Shqipnisë sime t'luhatun Kur dridhesh ti Ne s'bajmë gjumë Shqipni Se tutemi po vdes E rrajë jetimash mbesim Të duem edhe kur vërshohesh Ujnash Edhe kur digjesh Zjarresh Edhe kur mallkohesh nesh Kur luhatesh Dridhesh e përkundesh Tërmetesh Si zogj t'futemi n'gji E lutemi Vetëm ti t'mos vdes Ne S'bajmë gjumë kur ti dridhesh Se veç Ty t'kemi Shqipni
SHQIPËRI O copëz Shqipëri o copëz dritë, o copëz nur o copëz terr... O tablo joshëse, o moj hyjnore! Për shtatit tënd rrimë thurur si kulpër. Varur mbetemi për kurmin e brishtë veshur me zefir e trëndafilë. Plak e i ri me faqëza ngjyrë qershie para teje mbeten melankolik. Sytë ta miklojnë fytyrën hollake si një lëvore qepe që grithet me një ferrëz gardhi me një ferrëz sa një thua mace, dhe gjaku i kuq pikla, pikla të pikon... Kur vjen muaji i lulimit bijtë e tu shtegtar me sy varur për qielli prekin sublimen e ëndrrës për faqen tënde, për shtatin nazik. ... dhe vegjëtoret që ju del hoje buzëve nisin e klithin nisin e qajnë, afër sinorëve vaj, vaj, e vaj... O copëz Shqipëri o copëz dritë, o copëz terr, mbi relievin e elozheve tua më daltë njaj shpirt.
Libri i zisë Arbnit janë të fortë e tërmetet ua copëtojnë një copë zemre në çdo stinë por krejt zemrën e kanë më të madhe se toka. Përditë shkruajnë në librin e zisë një fatkeqësi të re. Sepse ata janë një tregim përplot dhimbje dhe një diell që buzëqesh në çdo mëngjes. Në librin e zisë kanë derdhë shumë gjak kanë shkruar për motin e lig e furtunat kur u mbytën në det. Dhe sa herë kanë dashtë të dalin në fletën e bardhë një termet i ri i ka trishtuar. Ata i kanë shuar kufijtë mes dhimbjes e gëzimit gjatë kanë shtegtuar neperë detin e pikëllimit kanë parë tryezat e tyre të plasaritura gotat e verës të thyera e ullinjte e derdhur përtokë. E nga Bjeshkët e Nemuna shpesh kanë dëgjuar gjamë ulërimë. E nga deti tërbimi kuçedrash. Arbnit hartat e pikëllimit i kanë shqyer moti nëpër orët e liga të fatit nëpër dete të trazuara të historisë kur lundruan me barka plot pikëllim. Ata zemrat i kanë plot tërmete. Është nëntor muaji i arbnve. Ata kanë dëshirë të shtrojnë tryezën e gostisë dhe të vishen me madhështinë e Kryezotit të cakërrojnë gotat për shëndet dhe një pranverë të re. Prandaj lutën. Në nëntor nuk duan të hidhërohen. Por moti i lig ka çuar peshë dallgët e detit e tërmetet kanë rrëzuar muret e pallateve s kanë zanë plot njerëz brenda. Por zemrat e tyre i kanë forcuar sepse atyre as pesëqind tërmete nuk mund t’ua thyejnë zemrat. 28 nëntor 2019
Më lini këtu Pse erdhe tinëzisht moj mortje ogurzezë Mbi kapakët e syve më rëndon masë betoni Vdekja paska zënë rrënjë në ëndrrat e mija Portret i hënës mi mbuloi shpatullat e ngrira Më lini këtu ju lutem mos më trazoni Dua të mbështetem në krahët e nënës Përjashta bën aq ftoftë mos më zgjoni Nesër vetë do të fluturoj si shqiponjë T’ua sjellë përshëndetjet e festës së flamurit Më lini këtu ju premtoj se do të kthehem Ta përqafoj Shqipërinë time me mall e dashuri Gjakovë, 27 Nëntor, 2019 ora 10:30 Plagë Lotët e shiut pikojnë Freskojnë ballin e atdheut Shpirti kullon dhembje Plagët ngjiten në qiell Zëra fëmijësh thërrasin
Atdheu im Atdheu im, rënkim në gjysmë shtizë, Dhimbje dhe lot i kristaltë, Në sytë e skuqura të një fëmije, Mbështjellë me shallin e lodhur të ylbereve. Pëshpërimën e harruar të mëngjeseve, Duar zgjatur si dy pragje jete, Të mëkëmbë nga rrënoja ëndrrën e vrarë. Kafshimin e tërmetit, oktapodit të pabesë, Në ëndrrën e dëlirë dhe të paqme. Atdheu im, i shtrenjti im, ankth, klithmë dhe drithërimë, Thirrje për një ditë pa shumë fjalë. Sa kohë do për të vrarë një errësirë, Për tu mëkëmbur dhe ndërtuar një shpresë.
ATDHEU IM U përlota sot atdheu im Flamurit gjysëm shtizë I rëndojnë qelizat Me krahë të trëndafiltë, Ku nën gërmadha një gulçitje e përmbytur kerkon dritë, troket me cicërima në muret e qelqta të zemrës, por më kot. e del nga trupi pa jetë i mëmësisë. Perëndi bekoje foshnjën e Qumështëzuar me ëndrra uji merre ne krahët e tu e vishe me dritë. Oh, tmerr ç’ndodh kështu Me ty toka ime e përvëluar? S'di ç'është, ëndërr apo e vërtetë? U përlota sot Atdheu im Jetë të këputura në sfilitje Ëndrra pa zgjim. E sot shqiptarët bashkuar Në folenë e dhimbjes Ndienë muret e zemrës t’u tronditen Siç u lëkundën shtëpitë Që flijuan dhjetra jetë. U përlota sot atdheu im. Qielli ka veshur mantelin e zisë Si të një murgu qe kërkon të Bekojë ofshamën e fundit E prej dhimbjes tënde as natyra nuk frymon...
DRIDHMË GJAKU Dridhmë tund trollin tim arbëror Dridhmë me of- e pamëshirë Aty një mëngjes me mbylli sytë Atye e martja m’ shtërngoi në grykë. Rrënojat bërtasin ndihmë Më zërin e dredhur e të mekur Heshtë Nënëlokja e goditur Me nipin në prëher e vdekur. Sot qënder e dridhmëdhimbjes Therri gjakun tonë pllakë Vloj gjaku i bashkimit rrëke Vloj aty, dhe të unë në mërgatë. Klithmë e shëmbur qe thërret Me dorën e shtrirë pranë Të prekë gjakun e tij afër Më thërret dhe mua këtu ku jam. Shumë u trand kjo zëmer sot Nga shumë rënkime e vajë E vërtetova sa të deshta Dhe sa të dua, të dua edhe tani. 26.11.2019
AH SHQIPNI 26/Nëntor/2019 Sot doja te mos ecte ora Tiktaku sikur me sillte dhimbjen E minutat shkulnin nga nje cop zemer nga unë. Sot natës desha të ia vraj ardhjen Shoqe me vdekjen po bëhet Sa ma plas palcën e ashtit E ma fundos shpresën e jetës. Ah Shqipni dhimbja ime Me plagët e tua mbeshtillet trupi im Mes vdekjes Shqipni ta putha ballin Sa her i gëzoheshim jetës në cdo zgjim. PO MË RRI MIRË Po më rri mirë Kjo rrënjë e rrënjës Xhubletë, plis, ajër valmurë Bukuri qe kurr shekujt se vranë. Po më rri mirë, Gegnishtja ime, Gjuha e nënës e gjyshes plakë Po më rri mirë Fjala e besa Rrënja e trungu shtatlart.
E jemja Shqipni Sonte me ré nga dora e me nuk e mbaj veten as krenarine e dashnise per ty Perhere je ajo jeta e praruar qe me trazon bukur sahere filloj me te preke me sy nga ajri si fillim e pastaj me pellemben e dore se shtrime mbi fytyre Ai relief qe eshte si molle e kuqe dashnie ato drita te syve si ngjyre portokalli qe ngrohin me rane perdhe keto dite u fshehen ne ate toke te plasun zemre Por Ti je prap aty krenaria e ime dhe e stergjysherve te mi je ajo toka qe me duhesh edhe keshtu e vrame Je Shqipnia ajo toka qe i jep emer e jete rruzullimit!
STINËT TONA Na u shkrumuan këngët Deri te vaji rruga jonё Deri te shpresa Pa qeshur një ditë Gjithnjë drejt rrugës së pritjes Zot sa larg mëkatesh jemi Sa thellë në mëkate na duan Nuk na u ndanë dhembjet Duke qarë të rënët Duke vajtuar të gjallët Na u shkrumuan edhe lotët Nёntor, 2019
NE DUHET TË QAJMË (ose lotët janë shenjtorë) A të kam thënë se për t’u dashur më shumë ne duhet të qajmë ndaj mos i fshij lotët me duar as mos u turpëro nga dhembja e madhe qe ndjen se lotët që derdhim janë shenjtorët tanë të mirë që na e ushqejnë shpirtin e mbytur nga lëngata e moçme sa bota. KRONIKË E ZEZË NË DITË FESTIVE (ose urata me fytyrën e dhembjes) Ka edhe ditë kur urata shfaqet me fytyrën e dhembjes si ndonjë flamur i përlotur që pret të valëvitet mbi gërmadha nga ca duar që zgjaten për të shpëtuar nga vdekja. RRËFIMI I SHQIPONJËS (ose gojëdhëna e dy kokave) Zoti më krijoi për ty më bëri me një kokë pastaj u sulën të ma këputin kur pandehën se vdiqa më dolën dy koka seç u tmerruan kur njëra kokë e ruante tjetrën e të dyja trupin
STRUKTURA E SHEMBJES sesi na ndodh e dridhemi e na dridhin në trup, në shpirt, në ndërgjegje e s'bëjmë përtej shpërfilljes nga muzgu komod prej shpelle u dashka një natë, një paraag mëngjesi një gjumë, një gjysmëndërr të na e nxjerrë dheu, toka sheshit dhëmbjen e përkorë të të qenit me vdekjen dhëndër dridhim, dridhemi e na dridhin shpërfillës për ndjenjën dhembje pa e kuptuar se një natë, një ditë na merren mendtë e klithim: shembje!
Renkojnë dallgët, vjeshta qanë! Gjithmonë të kam dashur e do të dua, ty stinë dashurie, E zverdhur parqeve, zemrave, mendimeve.. E plakur asnjëherë.. Të gjuajti qëlli me gurë, në Atdheun tim.. U rrezove, nëpër dhimbje rrugesh, E perqafove lotë trishtim.. Njerëz të ndere mbi gjethe?.. Apo të gjallë të ç'veshur të rrëzuar mbi ty?. .. Tërmet, vjeshtë tërmet.. Mbi kryet e popullit tim.. A do mundesh dot, ti mbash plagët në shpinë?.. Nëntori i ftohtë, me shi vjeshte lote.. Dallgët e Durrësit bregut renkojnë..
Flaka e shpirtit Një re e zezë ik prej perëndimit të diellit, rritet perëndimi në qiellin pakufi. Nën këtë qiell vjeshtak në prag të dimrit, pritëm një shqipe të vijë. Për pesëqind vjet shpresa na u kthye në gurë, në gurin që na rëndonte në votër. Prushi i skuqur u bë flamur dhe flaka shqipe me flatra. U ngjit ajo flakë në qiell me vetëtimat, pastaj ra në tokë si rrufe. Ndër beteja, ku jetën e dhanë trimat, shqipet i ngritën foletë. Sa shumë rrufe ranë mbi gurin e votrës, po zjarri s’u shua kurrë. E flaka e shpirtit udhëtoi drejt Vlorës, që të valonte madhërisht në flamur. Flakë e shpirtit na u bënë shqipet ndër male. Në prush na u kthye mishi dhe gjaku. Nuk vdes Atdheu! Nuk vritet guri! Nuk shembet mali!
MOS U DORËZO NGA KY TËRMET Sot përjetuam vdekjen e fluturave Një krah i thyer Kurrë më s’mund të fluturoj Nëpër qiellin e mbetën peng Dhembjeve dhe plagëve pa gojë Ky tërmet i çmendur Për së mbrapshti ia ka mësy atdheut Por mbase ka harruar Se kjo tokë Asnjëherë nuk iu është dorëzuar askujt Ishte nata ku nën rrënojat E qytetit të pavdekshëm I dëgjuam gjëmat Edhe në Fushën e Mëllenjave Ku shtatë ditë e shtatë net S’do pushojnë kukamat Nënë moj mbaje ison e guximit Mos u dorëzo nga ky tërmet Ani që u lindëm Nga shpirti i mjerimit Ne sërish jemi krenar si një mbret
SHQIPËRI Rrënjët të gërmonin në thellësi trungu të rritej në lartësi Shqipëri Degët mundoheshin t’i prisnin por rrënjët në thellësi të mbanin të fortë Shqipëri Yll në jugperëndim të Evropës çerek shekulli u bëre Shqipëri shtrive Bajlozin riktheve flamurin Shqipëri Lamtumirën i dhe gjysmëshekullit të marrë që të bëri të harroje Kosovë e Çamëri që tek ti kishin zemrën shpresën Shqipëri Dhjetor 1999
TRANDJA E TRISHTË E shoh se je lëndue por nuk je rrëzue Veç je mbështet n’njërin krah pak më pushue Pas trandjës së trishtë ke nevojë për një dorë t'jep krah me u ngritë Ty nuk të duhën lutje dhe as lot dhimbje As lecka të përdoruara lëmoshë për ti mbulue plagët e shtatit dhe dhimbjët që ke Shqipëri ti je sall dashni që sduhët m´e fshehë
DY PALË LOTË... PËR TY... Ra nata e zezë si qyqe mes qytetit Përplasën njerëzia si valët e detit Mes klithma zogjësh mbi një shkëmb Dikund Silueta jote si det i pafund... Futej e zezë nata... si maca ndër sini Ik prej njërit gju ...ik prej tjetrit sy Në secilën stinë...dy palë lotë për ty Ah ...Nënë Shqipëri...
MBAHU NËNTOR ! Mbahu Nëntor ! se s'jeni Flamur i vetmuar as i përkulur në vetmi ,në gjysmështizë sa të frymojë çdo shqiptar dhembjen dhe dashurinë do ta kemi të përbashkuar! * Mbahu Nëntor! besimin në Zot dhe Njeri prore do të jemi NJË!
KËNGË E VAJ PËR NËNËN Më lër të fshij sot djersën tënde të ballit, Dhe lotin tënd të ngrohtë, që të pikon në sy... O nëna ime e lodhur, e dhimbjes dhe hallit..! Me sa fuqi që kam, dua t’përqafoj... t’pëqafoj unë ty !! Po, po të fshij lotin...lotin tënd të ngrirë ! Të freskoj dhe ballin...ballin rrudha shumë... Vuajtja të la gjurmë, se s’pate një ditë të mirë... Sot u sëmure rëndë, nga dhimbja s’bënë dot gjumë !! Të fshij lotin nënë dhe ta pi atë lot... Të ndihmoj të ngrihesh, të shohësh pak rrotull... Tërë këta djemë e vajza që t’kanë ardhur sot, Për t’i shëruar plagët e ulur me ty, në sofër ! Duke shkruar fjalët, nënë, zemra më dhembë për ty ! Ti je nëna ime, unë jam biri yt, Në të mira e të liga, jemi bashk të dy Kemi veç një nënë, s’kemi një të dytë ! O e dashur dhe e shtrenjtë,Shqipëri o nënë ! O burrëreshë e vuajtur, e djegur,e pjekur... Asnjëherë ti vetëm jo, nuk na ke lënë Për ty derdhim lotë, por zemrën kemi hekur ! 28 nëntor 2019
DASHURIA IME LËVIZ KAH DETI Dashuria ime me vrull i çan bjeshkët Nuk fluturon nga kepi në kep si dikur Mbi shpinën këngëve të moçme majekrahu Ka ndërruar formën e lëvizjes Udhëton përmes maleve që ikin kah qielli Nga njëri cep në cepin tjetër të dhembjes Dashuria ime udhëton dhe i dridh gurët Ata gurë që hidhërohen e na zënë përfundi Ata gurë pa të cilët nuk mund ta shenjojmë Bukurinë e jetës kur zë vend trishtimi Dashuria ime gjëmon si një lumë i rrëmbyeshëm I mbushur nga lifqerët e syve të perënduar Nën flatrimin e shqiponjës së vjetër Dashuria ime rrëshqet butësisht anës së detit Aty ku dhembja përfytet me bajlozin Për t’ia këputur kokën që e nxjerr nga dheu
KUR NDRYSHE E NDIEN DITËN E 28-ës (ose bisedë nga larg me bijën time, Arblindën në Tetovë) Dje ndryshe njeriu i tokës sime e ndjeu ditën e 28-ës, ndryshe e ndjeva këtë ditë edhe unë, babai yt, Arblindë, sepse ende nuk dihet edhe cili fëmijë ka mbetur i vdekur në Durrës nën gërmadhë, edhe cila nënë në Thunamë. Pë të parën herë, prej se ti erdhe në jetë, një gotë për ditëlindjen tënde s'e çova, vetëm përmes celularit "Gëzuar!" të urova dhe mbase pak me vonesë dhe mbase pak vonë të shkrova Arblindë, ty atje n'Tetovë. Por dita e 28-ës duhej ribërë në shpirt, aq sa mundet njeriu kur brenda vetes prek tragjedinë. Duhej ribërë 28 Nëntori, sepse i treqind ushtarëve të Gjergjit ndihej troku tek hynin udhës së pazarit në Krujë, tek kalëronin pllajave të shpirtit tim, tek unë. Tërmet, por e 28-ta duhej bërë, sepse shpirti ndiente tek përqafonte Isa Boletini flamurin dhe Ismail Qemalin, sepse Kosova ndiente krismën dhe këngën e Adem Jasharit. Tërmet, por e 28-ta duhej bërë, sepse Atdheu ndiente jehonën e UÇK-së në varrimin e mësuesit Halit Geci në Llaushë atë ditë, në atë 28 Nëntor kur linde ti Arblindë. Tërmet, por e 28-ta duhej bërë, sepse e tha poeti Fatos Arapi në vitin 1968 kur Shqipërinë e goditi si sot një tërmet: "Tërmet. Tërmet. Tërmet. Po ai lind, vjen në jetë. ..................... Tërmet. Po ai klith, do sisë."* (Kosovë, 29 nëntor 2019) _______________________ *vargje nga poezia "Episod" e Fatos Arapit, shkruar më 1968.
TËRMETI thellë u kollit toka duke i përtyp vdekjet nga kavermat lëshoj dhimbje pas një copë herë para diellit të vonuar të gjallë dhe të vdekur heshten shtëpitë shumëkatëshe ulërinin të zëna ngushtë nga tërmeti Sa qava kur nata e zeze i trazonte njerëzit nëpër fole në dhomat e plasaritura tërmeti gëlltiti buzëqeshjen fëmijve ua vodhi gjumin ëndrrat lojrat.., nuk i dëgjonin as ninulat e nënës... gërhamat e vdekjes i mashtronin (26.11.2019)
