Një tufë me poezi nga Rakela Zoga

Rakela Zoga

Një jetë tjetër!

Sa keq me vjen, që s'të kërkoj më pranë.
Nuk rri të mendohem e të vuaj për ty.
E kisha një lot, që më bënte të verbër.
Me pikonte ç'do dite e me vriste në sy.

Me shkundte qerpikët, më sillte erën.
E kohës, që duheshin ne të dy.
Ngazelleheshin stinet, e luanim vjeshtes.
Në dhimbje endra me afronte me ty..

Ndodh të kesh, një jete tjetër mbi vete.
Të jetosh brenda shpirtit në dy..
Në portën e zemrës gjysmë të hapur.
Malli I largët troket përsëri..

(I largët, me dhimbjen e ikur... dhe ti)




Zgjohu!

Përse je bere kaq i pandjeshem.
Nëse të pata gur do te kisha thyer.
Po aromën e fjalëve e pranon dhe shpata.
Në duel dashurie, ndjenja mbi fjalë shkrihet.

Përse je bere kaq i pandjeshëm...
E s'me më dëgjon edhe kur afrohem.,
Ndonjehere bëhem si breshër.
Me gjuhën e qellit, s'di pse bashkohem...

Çastet e ndjenjës janë dridherima.
Zemrat e bukura i mbajnë shtruar.
Prandaj, zgjohu behu i ndjeshëm.
Të shohësh, si preken muzgjet me duar...




Dimërore

Une e kam menduar kthimin në borë.
Ti ke ndonjë ardhje që të pres?
Moti të papritura ka gjithmone.
Por heshtja në shpirt, dhe kohën e vret.




Ndodh

Ndodh të ngrohemi, në heshtje.
Aty ku gurgullojnë vetmitë.
Shpirti di të flasë me lot...
Në qellin e ëmbël të dashurisë.

Ndodh të jemi, e mos shihemi
Pikëllim në endërrim...
Ka një endërr prej verteti
Puthja ngin, veç në harrim...

Ndodh të vdesim, prej së gjalli...
Të mbulohemi me gri.
Në çatinë e qellit zemër.
Veç e veç, pikojnë dy...




Bregut dallgë!...

Afrohem pranë bregut e të gjej ty.
Zgjat krahët me përqafon si dikur.
Mundohem të ik e kthim gjej sërish.
Se trupi në det largim nuk gjen kure.

Kërkova te dal, prej atij shtrati që dhemb.
Po buzët e bregut me thërrasin pa zhurmë.
E kthyer në valë notoja sërish.
Gjëja veç kthim, harim s'prekja unë...

Ndërtoja flluska me sapunin ujë...
I fryja ngadalë, po era I shkrinte nga lart.
Sa shumë e doja atë çast të ylberte,
Kur mijëra ngjyra ti hidhja në shtrat...

Po ti, se kuptove asnjëherë atë kthim.
Ishe një çast, ajo dallgë që të vret.
Tani kur e shoh bregun nga larg,
Me frikën e ikjes me vjen qe te qesh...




Botë e verbër!

Xhaketat e tyre mbushin xhepat me pare.
Dhe blenë erëra, që sjellin veç pluhur.
Sperkaten prej parfumeve, të rema lajkatare.
Sa keq kur I puthin edhe me buzë.

Në shpirtin e tyre s'ka zjarr e ndjenja.
Në gotat e nates derdhin dëshpërim.
Prekin me sy fustane të holla.
Dhe gratë e tyre I lënë në trishtim..

Mjaft u genjyet burra lypsarë.
Me sytjena, që gishta s'ndjejne ne trup.
Në lakuriqësinë e prapanicave të tyre.
Vetëm brekët ju qeshin, si gjarpër në rrugë.

Është koha e djallit, në këtë botë të verbër.
Në shkëlqimin e tij, ju ndrisni me shume.
Shetisni me gjethe, që ju vyshken në duar.
Asnjëra prej tyre s'ka degë, s'ka dhe turp.

Është ndotur kjo tokë, mikrobe veç puth...




Brigjet e heshtura!...
(Për të dielen gri)

Brigjet tona e patën një fund.
Me kot prisnim shirat e vjeshtës,
Era i kishte thare.
Në atë shtrat, prekja coqeza kujtimesh,
Të një erë të marrë.
Si guricka të vrara, zgjoheshin ujrat e stinëve,
Tashmë të ndaluara.
Po unë s'mund ti ringjallja.
Të harruara prej heshtjes pa kthim,
Gurgullonin mungesen harim.
E vdisnin sërish...




Kënga e gjumit

Në qytetin e lashtë përsëri fryn erë.
E pemët janë zgjuar herët prej endres.
Me zërin e fletëve, puthin mëngjesin e bardhë.
Feshferijne një këngë, që këndoj pranë zemrës.

E pyes për ty, ku ndodhesh në këto çaste.
Vizatoj në erë, ditët kurr të prisja me ankth.
Ishe i bukur me zërin e detit e të dallgëve.
Që kurrë s'mi tregove, asnjëherë nuk I pashë.

Të flas pa zë, mos më kuptosh mungesën.
Të dëgjosh endren, që nata me uli në sy.
Ishin dy foleza, që prekeshin prej së gjalli.
Njëra me largonte me duar, e tjetra therriste prit.




Pa zhurmë!

Në sipërfaqen e trupit luajnë ca gishta.
Sikur duan të zgjojnë gjymtyrë te fjetura.
E harruar koha I ka mbështjellë me heshtje.
Flasin vetëm në stinë kujtimesh...

Në kornizën e ndryshkur të zemrës.
Rrenkon stuhia e dikurshme...
Ja dhe pak, dhe do të ikë ndryshku e dashur.
Është fundi që dhemb dhe dhimbja që ngrin..

Prandaj lerme të luaj me gishta e dashur..
Të shkrijë fragmentet e së shkuares.
Të zgjoj trupin tend, të humb trupin tim
Pa zhurmë mbytme, ne gjymtyrë pafajësi...




S'me ikën!

Të kam marrë peng.
Po si, nuk mu ndave një ditë.
Dhe natën kurr fle,
Me ty I mbyll sytë...

Sa herë ec në rrugë,
Ndalem papritur,
Me vjen zëri yt.
Një gjethe e dridhur...

Dhe mbeta mjegull.
Një trup veshur gri...
Me kot thonë se shiu,
Nuk mban dashuri...

Është ndere qerpikëve,
Me lëpin në buzë,
Në këtë lot të kripur...
Gjithë detin, preka unë.