 2020

Në vend të inmemoriamit: POEZI NGA SAMI SHERIFI

Sami Sherifi 1950 - 2020

Sami Sherifi u lind më 15 shkurt 1950 në fshatin Sillare e Poshtme të Shkupit. Pas mbarimit të Shkollës Normale, ushtroi detyrën e mësimdhënësit në periudhën 1969-1981. Mëpastaj diplomoi në Degën e Pedagogjisë, Grupi klasor në Universitetin e Prishtinës. Per disa vite jetoj dhe veproj jashte atdheut. Kurse me krijimtari letrare ka filluar te merrej që nga viti 1969, per te publikuar pastak krijimet e tij nëpër shume gzeta e revista të kohës.
Ndërroi jetë më 13.11.2020.

Veprat:
  1. “Mallëngjim Dheu (i botuar dhe promovuar në Itali);
  2. “Si të kthehem në atdhe” (i botuar në Bukuresht);
  3. "Porta e Parajsës”( botuar në Bukuresht);
  4. “Dielli i atdheut tim” (i përkthyer edhe frengjisht “Le solcit de ma patria”);
  5. “Shpirti” (i përkthyer edhe në rumanisht”Sufletul”);
  6. “Ëndrra e madhe mërgimtare (në shqip, e përkthyer në anglisht dhe rumanisht).
  7. “Dridhet fjala si fije bari”


Poezi nga Sami Sherifi


YJET NDIZEN ME PUTHJE 

Netëve të vona
Në qiellin e vargut tim
Yjet
Si xixëllojna ndrisin
Ilirikun e stolisin
Me agun
Diku larg
Pas mjegullave më fshihen
Në qerpikun e përlotur të gjyshit
Ylberin shumëngjyrësh harkojnë
Dhe derisa unë
Me duarët e mija hënën e përgdheli
Në brendi të shpirtit tim
Ndjenjat rizgjohen
Dashuria
Lartësitë qiellore prekë
Yjet
Mbi valë deti i zbret
Me puthje ti ndeze.




MES ËNDRRËS E DASHURISË

Sa herë që ëndrrat më mundojnë
Nënën të merzitur e shoh
I mërzitur
Dhe i trishtuar ndjehem edhe unë
Kur mallëzimi shpirtin më rëndon
Ëndrrat
Ke pragu i shtëpisë më bartin
Nënën të përqafoj
Kujtesa
Në vesh më pëshpëritë
Diellin e blertë të shpresës
Në vargun tim e zbret
Vrragët
E dhimbjet e mia zbutë
Ndodhë që edhe të gëzohem
Sa herë që Shqipërinë
Në pëllëmbë të dorës e mbajë
Po edhe të dëshprohem
Kur dikush tjetër
Mëmëdheun e vjedhë
Dhe gjakun ia thithë
E unë vazhdoj të ëndrroj
E të dashuroj
Shqipërisë
Pa hile t'i buzëqeshem.




BUZËMBRËMJE KUJTIMESH

Më ndodhë shpesh
Që kujtesa
Në vitet e fëmijërisë s'ime të më bartë
Vite kur bashkëvendasit e mij dervenas
Me opinga të lëkurës ngjeshur
E me plis të bardhë në koke
Në qytetin e Shkupit zbrisnin
Mbi Urën e Gurit kalonin
E në Çarshi të Vjetër ndalonin
Bukë të nxehtë frangjolle
Në furrën e vjetër blenin
Dhe miqësisht mes veti e ndanin
Me një gotë boze të freskët
Bukën e përtypnin .

Sonte
I mërzitur
Larg atdheut ndjehem
Ëndrrat
Nga Parisi i largët
Në rrugicat e Çarshisë së Vjetër më bartin
Shokët e fëmijërisë s'ime të rikujtoj
Kujtesa
Nga Mali i Thatë i Dervenit
Atje lartë mbi Malin e Krojeve më bartë
Hënën
Me duarët e mija të përgdheli
Si fenjerë i ndezur drite
Valët e Bardharit t'më ndritë
N'ato vite rinie të rikthehem
Dhe nga dëshpërimi e hidhërimi
Juve t'ju drejtohem
E t'ju them
Ne rrugët e Shkupit
Burra me plis të bardhë në kokë
Të mos kërkoni
Këtu vetëm hingëllima kuajsh
E urrejtje do të ndjeni
S'ka buzëqeshje
As kujtime fëmijërie në qytet.




STROFË E PËRLOTUR E VARGUT TIM TË NDARË

Ndër shekuj
Gjyshërit e stërgjyshërit tonë
Shqip flisnin
E njëri tjetrin se kuptonin
Të ndarë e të përçarë ishin
Dhe armiqve ju shërbenin
Zotit
Në gjuhë të huaja i luteshin
Ofkëllimat e nënave tona
Në balada e këngë kreshnike duke i kthyer
Rapsodët në fejesa e dasma ti këndojnë
Andaj i hidhëruar e i mërzitur ndjehem
E dy fjalë po ua them
Ka vite e dekada që rrugëve të botës
Atdheun e kërkoj
E keq ndjehem
Edhe sot
Kur rrugës së Kombit udhetoj
Dhe me sytë e mij
Shqipërinë
Të përkulur e të përlotur e shoh
Që zjarrë
I paskan vënë.

Shqipëri
Ti e dashura ime nënë
Unë biri ytë i mallëzuar
Nga mërgimi po të shkruaj
Sonte
Ke shkallët e shtëpisë më prit'
Lum nëna
Ngase drejt teje jamë nisur
Bashkimin e kombit
E pasaportën shqiptare të kërkoj
Më pritë se erdha
E dashura ime Nënë.




E ÇASTIT

Shkruani vargje e botoni libra
Sa të doni
Ju o miqtë e mi poetë
Vargjet i bëni litar
Njëri tjetrin të vjerrim
Flisni për lulet
Flokët e të dashurave tua
E për veshjet e tyre intime
Shani
Urreni
E hidhni gur mbi njëri tjetrin
Unë rrugën time kam zgjedhur
Sytë
Kah at-mëmëdheu më bartin

Rrugë tjetër s'njoh!

Montag, 17. August 2020

Brahim Avdyli: SIMBOLIKA E DHEMBJES

Brahim Ibish Avdyli

SIMBOLIKA E DHEMBJES

1.

Edhe njëzet vite
pas luftës
bëhet një tjetër përpjekje,

erërat e vjetra
të vdekjes
i ngjallin demonët,

djemt e nipat
e atyre që na kanë vrarë

tani më
me duart e përgjakura
shetisin
gjakut të lirisë

e të rritës sonë!

2.

Shfrytëzojnë rastin
deri në shkatërrim,

dreç me bishta të jemi
e jo më shumë,

prandaj
në kohë të paqes
prapë sulet
gjenocidi serb

të shpërthejë
mbi foshnjat e lidhura
në djepa tmeri!...

3.

Hijenat e gjakut
sillen pas luftës
njëzet vite pa pushim

e njëjta trajtë
të zhdukjes sonë
mbi doçkat tona

pa u ndalur
e sillte rrotën e madhe
me qindra gënjeshtra,

për të bluar qetas
në mullirin e padrejtësive
qenien tonë

dhe mjerimin e pa fund!

4.

A jemi përherë
viktimat
e shfrimeve satanike
që kalojnë
nëpër vdekjen tonë,

apo hije të tmerrshme
nëpër errësirë,

vetë nuk u besojmë
syve të toptisur,

bota, çka është bota
ka dalur jashtë vetes

e kënaqet
deri në shkatërrim!

5.

Tanimë duhet
të ndjejë ketë dhembje
prej fillimit
e deri në mbarim,

simbolikisht
i kanë marrë prej nesh
fjalët e urta
gjenezën
e gjuhën...

ne ishim e jemi
përherë dhënës
e asnjëherë
marrësit e tyre!

6.

Nuk do aq mend
të kalkulohet e vërteta,

simbolika e dhembjeve
ka vijuar përherë
me alfabetin e fjalëve
nga Dardania!...

7.

Evropa e vërtetë
copat e shfryerjes
duhet t`i nxjerrë,

gënjeshtrat
e gjenocidin
e fashizoidëve serbë
duhet ta ndalë,

përndryshe
kryedemoni
do të pikasë
me paudhësinë nga arabia
deri në Evropë!...

8.

Kësisojit
sindroma e vdekjes
nuk është mbyllur
katrahureve të dhembjes,

kemi qenë të parët
në botën e dalldisur
përtej shekujve

e të fundit kemi mbetur
me zemrën e djegur
nëpër duar,

e vetmja simbolikë
për gjenezën e popujve-

përpiqemi
që ta mësojmë
urtësisht
si duket jeta
me dashurinë!...

9.

Athua,
kush ua dha atyre
këtë tmerr jete
mbi filizat tona,

alfabetin e mohuar
të dhembjeve tona
kush ua kthen,

simbolikisht
përherë ka rrjedhur
nëpër lotët tanë

gjaku i lirisë!...



HIJENAT E GJAKUT

1.

Gjenocidet janë
kur ikë
me kokë në duar

për një frymëmarrje të lirë
nëpër katrahurat e vdekjes,

edhe atëherë
kur detyrohesh
të braktisish
me ëndërrat tuaja
Atë Dhé

jashtë rrethanave të jetës
e lotët
që të rrjedhin!

2.

Hijenat të prekin kudo
rrënjët t`i nxjerrin prej tokës

blerimin prej degëve
ta krasisin
pa gjurmë
pos shkatërimit...

Nga padushkmëria
i zgjasin duart e përgjakura
me paraardhësit
e pasardhësit
drejtë stinëve të gjurmuara,

doçkat tuaja nuk mund të jetojnë
me dhembjen e rritur
kudo

edhe në të kaluarën
pa të ardhme...

Hijenat e duan gjakun,
dalshin menq,

e fluturimet vazhdojnë
nga trungu i atdheut-

zogj që ikin
pa fund-

zogj të dhembjes sonë!...

3.

Të largohemi prej vetes
plas durimi i jonë,

gjenocidet rriten me shifra
vdes
apo zhdukesh,

aty ku kemi lindur
është djepi i rritës suaj
nëpër kohë-

nuk mund ta zhdukin
kujtimin e tij,

hijenat
plasin prej durimit tuaj!...



GJENOCIDET

1.

Fjala sillet
nëpër gjakun e derdhur
pa faj

të dobët jemi
fëmijët, gratë e pleqtë
e dhembja e jonë
pa kufi!...

2.

Genet
janë të parat
e Cidi rrjedhë
drejt shkatërrimit-

cili është ai që e mohon
origjinën e vet,

të paturpshmit e menqur
na mësojnë
vetes
t`ia hapim varrin

e paturpësisht
qesh me ne
para botës,

i përkund djepat tanë
me fëmijët e prerë
e të vrarë,

derisa
dhembja e jonë
ngrihet
në kupë të qiellit!...

3.

Gjenocidet i kanë
njëmijë forma
mbi ne,

e asnjëra nuk e ndalë
nuk e dënon-
paraqitjen e shfarosjes!...



FILIZAT E TRETURA

1.

Dridhen
pa shpresë
filizat e tretura
pa njerëzit që i donin

gjithmonë me frigë
e sytë e shterrur
në kokrra loti

mbështjellë prej tmerri!...

2.

Nuk e di
nëse i ka humbur njerëzit
apo vetë ka humbur
nëpër kohë,

qanë pa u ndalur
frigohet
se do ti humbë
të shtrenjtit
në plagë të shpirtit,

edhe fëmijët e fëmijve të mi
ndodhen
në plasa të zemrës!...

3.

Prindërit nuk janë më
sepse ua ka ngrënë
koha me dhelpëri,

asgjë nuk dinë nga jeta
pos lotëve,

Hija e jote
o Zot i Madh
Zemërbadhë
shkatërrimin e jetës
do ta ndalë,

e filizat tona
të dashurisë

janë në Besën tënde!...



PLAGË QË KULLON

Nëpër trupin tonë
plagët e vjetra
kullojnë gjak

e jeta hargjohet
pak nga pak
ikë nga vetja
thua se do të mbyllen plagët,

kullojnë jetë të vdekur
e vdekje në jetë...

askund nuk pushojnë
të rrjedhin
pa ndërprerë
ngjyrën e jetës...

Gjenocidet
janë prore
trandjet tona!

Sonntag, 17. Mai 2020

Naim Fetaj: POEZI NGA LIBRI QË PO VJEN

(Nga vëllimi poetik, në process botimi: ZOGJTË NUK NDËRROJNË FYTYRË)


ME SYTË TANË NË SQEP

Janë endur korbat me sytë tanë në sqep
Me sytë tanë si gacë
Herë përmbi Kukës e herë përmbi Bllacë...

Janë trashur qentë
Dhe krimbat janë trashë
Edhe zonja macë...

Herë në gojë të ujkut
Herë në gojë të qenit

E sa shpejt harruam
Ah bacë ...o bacë…



DITË PROTESTE...

Ende nuk janë ndarë dita dhe nata
Një acar i egër djeg sikur flaka
Kot ca hije të zeza brigjeve kanë zënë pritë
E bardhë e bukur. ..ngadalë zbret kjo ditë

Zbardhet horizonti sheshet mbushen jetë
Zhurmojnë edhe zemrat si koshere me bletë
Zbret kjo ditë proteste si për teh të shpatës
Ua verbon sytë ... lugetërve të natës



AZIL KËRKOJNË DHE VARRET...

Hijen time
Pas lufte e ke vrarë
Po unë kam shpëtuar
S'e di
Si të ika nëpër duar..

Tash e njëzet vjet
Veç vdekja atje thërret

Tek çdo gur varri
Zbritën edhe malet

Sa shumë rrena
Që bluan dhëmballët

Vonë e morëm vesh
Se meit i do të gjallët...

Ec e ndali tash
Azil kërkojnë dhe varret…



STINË E VUAJTJES

Stinë e vuajtjes... keq na ka murosur
Veç me kokë nën sqetull
As gjallë...as varrosur...

Herë si ujk në kurth...herë qen i plagosur

Një shekull kjo stinë
Dhe ende s’ka të sosur



PEIZAZH I VDEKUR...

Zgjohen të vdekurit e vdesin të gjallët
Shahen mes veti nuk dëgjojnë as malet
Ikin të rinjtë po zbrazën mëhallët...

Ah, liria ime
T'i hëngri qeni fjalët…



KUR I VRAMË MË TË MIRËT...

Dikush gishtat ia ndërronte fyellit
E dikush sytë ia mbyllte diellit

Një kukuvajkë zbriste në fund të katundit
Se për dike ishte nata e fundit...

Anës së Drinit motra e qante vëllanë...
" Na e vranë... e na e shanë. "

Tash dhembjen s'e mbajnë as zinxhirët...
Atë ditë e sot...kur i vramë më të mirët.



TË GJALLËT I QANTE NËNA...

Tinëz sikur ëndrrën të mbajtëm në gji
Edhe ndër varre tinëz kënduam për ty
Liri...

Pas lufte disi e skuqur dilte hëna
Të vdekurit i varrosëm
Të gjallët i qante nëna

Nëpër këngë tinëz
Përbirohej nëma…



NJËQIND VJET NA NXIU DIMRI

Dergjeshin stinët rend si speca në varg
Si kripa në zjarr u plaste zemra në bark

Njëqind vjet stinët njëra tjetrën hanin
Njëqind vjet na e nxiu gjithë jetën dimri

Njëmijë të zeza i bëmë
E qanim të trembëdhjetën

Sa keq e sa egër sunduam vetveten...
E thias sa thellë e varrosëm të vërtetën



QENTË E ÇARTUR...

U bënë bashkë në muzg e u nisën për gjah
Herë hidheshin në dy e herë në katër këmbë
Qençe i lehnin hënës se ishte e plotë
Çeta e qenve në terr që dukej si një flotë

Kështu bënin prore kur mbushej hëna
Qentë e çartur të një katundi të ri
Pas u shkonte gjëma gjak e jargë ndër dhëmb
Të grithurat e tyre s'i shkelte njeri

Vinin nga çdo anë sa herë skuqej nata
Tokë e qiell i shponin me ulërima
Si në sahat të dekës lutej njerëzia
E lisat më të gjatë i çante vetëtima...

Qentë e çartur kur vinin tek lëndina…



RAPSODI MBI VARRE...

Me të vdekurit sonte do të hedhim valle
Do kërcejmë e do të lodhemi mbi varre
E do t'u tregojmë
Se i falëm fushë e male
Ndoshta na e falin
Tradhtinë e madhe

E zjarrtë zbret nata përmbi këto varre
Ah nata e marrë...me njëmijë marre

Rapsodi e çmendur kjo
Për të gjallët hapen varre…