Buqetë poetike nga Diamanta Zalta

Diamanta Zalta

DASHURI

Dashuri do të thotë shpresë,
Dashuri do te thotë fillim,
Dashuri do të thotë te jetosh rrëmbyeshëm
Edhe çastin,
Dhe për çastin, të mos bësh durim.

Dashuri është drita,
Që ndan qiellin nga deti,
Dhimbja e sythit kur çahet,
Kur frutin do të çelë, diku aty në majë.
Diçka si meraku i nenes,
Që të ndjek kudo,
Të të mbajë.

Dashuri, eshte shërimi
Nga gjethja e zverdhur e shpirtit,
Holli, ku gjaku me i kuq eshte bere
Nga thyerja e zemres dhe mbulimi i ndryshkut.

Dashuri eshte të dish,
Të thuash "më fal"
Tek dikush që me dashje-padashje helmove.
Dashuri eshte gjithçka që i përket,
dhe të pret...

Eshte Dielli yt,
Që të ngroh frymën dhe fjalën,
Që e beson, të beson,
E ta qeteson dallgen.

Eshte ajo hija në të cilën,
Gjithmonë mund të mbështetesh,
Dhe me gonxhet që hapen
në ballkonin e kohës,
të mundesh të masësh,
sekondat e jetës.



SHKRUAJ ME SY, MBI NJE LETER

Tani jetojmë kohë moderne,
ku gjithçka ka shpejtësi, mençuri
por ndjenjë, gjithnjë e më pak.

Kohë,
që nje shpirt te bukur,
e zëne në lak!

A thua, dhe dashuria e cdo lloji,
do të shkruhet në konpjuter,
dhe mardhënia e saj me njeriun
do të jetë valë?!

Unë si them dot lamtumirë,
letrave të bardha,
mbi të cilat kam dashuruar,
edhe qarë.

E qartë ndjehem vetëm me veten,
me lëkurën diellore të natyrës,
aspak me nje monedhë te derdhur në bronx,
dhe me asnjë hipokrizi të njeriut.

Ndaj çdo kohe, kur nisem...
unë i them kam nevojë edhe të kthehem,
dhe sa herë aty ku dua të kthehem,
them erdha, tek ty të prehem.

Të çmosh kohën,
të duash kohën,
eshtë diçka që duhet ta bësh për veten.

Në pamundësi përshëmbull, per të qënë mal,
jam thjeshte, nene,
dhe... poete!



IF...

Sonte...
per ato 30 vjet te huaj, them:
Në se një ditë do të ulesha
mbi një fletë libri, diku aty në nje cep...,
përsëri do të thyhesha, prej syrit tënd,
JETË !

Do të filloja të mblidhja copat e vehtes,
të ndërtoja me to, më të bukurën strehë.
Jo nga të tjerë... por vetë,
që të ishte e vërtetë.

Me nje buzëqeshje krahëhapur zemre
do të të kërkoja të më duash më shumë ti.
E mërguar përjetësisht muzash,
kam dhe nje frikë, me shume ngjyra,
këtu në gji.
Rënkoj... e kendoj, mbi një urë.
për një Paqe me Zotin,
të jetë e butë...

Nata,
më mbulon me mellan.
durimi me gurë,
muza me nur...




NE FAKT...

Ne nje jete tjeter do kem qene një pulëbardhë,
që fluturon mbi det pafundësish të reja
te luftoj me erën, te bëhem njësh me të,
të kuptoj çështë liria.

Herë të tjera,
të mbyllem në një kafaz,
dhe çelësat ti hedh larg,
të mos mundem më ti gjej,
të fshihem në trupin tim e të bëhem heshtje,
e mbuluar me një cipë të lagësht ndjenje.

Në të dyja rastet kërkoj shpirtin,
Keshtu është krijuar njeriu,
për të kërkuar!
Herë mbi dhe, herë nën rrogoz’
Herë në një të vetëquajtur asgjë,
E herë në kufij që vetë i vendos.

E në se arrin të mbylli dritën brënda vetes,
Aty ka gjetur çelësin e së vërtetës.
Sepse jeta është e shkurtër,
Sa ç’zgjasin tre stinë,
(mua njeren ma perpine).
E unë kam kohë që kam bërë zakon
ta dëboj mërinë,
me dashurinë dhe mirësinë.

Vendos ëndrra shumë, i bëj zjarr
të më tregojnë rrugën që do marr.
Vendos dhe të qeshura shumë,
nga ato që bëjnë punë,
sepse me to e përze frikën,
afroj sigurinë.

Vendos pranë dhe dy miq të mirë,
të cilët i quaj far.
Në detin e trazuar të jetës kur notoj,
të më kujtojnë arsyen përse rroj.

Vendos pse jo dhe shumë improvizime,
nga ato që ngjisin copat e thyera,
me atë mënyrë të përsosur e te rralle
që e njeh, dhe e ben vetëm dashuria.

Nuk kam si të harroj atë heshtje,
Që ka përqafimi,
Me më të madhen zhurmë brënda nesh,
Ato pak sekonda që mbajnë brënda,
Aq sa për një jetë.

E në se diku dritat bien apo edhe shuhen,
Ne se e qeshura humbet dhe duart humbasin,
Ndaloj... Brenda vetes shikoj, kërkoj.
Kengen e shpirtit të dëgjoj.

Vetja është limani.
Vetja është stacioni.
Vetëm apo e shoqëruar,
E vogël apo e zmadhuar,
Një jetë do ta kërkoj se e di që më prêt,
Asgjë sa mua, më thotë,
Nuk të ngjet!



SA PAK...

Hapa nje dritare ne udhe qumeshti,
te perndritur.
Ne preher mu derdhen luledele,
papritur...

Thashe –
Sa pak ju dashka njeriut,
per te qene, i lumtur.

Zgjata gishtat te kap qiellin,
Nje yll qe e quaj timin ne heshtje,
thashe per pak, fare pak ta zbres,
dicka po ne heshtje t’i them.
Gishtat, mu veshen me serm.

Sa pak,
Sa pak u dashka, per te qene i lumtur,
perseri them.

Nje perde drite hapa, te vjeter,
si nje enderr te lashte.
Zogjte, moren ajrin e saj
për ta shperndarë...
U ndjeva e lire, me krahë.
Po kjo është lumturi ! – prapë thashë.

Nje Lumturi, perbehet nga pak, fare PAK !
Nje rreze, nje germe, një e thënë,
një e ngjarë, e paparë, s’ka rendesi
Dy mendime të njëjtë,
Qe emetojnë shpirt...

Dy zemra njerezish krejt te panjohur,
dy mendime, qe pelqejne te njejtat ngjyra,
dy thenie te paperkuara, të palexuara,
thjeshte balle per balle, si dy dije te reja,
si dy tinguj, vetem dy, nga dy cicerima,
arratisur papritur nga heshtja, dhe dhimbja.
Te gjitha keto jane e Jetes – Veshja... Bukuria.

Jane stine mbi stine, si diej me kurora
Sa pak, per te qene i lumtur!
Kuptova.



HAPA PRANVERË

Jashtë,
Hëna i është ngjitur qiellit,
Në bark si plaçentë,
Që sapo i shkërmoqi bebeyjet,
Aty-këtu nëpër muzë...

Puhiza nazike me durim nëne
Përkëdhel gjethefoshnjet,
Dhe u mëkon qumësht të gjelbër,
Pike-pikë në buzë.

Në cepin e ballkonit tim,
Dallëndyshja ka ndertuar folenë,
Pranë mëllagës së kuqe,
me hije Princeshe.
Aty tani, ka rënë hija e muzgut,
Vellore, si magjia e nje shprese.

Nesër zogjtë,
Do të rriten edhe një ditë,
dhe agimi,
me shumë cicërima do të ketë.

Ajri,
i ngopur do të jetë, me jetë.
Ajer i pastër, i dlirë.

Pranverës,
Hapat ja mas me fëshfërima,

Ditët, me klorofilë.