Një tufë me poezi nga Diamanta Zalta

Diamanta Zalta

ETYD

Si një mit i pastër, shkruar në greqisht,
të lexoj e më mbulon
me tëndin shpirt...

Vetëm kaq,
mund të bësh për mua tani,
ndërsa qielli të mban shtërnguar në gji.

Unë shkel themërçarë, frymeprere,
e përhumbur, e pambështetur,
mbi një dimër balte.
Pastroj koren e një kohe, që s´më ngjante. 




PERËNDIM

Përpij me sy horizontin që davaritet,
deri në pafundësine e tij.
Ndërsa diku në cepin tjetër të botës,
je Ti, qe s’te di.

Më ngatërrohen kufijtë e kohës,
e s’mundem as ti mpij...
Dielli I ngopur me njelmin e detit,
Zhyt avrën e padukshme, e vehten mbyt,
përpara se nata të vijë...

Mua me duhet te ngopem,
me ngopjen e tij.

Derisa ngjyra portokall,
Në mollëzat e bukura të gjethes,
bëhet gri.

Mbaj mend nje cast kur ne heshtje
I kerkova jetes, qofte edhe vetem te di
në se ekzistojnë dy sy, që brënda
mbajnë sytë e mi.

Hëna sajoi një gojë të stërmadhe
nisi ta përqeshe, hulumtimin tim.
me kaperdiu shpirtin, pastaj nje erresire
bakërzoi dritën rreth meje, si nje vetetime...

Më shpërbleu vetem një pllenim ngjyrash,
diku pertej horizontit të lagur me shi,
duke krijuar një figurë binjake,
që më ngjante... e shpikur... vetem në poezi!




ORËVE TË VONA

Kjo mbrëmje,
sapo ka filluar të tymosë blu-në
mbi të gjelbër,
dhe rapsoditë e qiellit,
nëpërmjet një konstelacioni te fshehur mes resh,
përkthejnë zëra të çuditshëm brënda nesh.

Eshte orë e vonë.
Ora kur gjithçka shëndërrohet në hije,
ndryshon trajtë,
ndërsa mbulohet me natë.

Shtëpitë, me çatitë e gërmuqura,
nën syprinën e lagësht e të qelqtë,
çpohen dalngadalë, pakuptuar
nga vështrimi I mprehtë,
I hënës në qiell.

Diku, nën një pullaz ngjyrë gri,
pikon një poezi.
Gezon hareshëm një letër e bardhë
Si nje cope tokë kur mbi te,
bie një petal.

Ku ta dish, diku larg,
Pellumbi vella shkruan me sy në horizont,
dy fjalë.
pasi më parë i ka ngjyer në mallë.
Pastaj humbasin koordinatat e tij,
germat mbyten neper e valë !

Kreshtave të dehura të qenies sime,
tani këndojnë rrëketë.
Era, mbush poret me parfum gjethesh.
Një zë i cuditshem, i perbrendshem
që s’I beson udhës, as te papritures,
Me nje te vertete te pafajshme përleshet...

Edhe pak orë, edhe pak... dhe e nesermja,
do të zëvëndësojë plotësisht, të djeshmen...




DY TE KUNDERTAT E JETES SIME

Gjithë jetën time,
Ndjenja dhe Llogjika,
në luftë kanë qenë për vend të parë.

Llogjika,
urragan që sdi të falë,
përherë, mbyt një pulëbardhë.

( Nga libri "Ringjallja e Pulebardhave" )




PESHORJA E KOHËS

Thërriti një herë,
Për të konkuruar, Jeta,
Në Peshoren e Kohës,
Dy Krijesa.

Një, shumë të pasur - Mbret,
Dhe Nje, shumë të varfër
Poet.

U tha, vendosni në peshore,
Atë që konsideroni më të shtrenjtë,
Dhe atë që mendoni se në jetë,
Zë të parin vend.

Mbreti qeshi... tha: E lehtë!
Dhe i shkelqyen dhëmbët e florinjtë në këllëf.
Poeti, uli kokën e thinjur nga hallet,
E filloi të zhvishte, një nga një,
Zhelet.

Mbreti, vuri mbi peshore pasurinë.
Sa të rëndë e kish´ vërtetë peshën!
Poeti, pasi hoqi zhelet në fillim
Nxorri nga shpirti, Ndjenjen.

Cuditerisht...
peshorja filloi të anojë,
kokëfortësisht,
nga Ndjenja.

Poeti, vuri buzën në gaz .
Mbretit, i luajti mendja .

Kjo është - tha JETA,
Edhe për mua, E VERTETA !

( Nga libri "Rrugicave të ndjenjës" )




SHTËRNGATA KA HESHTUR

Shtërngata,
akoma si ka mbledhur veglat muzikore,
në të përbrëndshmet e shpirtit.
Një frymëmarrje e ç’rregullt,
i mban ritmin.

Pas murit të heshtjes,
bëjnë konferencë gjethet
ngjyrosur me gjakun e pare te vjeshtës.

Rrugëza të vogla drite,
më çojne tek dicka qe me memesine ngjan
e me peshtjell cuditerisht dicka si nje gaz.
Mbështetem e besoj në Zotin e Madh!
Kjo qytezë që më strehon,
mban brenda, ftesën paqësore,
atë qe në gjuhën profite shqiptohet: Salem!
Ehhh... Po Unë, pse s’jam aty ku duhet të jem!?

Zinobi e Romës së vjetër!
me qingjat e bardhë në krahë,
këmbëzbathura në të mermertat shkallë,
me zhelet e shpirtit, varur shkel e shko, në qafë.

Sa e bukur është krenaria,
dhe madhështia, e një durimi!
Dashuria është vezullimi.

Mos u trëmb prej fjalës time, shpirti im.
Jemi qëniet më njerzore!
Aspak mëkatare, aspak tradhtare,
Jemi këtu, e jo në rendje kohe!

Nuk ishim kurrë ajo valë e nxehtë,
e huazuar, e shpirtit Zamfirë - Pushkin.
Por do të vazhdosh të mbetesh besimi i hershëm,
në unazën e kohës, se lëngimit tim.

Sepse me je një bashkim i pranuar,
edhe pse s´me la ta gezoj si desha,
mëmësinë.
E gjithë flaka, tani me është mbledhur
në atë dritën e vogël të syrit, që je Ti.
Digjet në heshtje, siç djeg vehten
me dashje, një qiri...

Pa llogaritur,
pa pritur asnjë këmbim.

Keshtu ndricohen dashuritë e zogjve,
tek njerzit e mirë!
Këngën time dhe tënden do ta cicërojnë
diku harabelat, në nje cope ajri të lirë...

Dashurine e vramë, i dashur, e vramë!
me flijimin për te bukurit, tanet fëmijë,
Ndaj rri i qetë tani, e mos e ki frikë dashurine,
Qe s´na e dha lumturine.

Une jam mbledhur grusht
në një cep të fundit të jetës,
Kërrusur mbi një letër,
e vogël, e vogël, sa një pikë...

Thjeshte, ti më bëj një vend,
Në një cep të vogël të qiellit,
e më prit...

( Maj 2019 )




ME PYETI DJALI...

- A bën gabim, njeriu i shkretë
në se "lëkundet" disi, ashtu... si ta them
krejt papritur, krejt pa dashur,
diku aty... tek zemra afër?
Ndjen një frymëmarrje më tepër
përbrënda,
vetëm per pak, aq sa jeton ëndrra!

- Po bir, ndodh!
Njerëzit ndonjëherë edhe improvizojnë,
diçka të guximshme, qe e dine
se as vetja, as të tjerët se lejojnë!

Mendojnë se marrin pak çaste në duar,
pranverën që i gëzohet luleve të çelura,
zbukuruar nga e pazbuluara,
e madherishme, si një vezë Pashke mbi kashtë,
mbi një lëndë prej drite dhe heshtjeje bashke!

-Kuptoj...
por s’i mund ta quash gabim,
një zemër të mbushur me jaseminë?!
Cdo shpirt i bukur e i dlirë,
mund të adhurojë me pastërti NJERINE,
për bukurinë e karakterit, diturinë,
e te tjera shume...

-E di, jo shumë të thella, por të kullura janë ujrat,
që fshehtas rrjedhin syve,
si kurrë më të bukur.
Jo me pendim,
por me admirim për qiellin,
që një pulbardhë erdhi dhe e bëri të lumtur.
Por për pak, fare pak... se ndergjegja,
qe punon me ligje te pa shkrojtur,
shumë shpejt do ta ketë zhdukur...

Njeriu pra, duhet t’ja falë nganjëherë vetes
mendimin, hutimin, dhe ëndërrimet,
t’ja falë gabimin dhe lules së këputur,
kur I gjithë shpirti, asaj i rri përkulur.

Ah, i miri im, Thika e moralit ,
e prêt lehtë lëndën e lumturisë,
rrotull e rrotull asaj fjale të thjeshtë,
që është dhe e ndëshkuar të vdesë.

Ndoshta ka dhe Engjëj të ashpër, bir
që njeriut ja kërcënojnë zemrën.
Kjo ndodh kur yjet, fikendizen
e i qahen Hënës Nënë,
kështu si ty, në prehër...