Natyrisht,
gjithë popujt e botës janë të njejtë,
racist nuk jam, njeri mos kem!
Por është diku një vend i vogël,
ku rron një popull,
që herë më bëhet ilaç,
herë helm.
Emër nuk them!
BOTA IME
Në oborrin tim kam një det,
kam një mal që hesht,
një lumë që flet.
Kam një pyll të blertë në sallon,
mbylla gjarpërinjtë
në ballkon.
Në sirtar kam kyçur një qiell
dhe në zemrën time
një diell.
NESER...
Nesër, e dashur, nuk do të gdhihet,
do të mbetemi në të njejtën natë,
sikur të ishte burgu ynë.
T’i themi fjalët nga fillimi,
mbase e çmojmë dikur lirinë!
NUK MUND TE SHTIREM
Kur kaloj para kishave,
nuk bëj kryq, si gjithë të krishterët,
nuk mund të shtirem kot së koti.
Ato çaste,
i flas Krijuesit brenda vetes
dhe më shfaqet Zoti.
Thotë ime shoqe: - Një kryq, s’e bën dot?!
- E bëj para varrezave, zemra ime.
Dhe them: Ruana Zot!
PORTA
Ia tërhoqa pas vetes,
me mund,
kanatet e rënda.
Por s’mora vesh,
më në fund:
mbeta jashtë a brenda?
JETE ME KUSHT
Më ndje, Imzot! E kapërdij me zor,
kushtin që vë për në Purgator.
Të jem perfekt si i krishter,
që të më bësh në fund një nder?
Një jetë - me kusht,
që t’i shpëtoj zjarrit në gusht?
Gjithë jetën ankth:
“Më merr, s’më merr...”
Lëre më mirë! Po shkoj në Ferr!
KUJTESA
Kur u zgjova nga hemoragjia,
kujtesa ime ishte bosh.
Si të kishte rënë nëpër kotece dhelpra,
të mos kishte lënë vezë për kosh.
S’mbaja mend as kohën kur u linda,
nëse kisha prindër apo jo!
Dhe një grua - vazhdimisht tek koka -
nuk e njihja. Thoja: - Ç’është kjo?!
Por m’u mbush sërisht koshi me vezë,
pak nga pak të gjitha po i kujtoja...
Ah! Të vinte prapë zonja dhelpër!
Nuk e di në doja që ta zboja...
HYJNESHA
Ditët e mia ngrysja kot,
s’e dija se ç’më priste!
Lumenj të ngrirë kishte në sy,
gjiri si akull ndriste.
Rrinte e ftohtë, si një statujë,
i flisja dhe s’më fliste.
Ngjante se vinte prej diku,
nga të tjera galaktika.
Kish bërë gosti me Perëndi,
ndaj s’dinte ç’është frika.
Mister i madh: ç’donte këtu,
pse rrinte me të gjallët?
Ishte hyjnesha Afërditë,
ndaj s’thyhej lehtë nga fjalët.
NDERRIM STINESH
Dimri
zhveshi pallton e trashë me gëzof,
për një vit
ia la për ruajtje pranverës.
“Sa herë të besova, dola “off”, -
i tha marsi
dhe ia vari pas derës.
MAJI
Vesha këmishën e bardhë si miell,
shtrova mbulesën me det dhe me diell,
mbusha një qyp prej balte me verë,
vura kurorën e majit në derë.
Pres Zotin të vijë, veç a me të vetët,
të më bekojë ditët e majit dhe netët.
Zoti vonon. S’kujtohet për mua - fakirin.
Ç’të bëj? Djallin mikpres, me të Birin...
Diku tjetër Zoti, me verë të rreme gënjehet.
Unë e kam të fortë, ka frikë se mos dehet.
ALIBIA
Arsyeja më e shpeshtë në ndarje
- “mospërputhje karakterësh” -
është shtegu më i lehtë për dalje
prej dëshpërimit
dhe amokut.
Dhe alibia më e mirë
të fshehësh krimin
ndaj shoshokut.
MIDIS DY JETEVE
Njerëzit që rrinë poshtë kësaj toke,
janë më të shumtë se sipër saj.
Nëse i kthehen kësaj bote,
mendoni ç’mund të ndodhë pastaj.
Por asnjëherë, në hon të viteve,
nuk bënë ndonjë kërkesë për kthim.
Zgjodhën të gjithë, midis dy jetëve,
atë të gjatën, në amëshim.
Të paktën, kemi ngushëllim.
TRIMERESHA
Erdhi ora!
Në Had do të zbresim për pak...
Pse shikon, moj zemër, e ndrojtur?
Nga ty nuk më mbeti merak,
e di,
s’do më lije pa mbrojtur.
Gjithmonë,
më ke dalur për zot,
se je trime.
Por ç’t’i bësh! S’mund të ruhesha dot,
më nguli thikën nga pas
hija ime!
JETA
Meraku i përhershëm i tim eti:
“Grua! Ç’ma bëre shishen? Nëma!”
Përgjigja e zakonshme e sime ëme:
“Harrove që e thave,
dje mbrëma?!
Unë dhe motra shihnim njeri-tjetrin,
komplotonim fshehtas, porsi minj:
“Vallë, si qe e mundur, që mamaja,
mund t’ia zhdukte shishen,
nën turinj?”
Vijnë kujtimet vetë nga fëminia,
them t’i hedh në vjersha, që t’i kem...
Por më çahet hunda për pak uzo:
“Grua! Ku ma fsheve shishen,
po të them!”
DIKUR...
Doli një ligj nga Zoti lart:
“Do ketë veç errësirë!”
Diellin e mbylli në qeli:
- Kështu jeni më mirë!
Nuk llogariti veç një gjë:
me hënën çdo të bënte?!
Kaq kohë në qiell flinin bashkë,
tani qysh do ta zhbënte?
Dikur e nxorri diellin prapë,
për hatër të belhollës...
Eh, Zoti ynë, më parë se ne
ia ndjeve vlerën mollës.
DITA E PASHKEVE
U linda zog.
U rrita pemë.
Vdiqa shkrepëtimë.
Për t’u rilindur përsëri,
si Krishti,
lumë.
Më bëj një vend në shpirtin tënd të rri.
Qoftë dhe një vjershë të më shpëtosh,
është shumë.
Pilio, 25 maj, 2011Shiko më shumë
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen