Te sheshi i qytetit E di i dashun? Ndrruen stinët dhe unë çdo ditë të pres te sheshi i qytetit qi t'vish prapë dhe ja kam numru diellit tana perëndimet dhe a e di? Janë qindra e kusur perëndime qindra e kusur ditë qi nadjeve t'mija je e vetmja lindje. E di ç'i ndodhë natës kur ti s'vjen? - Trazohet! E dehun s'ndihem e pikëllueme ti m'vret e kjo m'pëlqen shan, ofendon, dhe unë fal... ti s'kthehesh, e kjo udhë nji kaheshe, kjo ma nal' frymën... Po prapë i besoj t'nesërmes, qytetit rrëmujë n'prag t'shembjes tue pa festën e perëndimit e si ikin stinët andrrës t'shtypun qi do vish te sheshi i qytetit ku t'pres çdo ditë.
Veç nji herë Bahu veç nji herë emni jem dhe shih cila baladë mesnate ndanë hanën në dysh kush ma vodhi qetësinë e mbramjeve, qi e kisha kaher'; shih sa dashuni kanë lutjet qi gatuhen për ty sa t'çmenduna janë andrrat dhe si i ruj; shih edhe si pranvera e nalë kangën kur nin' zanin tand t'ambël, si e nalë lulimin kur sheh tandin nur! Bahu veç nji herë emni jem shih me ç'shpresë rrojnë ndjenjat qi s'po përfillen, si ngryset dita pritjesh për nji fjalë me britma t'pafre t'dhembjes e t'heshtjes. Si ravijëzohet mirazhi yt mendimeve mjegull, shihe patjetër, si suvala përpin' shpirtin edhe pse asht i qetë deti Bahu, emni jem, veç nji herë shih sa 'shtirë e baj vet t'plotë hanën kur i mungon pjesa tjetër. Pa ty Çdo natë ngjaj me natyrën e vdekun me nji shishe venë e nji gotë unë pikturë e dehun, pa ty kornizë që më mban... E lehtë asht t'largohesh pa marrë kujtimet vështirë t'i mbash ato pa pas sarkofag t'i futesh kur natës malli merr flakë Tavernen kaher e kam braktisun dehem mendimeve për ty belbëzimeve motak ju shperren fuqitë t'thurrin lutjen për shtrengimin e paha t'përqafimit tand Embrion i dashunisë që u rrit n'vetmi s'mësoi kurrë gjuhën e lumtunisë... Ah, si trazohet deti kur dhimbja derdhet në të! Le t'merr flakë në karthje kjo dashuni ku pa za po t'dashunoj pa za dhimbje po m'sjell.. valët e detit t'marrin udhën e hinit t'fundoset diademë e maktheve që mban emnin tand... M'shfaqesh shajni e ngërç m'i jep natës nihen të çjerrat e saj plot llahtari shahit kam hanën e yjet e këtij shablloni ku kujtimeve shtrengatë që shumëfishojnë dhimbjen ju baj sogje me shijen e venës e ngjyrat e trishta t'dashunisë t'vdekun pa kornizën që e mban të gjallë, pa ty. M'je veç andërr Ç'u hapërdarë çjerrë e shpirtit sëmbim i dha andrrimi për ty... si s'u gjend kurrë mes fjalëve tua t'bukura Më çmenden sytë kur të shohin gllabëroj ftyrën tane hanë e trupin tand statujë e bukur qi tinëzisht ta përthekon era... E lumja erë! Yjet - miqtë e mi t'dëshirave prekjet e lutjeve t'mija klishe m'i shkëputin andrrat t'bahesh mbramja jem e zhurmshme me shandan qirinjsh e nji trendafil Zaptues i pabujshëm i tana dëshirave... se si të çelë nji lule në buzë kur buzëqesh! Ah! Ç'neps të madhë kam për ato buzë! Ç'dëshirë të madhe m'i marrë erë asaj lulje! ... Kur ti s’ban za Ti s’flet i dashun dhe nata galop vjen si hata ma merrë qetësinë suvala nxitimthi kalërim kur kreshta kulmon trupin tem m’përpinë thellësive t’saj t’errëta, pabujshëm, pa tamtame, si pa shpëtim; m’molis’ me trishtin mendimesh uragan t’ashpën t’vetmisë hyjzit e grisun qi shuhen si andrrat... krupë qi përdhos hanën bjonde flatrime korbësh qi shihen mes rrebesh t’gjatë me shi. Ti s’ban za e nata galop m’vjen si hata e errët, e duhishme, me erna t’fuqishme sëmbuese, e llahtarshme ...me hanë t’ngranë. M’fanitesh çiltas netësh orgji më shperrë fuqinë nji rrisk e zezë reje më burgos fjordit nurit tand të rrallë zaptues qi m’bjen mornica t’denduna mërzish netëve kur hataja shpërndahet tuj nga. Heshtja jote m’xan si shamtinë pa uzdajë, po stoik lutje mijëra-netësh kumbi i shpirtit l’shon prap qi me nxjerr nji za, me pushue duhin’ qi niset përnatë Kur ti s’ban za, ah, sa shumë dhemb i dashun...! dhimbje qi çon n’baladë agonie përgjumun tuj derdh vaj n’zemrën qi lakmon qi përkundet kaher’ n’prehën vetmie. Helena e poetit Në vargje e shtrin’ t’padehun e kot’ pranë bregut t’buzëve mrena Trojës tij shkatrrimtare, klithmë e simfonisë tij në t’katërtat kohë… Prek apogjen e dëshirës t’veladonit psalm i shpirtit t’tij shtiak Krizantemë në vargun shi-lot’ si suvalë, si demon elegji e përvajshme e dashnisë Naiv zhytet n’Egje ai bucet nga mekja nga regëtimë qi e shkatrron penel qi ia hijezon lumtuninë, po ai e nanurisë në vargje sërish sarhosh jargavitet pas saj…
Edhe sante T'prita edhe mbramë kur hana sa nji thue përhanoi natën me ta mat zemrën sa dashuni t'peshon për mu po s'erdhe, t'u çaprazuen hapat n'udhën e ngatërrume t'yjeve e e shtrive mungesën sa qielli i zi Po as sante s'erdhe kur nata s'paska yje e hanë mungesa korb mirë përshkon qiellin tu m'lidhë nyje bambu pritjen me shpresën sa nji thue për me pa ftyrën tane hanë e sytë e tu yje farfuritës që m'çaprazojnë hapat
Kthehu për hatër t'hanës Me netë t'tana nuk po flen rahat hana pa neve rojtarët e saj, s'po bjen n'herezi ma e m'sheft mas reve tinëz t'lumtun me na pa veç hajde e shihe prej ktu se si asht ba, asht dremit... Mu malli po m'rigon si shi e po rri mas grilave, n'andrrat syqel t'mesnatës n'apogjen e rreme po luhatna po s'po asht boll durt mikluese me përvinu kadal ftyrën tane nuk po munen me durue duerkryq Natë orgjie po baj n'nimfen teme sarhosh n'theqafjet drejt mirazhit tan po eci tafti-bafti! edhe t'koft zgrip i jetës, imazhi yt joshes po m'babëzit teslim po bahna se m'asht sekrecion i trupit menzi hana po m'nal vikamen harbute kur po shuhesh si meteor pa mujt me t'nanurisë si du un' Kallamishte jam ba pa ty, kurm suvalë kujtimesh që po m'marrin... tangjent që m'prek n'pikēn tem t'dobt, n'ty E vetmja hana po kuis kit eremit naiv e as nuk po kotet po m'ep stërkalë shpresash që kem me ken bashkë tymtajë po ma ban menen shtërzime pa dobi, për mu t'pashpresë! S'di edhe sa do mahet stoik ky shpirti jem maraz pa ba naj hata prej mungesës tane napalm... Mos e shti n'mëkat hanën me ba alibi t'rreme për mu kthehu për hatër t'saj.
Pres Po i thuri e shthuri ditët prej lamshit t’Penelopes e vështirë qenka nyja e andrrallave t’harrimit Pritjet e gjata largësive t’ndame detnave… as galop s’i m’rrin dashunia ikjet Netët rrjedhin pagjumësisë deri n’agoni fjord i mallit në gji të tyne skalitet qielli ngryset reve t’zeza t’syve shi i përlotun përvajshëm pret kthimin Mâj me duer dhimbjen e spazmes të ditëve që u tkurren vetmisë Po gajasem tu i shtrydh lutjet mi ty shtrëngata m’shfaqet shpirtit t’trembun drojë e kam errësirën kur nata s’ndez asnji hanë përhumbem vegimeve kur m’shfaqesh shajni e topitun nisem me tallaz të t’prek m’shperren fuqitë angështia ma shënjon frymën duf i ditëve hakërrinë… kuturisje e kot’… Tu i thur e shthurr ditët pres që t’vish t’ma matësh syprinen e mallit me puthjet e mungume që s’mi zgjun nadjet e lumtuna po te dehuna eremit. E pashë në sytë e qiellt E pashē në sytë e qiellt dhe fjalët humbën mes reve.. n’heshtjet, n’dridhjet, n’shikimet n’fjalët e ‘arnuara belbëzimesh kryefjala ishte ai nuk e dinte Buzëqeshja e tij nalte frymën përzinte stinët i ambli za qi i kumbonte lakmisë i shtonte etjen e frikën, për tu ba sante dhimbje e stuhi deti… Mesnata asht lutje: Zot, t’bahem puthja e tij nji herë!
Lakmoja Netëve pa shi me gjysmë-hënën dritë që bënte errësirë e kthjelltë pëlhurë, të t'prek me gishtërinjë lakmoja, sytë e verbër që s'shihni gjë pos teje ty që m'kallje epshin flakë botën time hi e bëje, e zgjatja dorën në xhamin tënd trokisja po ti s'më dëgjoje, të shikoja fjetur me plot lakmi me erë, zëri m'përhumbej diku veshtë e tu dëgjuar s'e kanë zemrën që për ty është lut; butësisht t'më shikoje e të t'shikoja... nga larg t'më flisje që afër të t'kisha nga larg t'më puthje brenda të t'ndieja... në netët e errëta të kthjellta pa shi hënën time gjysmë me ty të plotë ta bëja Eklipsi U mblodh hana në të plotë priste në sofrën e saj diellin t'skaliteshin perishane në ballin e natës... yjet spektator u marrosen duartrokitje katikulash u dhuruan derisa putheshin në sytë e tyre picak... Vjeshtë Treti vapën e gushtit shi i rrëmbyeshëm frelëshuar... djersët e tij u lanë penel i stinës ngjyroi natyrën në të purpurtë gjethet pllangë ju ban tokës dallëndyshet drojë paten retë e zeza iken turravrap sheshazi... krizantemë nazike luloi diademë në krye të stinës
Dhembje Prarim i meteorit thahet në kalivare vjeshta nuk lulon më krizantemë farë e dashurisë harron mugullimin qiell i zbrazët - lejlekët mbi re flejnë Mëngjesi nuk fekset diellit farfuritës nata shtrydh yjet - puçrra irritim hëna shpërthen vajit të akneve rrokjet e lotëve thajnë jasemin Dëshirat beftë shkumohen suvales stërkalet e shpresës i tret kripa deti merr trajtë dhembje bregut vetëm merrë ngjyrë klithma Sarhoshët enden dehur në theqafje pijnë helmin në gjinjtë e shisheve lutet djalli për një kafshim engjëjt para ju prijnë ikjeve Penel i stinës nuk lyen më kohën lutjet rruzare këputen në mes hahet mollë nga dorë e Eves ngjiz jeta - njeriu vdes Iku nata Iku nata pa shkru nji varg për nurin tand qi derdh n'mu ngjyrat e lumtunisë akuarel Iku nata pa shkru nji varg për ty... pikturë e preferueme n'atelien e kujtimeve
Lamtumirë Mos qaj! As unë nuk i due lamtumirat! Janë valë përmbytëse, këmbana qi kumtojnë për pakthim kanë teh kujitës për shpirtin, e di vrasin dhe s’qajnë për ikjet... as ti mos qaj, buzëqesh dhe mos m’kërko nëpër mjegull honet e mërzisë kanë thellësitë e errëta për plagët qi merrë s’ka ngushëllim veç fashot i merrë harrimi. Sodit hanën kur t’kesh mall për f’tyren tem t’bardhë mos e mallko jetën se hyjzit nuk t’falin... por... ti, më fal! qi me pelerinë trishtimi po t’vesh sot dhe qi zemrën në duer s’ta lashë ma gjatë Mos e përmbyt natën me rreke lotësh mos e le t’bahet vazhdim i fshehun i dhimbjes qi ec e të përndjek ditës... mes reve t’mungesës kur t’shpërthej’ rrufeja kur rigë loti shpirtin ta mahis’ kujto, vec, sa të kam dashtë.... Shpirt, mos qaj buzëqesh… Lamtumirë!
THONË SE VDIQ NË KËMBË ( Për Xhemajl Fetahaj ) Rrugë thonë i lëshonte Shkëmbi edhe ahu Kur e hidhte hapin .. Xhemajl Fetahu Krejt Kosharja i rrinte te krahu Nuk ka gurë këtu jo as piramida Në Shqipëri po vdes se këtu unë linda Këngën tash ia endin zogjtë e mirë mbi rremb Nëpër atë ahishtë.. Ku thonë se vdiq në këmbë.. MES DËSHMORËSH Kur flini ju të qetë Natën nuk shohim zjarre... E shkelën gjakun tuaj E ne n'a kthyen në varre Do qenë të zgjebosur Që e sollēn hatanë Juve u prenë në besë Ne krahët na i thanë As vend për varr s'na lanë As një copë diell kund Asnjë ditë e mirë... Veç sillet e pshtillet kënga .. " e krushqit janë të ngrirë.. " PRISHTINA Kur ikin zogjtë...ikën edhe stina Pa stinë e pa zogjë... ka mbetur Prishtina Tash e njëzet vjetë gërvallët megafoni Eshtë thyer gjilpëra Mbi një pllakë gremafoni... AH... KJO DHIMBJA JONË. Ah kjo dhimbja jonë ...nuk paska të sosur Mbetëm ndër një lis Si pëllumba të plagosur... Se n'a mori keq Tejpërtej ndër ije Tanët kështu n'a lanë Bre mos u pastë hije... LEGJENDA.. Ec e ktheja ti shpinën furtunës Kur t'a merrte lotin T'a gjuante përtëj Bunës. Rreth qafe ec e merre Rozafën e gjatë Herë trathtuam gurët Herë trathtuam gratë.. Legjenda e shekuj gjatë i kemi rrejtë Gjërsa polli dreqi Tek Ura e Fshejtë.. HIJA IME VDES... Zgjohëm i gjori ...zgjohëm çdo mëngjes E kur zgjohëm unë ëndërra ime vdes Prapa n'a ndjekin ah natë e ditë.. Herë mua herë ëndërrën N'a qesin në pritë ... Çdo ditë e ngapak Por vdesim çdo ditë... GURVARRI IM O STRELLC... Kur më prishët mendja Mbyllëm si n'kafaz Nga mrizet e tua ti m'a nis njē gaz Në këngë e ninulla futëm si ndër strehc Ti buzëgazi im... gurvarri im o Strellc... SI URTI... Edhe nëse qielli i at-dheut Të kafshon me dhëmb Mundohu patjetër të qëndrosh në këmbë Askujt mos ja zë diellin... Se kur të bie perdja e shpirti kur të dhemb Në tokë as në qiell nuk të mbetët vend... Përmbi dhe ndoshta T'a sjellin krejt ferrin... Edhe të pa fytyrë E merr ai të mjerin... NUK KA MË KËNGË Fushës përgjatë po dergjën të vjelat Dita po zbret po s'dëgjohën gjelat Dita thonë ka le po dielli nuk po del Dhe gjeli paska thënë ...as unë s'jam teveqel Nuk ka me këngë Se vetë po e donë terr... NË JETË... Vdekjën e mbajmë veshur Si këmishën e trupit Sa herë këmisha jonë athua
KRYENGRITJE DASHNIE Shoh veten n’pasqyrimin tem E due me shikim me hy n’thellsi t’trupit, N’thellsi t’trupit tem, N’thellsi t’trupit e t’turpit t’botës. Me dur t’mia due me zhvesh lëkurën, Andrrat e jetës, Me kafshue botën due Dhe m’e lanë me kajtë, Ditën kur fillon stina e luleve, Që me lot t’veta me ia la m’katet E me ia përplas derën: - T nuk mundesh me dashnue sa unë, Ti nuk mundish kurrë M’u ringjallë nga dashnia si unë, Botë e lanun pas dore, Vetëm unë munda me ikë Nga lkura jote me zhubra, Si lvore lisi, Kur dola nga mitra jote, për me lindë sojin tem. Ja, e sheh! Ti as sy me m’shikue n’sy s’ke! Merre ikjen tâne Dhe rrëshqit turpit e trupit tân, Kot i fryn gacave t’dashnisë Me qitë zjerm, Ti e di mirë Se unë sa herë marr frymë, Jo ajër, por dashni marr, Në çdo fillim dashnie, Des për m’u ringjallë. Laj tani m’katet me lotët e tu! Qepe gojën mos t’shpëtojn’ jargë Dhe theje pasqyrën mos me t’pa ma. As e fjetun, As e zgjume, As me jetë t’marume. M'GJEN TU SHPRUSHË HININ TAN Trupin tem t'qullun E ka prek dora jote e ftohë, Kur ke ardh me shu etjen tane me mu, S'e ke ditê se ke me shu hi votre vetë, Ti ke desht t'lush me zjerm e me ik, Me ik me hijen tane pa ba zhurmë, Por ikjen tane e ka kapë per gryke Llava e nxehtë e trupit tem... E njajtë si nimdhetë kat mbi toke, Si nimdhet kat nën toke. Prej ktu po shoh si po digjet zemra jote Në turrën e truve t'ua, E përvajshëm të pikojnë elegjitë. Të kam thanë atë natë: Mos luj me zjerm, Se kollaj digjesh vete, Para syve të përcëlluem t'dashunisē, Nën fërgëllimin e lotēve, Mbi sferen e humbun t'faqeve t'ua... Hija jote sonte po kan Mbi mejtin e ftyrës teme pērtej dekēs, Hija jote po kan për me shu dhimbjet, Tu dite qe dhimbjet i shton loti Dhe marrin jete me vete, Si ni arne t'shkulin prej njeriut. Sonte klith edhe loti yt Dhe bahet gur i muranes teme E cdo fije e flokut tim tundet si gjarpen i zi, Që asnjana fije mos me imitu mitin e Meduzës, E unë po rri sturkun ne brendinē teme, E vrame prej lotit tan, E vrame prej lotit tem Tash m'kërko nëpër grimca dheu, Tu shprushe me kujdes hinin tan. FUNDI I VIRGJINISË Sonte, Zhvesha me duar të mia Teshat e virgjinisë, E si ni nuse e harlisun, Kam me bâ dashni me kujtime, Se vetëm kujtimet dinë Netëve të vdekuna m’u dhânë jetë, Mbi trupin tem Nga baladat e ringjalljes, Kurse ti sonte je prej akullit, E djersa jeme vale I kap për fyti klithjet e tua dinake, Për m’u bâ jehonë Klithjeve t’mia. Vetëm klithjet e mia Dinë me t’çmend ty mâ s’miri... Sonte kam m’i lânë sytë mbyllun, Sepse ia kam tutën ikjes tâne. Asaj ikjes tâne, Me të cilën ik çdo ditë, Kur je hije e zgjume Para syve t’mi të mbyllun. Fort tutem se kanë mem zgju Hapat e ikjes tâne, Fort tutem se hija jote Nuk i ha gjurmt e tua E m’gjen tu bâ dashni me burrin, Që nuk m’ka zhveshë kurrë, As kur ish n’andërr Pse mos m’u deh deri n’mëngjes Me atë pijen, Që nuk e kam pi kurrë, M’u deh para syve t’shejtorve, E kur t’ më thrrasin të zgjohem E dehun, Me jargë nëpër kamë, Me t’vjella t’shtatzanisë, T’u bërtas: M’thurni kunorë Kujtimet e dashnisë sonte! Mos m’leni me mëkatu çdo natë! Dhe mos m’leni E bâni sa të doni kuku, Nuk mundi me m’ndalu, Zoti asht i shejtë për mu, Jo për ju, Aman, o Zot, kuku! ZANA ME EMNIN TEM Prapë prite terrin e zi t’natës, Me ardhë ngadalë te unë E me trupin tân t’djersitun M’i prek skutat e trupin tem, Me mbush dashninë tânde prej burri E prapë nëpër terr t’kthehesh hero Erosi, Për t’ jetu n’maje t’Olimpit, Ku çelin votë e dashnis tâne, Votë e mkateve t’tua. Sonte, Copat e shpirtit tonë, U thyn n’heshta t’zemrave, Si n’kohën kur i bame bashkë E tani prapë po don m’i plotsu Me trupin tem shtalb, Ani pse ia kam zhveshë teshat virgjinis Te poezia jeme e fundit, Me burrin e shekullit tem, Kur ty t’pashë tue lujtë Me gjinin e Rozafës n’mur t’kalasë Aty ku pinë qumsht fmijtë. Ti kurrë nuk e ke ditë Qi unë t'kam pa si vdes duke dashnu, Pa zhveshë kurrë as gru, as çikë, Me atë gojë m'ke thânë atë natë, Se ke dashnu Ajkunën e kreshnikve Dhe i ke ra lahutës së Fishtës për t'dhanë telall. Sonte, Ti mu Si zanën e malit dikur, Po don mem dhunu n’plasë t’shkamit, Po unë e kam kuptu Qi ke pre malin me sopatë Me t’pa të gjithë. Sonte prapë prite terrin e zi Dhe ik me virgininë teme t'prishun Dhe ngjitu nëpër degë Olimpi, E nesër t’troket n’harem Zana me emnin tem
UNË DHE KËNGA Do të varrosemi kur të na lindin të vdekurit për të lindur kur të vdekurit të na varrosin 1995 ATLANDIDA E RE Urime Veneci shekullin e dhjetë mbi ujë Kujdes shekullin e ri Nuk u besohet më pellumbave të bardhë banorëve të parë në sheshin Santa Maria Sallita Uji po e han tokën tuaj Një ditë do ta përpijë se bashku me 46 ishujt dhe Urën e Psherëtimave qe të krijohet Atlantidë e re Veneci 1995 URATË Zotynë Pranoje Lutjen time Diell të ketë Në Mendjen e Durimit Orëbardhat ta shpejtojnë Ditën e gëzimit Lulet e kësaj toke Ilirisht Uratë le ti këndojnë bashkimit Nuse e Ujrave Të na i gëzoj shtëpitë Circe Jona Të na i mbëltoj dashuritë Ëndrrmirat Të na i zgjedhin Fatitë Këngët tona Ti pushtojnë lartësitë Amen ZGJOHU POET Nuk jam engjull i thinjur në tempullin e durimit as memec i përgjumur arratisur prej vetes Zotin mallkoj që as kokën e ktheu kur Kosovës ia lidhje plagët Zgjohu poet se përseri po „Tkurret Atdheu“ Zgjohu e zhvishi të gjitha marrëzitë e kësaj bote Europëzeza prapë fle e djalli me shajkaqë ngre krye Zgjohu për tokën dardane për „gjakun që nuk falet“ Zgjohu Ali Podrimja e ti zëm pusi të keqës se koha nuk pret Zgjohu... O burr i dheut Të thërret Kosova me zërin e saj të mekur 17. 06. 2013 NE DHE LISAT Rrënjët thellë në tokë Diellin... Kësulë mbi kokë Kur lisat e rrisin shtatin Ne lirshëm e hedhim hapin Ata i përkund era moteve E fëmijët tonë... Djepat me nillullat e lokeve Lisat puthin qiellin Ne lutemi për diellin Të sotmën dashuri Të ardhmën lumturi Ata bartin historine e moshës E ne kujtimet e trishta Të kohëve me grip Tokën e Arbërit E madhërojnë lisat Shekujve e zbardhin plisat... Rrënjët thellë në tokë Lirinë... Qeleshe mbi kokë 25. 02. 2014 LISAT DHE PLISAT Askush mund t‘i numëroj lisat Askush mund t‘i përulë plisat Me lisat flasin legjendat Me plisat flet historia Gjokseve tona Shpesh u thyen stuhitë Që të mos na priteshin lisat Dhe kokën të na zbardhnin plisat ATDHEU Atdheu është oqean i vogël i trazimit të madh ku bien heronjtë Tokë e pushtuar nga magjia e shkretirës ku vritet ëndrra e Gjergjit Vend prostitutash veshur me ngjyrat e flamurit ku lindin kopila që shesin veten Luadh gomerësh a mal ujqërish të uritur që e kafshojnë tinëz Lirinë Atdheu është plagë zemre që po rritet... rritet... e rritet... 4 shkurt 2018 GURI I NUSËS Ajo mezi e kishte pritur ditën qe të bëhej nuse dhe jo gur, sall për t’i dhënë emër një legjende! E zezë dita për krushqit! Oiii... medet për Nikollën e Gjinit, që kurrë s’u bë dhëndër! Mbi shkëmb vajton një shpend i zi... Qershor 2018 ME GUR E GJUAJE DHE ZOTIN (Mikut tim, poetit Tahir Desku) Kot të erdha te shtëpi e re, poet kokëkrisur ! Edhe prej varri paske ikur t'i këndosh të bukurës Anitë, vashës që s'u jepej as Perëndive. Kurrë s'ke qenë i rehatshëm bre lum miku ! Sy njerëzve të hekurt, lozje me zjarr. E kur qielli skuqej mbi Kosovë, me gur e gjuaje dhe Zotin ! Ti, o dreq poet ! MARTINI Një Martin e ka atdheu dhe një atdhe e ka Martini Edhe me pranga në duar e kërkonte hisen e vet të diellit Sapo qielli u ndez mbi Arbëri përballë i doli gjarpërit të zi Pastaj - kur liria ia puthi ballin me shtatë plagë në zemër u kthye andej nga kish ardhur Thonë se tash - atje diku larg sheh ëndrra me ujqër që duan t'ja kafshojnë atdheun e s'e zë gjumi... e gjum nuk ka Një atdhe e ka Martini e sall një Martin e ka atdheu 07. 01. 2019
NË ÇAMËRI Në Çamëri... sa herë që bie shi ndizet qielli e Lumi i Lotëve del nga shtrati Atje – të gjitha lulet mbajnë erën e gjakut Në Çamëri – çdo natë dëgjohet vaji i fëmijëve që djepat ua kanë djegur dhe perëndive u errën sytë Atje – më nuk këndohen ninulla as Vallja e Osmat Takës luhet Në Çamëri Sa herë lind dielli mbijnë lulet e shpresës dhe ëndrrat përshpirten në rrethin e shtatë Atje – veç Zoti nuk është zën peng 02.06.2018 UJK MË ËSHTË BËRË VETJA 1. Përditë zgjohem me mendjen në ty Shtegun mbuluar e ka bloza e dëshirës Më përvëlon malli E veten ngushlloj me letra dashurie Më kot mundohem të mësoj Kobi je ti që më sillësh vërdallë A fati im i çalë Që më shpie drejt çmendisë Lule ferri je a lule parajse Bukuri verbuese A kumt orësh të liga Lojtare netesh të humbura A sëmundje që nuk shërohesh Pjellë mortore a gjemb durimi Çelës enigmash a nepërkë syri Si ta kuptoj moj... më thuaj 2. Më shanë Pse me emrin tënd Pagëzoja yjtë lumenjtë përrallëzat Më qeshen Për lutjet e mesnatës E psherëtimat krismë qielli Për ëndrrat e harlisura E lotin e buzëqeshur Për ditet që më iknin Sy njerëzve të hekurt Dhëmbet u ranë së qeshuri E Peruni i Madh* Hiqte valle mbi kockat tona 3. Ti nuk erdhe e dashur E në shpirt Termete shkaktuar më ke Ti duhej të vije Bashkë me pranverën Dhe këngët e të lashtave Portë e hapur të pret Dhe karafil i vyshkur Ne dorën time Eja e dashur... Eja Ujk më është bërë vetja Prishtinë 1995 _______ * Peruni i Madh - Zoti i Sllavizmit KUJDES ME GRATË Në do të kalosh Urës së Ferrit – fillo ta duash një grua të përhënur Ajo – do t’i djeg të gjitha stinët Nëse do ta mësosh bukurinë e gënjeshtrës dashuro një leshverdhë që qanë e qesh në pasqyrë Ajo – edhe Zotin e mashtron Në daç veten ta mallkosh jepi dashurinë një gruaje qe puthur e ka zhgënjimin Ajo – do t’i vrasë edhe lutjet Po deshe të marrësh plagë zemre – plagë shpirti besoi gruas që të puthë me zjarrin e shuar buzëve Ajo – mërdhin edhe diellin Në daç veten ta vrasësh beso fjalët e një gruaje që të thotë "Të dua" pas dimrit të gjatë të pritjes Ajo – lëkurën tënde do ta vesh 23 shkurt 2018 VERË E VRARË Sa herë që vjen vera Ëndrrave më shfaqesh Ti moj - si një engjëll E shpirti flakë më digjet Na e vranë verën - Vera (Eu... ata e vrafshin veten!) Paçka se një Zot e kishim E shqip i luteshim të dy Tash - s'na mbeti tjetër Veç t'i kujtojmë netët Kur fshehtas loznim me yje E zjarri ndizej brenda nesh 1996 TRADHTIA Më fal moj grua se mbrëm tradhtuar të kam me fqinjën leshverdhë që mendsh luan edhe perënditë Bobooo... ç'më bëri shejtanka shpirtin desh ma nxori ëndrrave – gjithë natën 12.06.2018 KUR VJEN E DIELA... Të hënën të dua marrëzisht, për të urrejtur të martën … prej dashnisë! Të mërkurën të dua si sytë, që të enjtën të urrej sa veten … prej syrit të keq! Të premten të dua si jetën, për të urrejtur të shtunën – veç pak … prej xhelozisë! Të dielën... Oh... kur vjen e diela të dua baras me Zotin dhe veten e harroj duke u lutur për Ty! 24. 04. 2018 POROSI PËR GRUAN E di se më do shumë e dashur kurrë nuk kam dyshuar për këtë Por të lutem... Të përgjërohem Kurdo që të shkoj për matanë mos më ndjek pas Gjumin atje dua ta bëj vetëm 2 shkurt 2019
KUR MË SHKRUAN TI Sa herë Ti më shkruan N‘shpirt më sjell qetësi Yjet lozin valle Veç për ne të dy Pastaj kur më flet Nis e çel qërshia Dhe mbi çati zemre Këndojnë shtatë bilbila E kur Ti më vjen Sikur ma hap qiellin Bien shtatë daulle Dhe hëna puth diellin Kur më puth në buzë Shkrihet edhe bora Sakaq del pranvera Çel dhe lule vjollca 05.01.2017
ETA DHE KOMETA As nata e mori vesh çfarë i ndodhi Kur numërat ndryshuan në rrethin e shtatë E Liria udhëtoj dimensioneve të panjohura Bashkë me dritën që lëshuan rrufetë Eta Eta Bërthamën godet Kometa U thye kufiri ndryshuan polet pushuan ëndrrat Në Teatrin e Qiellit u shfaqen dy silueta E hënës një yll fshehurazi ia shkeli syrin Pastaj doli fjala se veten e burgosi tundimi Eta Eta Ku mbet Kometa 05.12.2017
LIRI E DASHURI Liri është – përnjëmend Liri Kur djeg rrobat e turpit dhe nga maje e Kullës së Babelit botën e shikon krejt lakuriq! Guxim e Liri zemre është ta vrasësh frikën dhe para Zotit të thuash: – Perëndeshë… të dua! Dashuri është edhe Liria kur mbi gjoksin e të dashurës, me maje gjuhe vizaton hartën e atdheut! Liri... o sa Liri është kur ndonjëherë – bash për pikën e qejfit i thua edhe gruas – ik ! Dhjetor 2017
KËSHILLA E BABËS Kurrë mos e shiko hënën natën biri im kur ajo fsheh gjysmën e trupit Se të zën ethet sytë të verbohen e gjaku të bëhet ujë
ËNDËRR ME NËNËN Në ëndërr më erdhi krejt papritur porsi një engjëll - veshur me të bardha dhe me kurorë drite vendosur mbi kokë. Dorën ma lëshoj lehtë në ball e më tha: -Mbulohu o bir… Mbulohu se ftohesh ! Oh… mua ethet doja të më zinin e kolla frymën krejt të ma ndalte bre, veç ëndrra të mos kryhej… O Nënë ! Mars, 2019
NJERIU I PËSHTYMËS Djalli yshtur e kishte që ta pështynte krejt botën E pështyu veten fillimisht më pas tokën varret fisin Pështyu lulet pështyu lisin lumenjt dhe detet pështyu plisin Kur nisi të pështyejë kah qielli Zoti e humbi durimin e dha urdhër t'i qepej goja Por ai vazhdoj të pështyente e pështyente brenda vetes dhe fryhej e fryhej si një tollumbace Thonë se thellë trupit të tij u krijua një deponi e madhe pështyme ku krimbat e zi loznin vallen e mortit
MALLKIM Ti... Përditë ndërroje nga një emër Që t'i fshihje gjurmët e krimit Dhe ti shpëtoje mallkimit Ti... Kobin ia sillje sh‘pisë Dhe gjakun e t‘parëve përbuzje Se shpirtin shitur ia kishe djallit Ti... Mbillje kudo sall trishtim e vdekje Edhe diellin doje t’ja qorroje atdheut Që qiellit të këndonin sorrëzezat Eu... Kurrë mos paç bukë në sofër! Heu... Mos t'leftë djal në votër! Eu... Kristë një pushkë e t‘marrtë bri për bri! Heu...N’dakik t’dekës mos paç ujë me pi!
E MAGJISHMJA POEZI Dritën ia vodha diellit Hënës bukurinë Fillikat i vetëm Vrapova planeteve E luftë ju shpalla Perëndive Për vrimë të gjilpërës E kalova detin Linda e vdiqa Disa herë për Ty Po prapë e virgjër mbete E loze me mua Si me një fëmijë Ti e dashura ime E magjishmja poezi 21. 03. 2015
