 |
| Rifat Ismaili |
MES MUNGESAVE NË DHOMËN TIME
Diçka hyjnore kullon në mendimet e mia
Ëndërroj në dhomë një vajzë si fletë e lehtë
Portreti im vizatuar kuturu nga heshtja
I ngjan një shkëmbi që po thërrmohet në det.
Mungoj prej kohësh nëpër sofrat e miqve
Errësirës kërkoj ti rrëmbej perlat që treten
Një mall i pafund më trazon stuhitë e shpirtit
Rri shtrirë pranë një libri që s'më ngjan mua,por vetes.
Nëpër këtë botë pa shpirt,herbarium
Rri i fshehur librave, errësirës,reve
Si ajri në shpellë mungoj,madje më shumë
Mungoj në mes njerëzve si shiu lumenjve...
Këndoj kundër të gjithëve dhe kundër vetes
Në zemër nuk bëj ortak askënd;
Grave u kushtoj një faqe libri në heshtje
I dëbuar më duket se jam, nga çdo vend...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen