 |
| Arif Bozaxhi |
DIELLI STACION I FUNDIT
Vetëm zogjët
Mund të lexojnë
Heshtjen e gurit
Mbı varrin
E ëndrrës
Aty
Koridoreve të etjes
Pikat e shiut
Janë gjıthnjë
Pranverë
E dielli
Stacion i fundit
i buzëqeshjes
KËPUCET E TIJ
Të kujt janë
këto këpucë
që tërë natën e lume
qajnë në pragun e shtëpıse sıme
Po këta krushq mërgımtar
dıellın e kujt
janë duke varrosur
në sytë e zogjve...
ZJARRET
Natë
të gjitha ngjyrat
dhe zërat heshtin
e nga heshtja
kallet deti.
LETËR E PALEXUAR
Në të kaltrën
frymëmarrja e shiut
pavdeksi
Në sytë e mi pëllumbat
letër e palexuar.
ZOGU
Letër e palexuar...
Kryengrıtje
E Dıellıt.
DETI
Në damarët e m'ı
Ka zan' e po thahët,
Detı.
DUART
Largësıa më e madhe
Janë duart tua,
Që s'preken?!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen